ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

«Η γενιά της καταστροφής»

0

Είναι διάχυτη η εντύπωση, ότι η ομαλή  δημοκρατική ζωή στη χώρα μας διακόπηκε από την έλευση της δικτατορίας το 1967. Τα πράγματα όμως δεν έχουν ακριβώς έτσι. Οι συνταγματάρχες απλά «έσπασαν» το τρίπτυχο εξουσίας «Παλάτι-Στρατός-Κοινοβούλιο». Οι παλιότεροι θυμούνται, ότι μέχρι τότε μόνο με πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων μπορούσε να βρει κάποιος δουλειά, ότι οι χαφιέδες δρούσαν νόμιμα και ανεμπόδιστα και πως ο εξαθλιωμένος κόσμος της επαρχίας μετανάστευε μαζικά σε Γερμανία, Αυστραλία και Καναδά, λες και η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου. Ο στρατός, έχοντας βγει θριαμβευτής από τις στάχτες του Εμφυλίου, παρόλο που ήταν τόσο μισητός στα μάτια των εργατών, δεν σταμάτησε μεταπολεμικά να μηχανορραφεί και να φτιάχνει συνδέσμους παρέμβασης στην πολιτική ζωή της χώρας. Τόσο ο Σύνδεσμος Αξιωματικών Νέων (ΣΑΝ), όσο  και ο Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ), προσπαθούσαν να εμφανισθούν σαν εγγυητές της αστικής σταθερότητας απέναντι σε μια καταπιεσμένη εργατική τάξη που εφορμούσε πλέον θεαματικά στο προσκήνιο.

Κατά τη διάρκεια της επταετίας η Αριστερά επιδιδόταν σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Ο μύθος πως όλος ο πολιτικός κόσμος αντιστάθηκε στη Χούντα, αδυνατεί να ερμηνεύσει το γεγονός, ότι μια γελοία θράκα συνταγματαρχών μπόρεσε και κράτησε την εξουσία επί επτά ολόκληρα χρόνια. Το παλιό αστικό σύστημα περίμενε υπομονετικά και μάλιστα συνδιαλεγόταν  με τη Χούντα για τρόπους «εκδημοκρατισμού» της πολιτικής ζωής. Και ενώ η Αριστερά ονειρευόταν τουλάχιστο μια επιστροφή στην πρότερη βολική κατάσταση με την Δεξιά και το Κέντρο στην εξουσία και εκείνη να πιέζει για αλλαγές, η αστική τάξη δεν μπορούσε να ξεχάσει, ότι μεταβαίνοντας πάλι σε ομαλή κατάσταση οι εργάτες θα ξανάπιαναν το νήμα του αγώνα. Η χούντα σαφώς εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του αστικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος  έβλεπε με καλό μάτι την κάλυψη της γύμνιας της με  δημοκρατικό μανδύα.

Το καθεστώς της  χούντας, που από τα πρώτα κιόλας χρόνια της κυριαρχίας του είχε αναμειχθεί ενεργά και απροκάλυπτα στο φοιτητικό συνδικαλισμό με στρατολόγηση συνδικαλιστών φοιτητών και διορισμό μη εκλεγμένων ηγεσιών στην Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας, δημιουργούσε -αργά αλλά σταθερά- έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές και στο εργατικό κίνημα. Η μαζικότητα των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων ανάγκαζε πλέον τη χούντα να κάνει εκτεταμένη χρήση βίας. Το 1973 η αντίστροφη μέτρηση για το καθεστώς έχει ήδη αρχίσει. Οι διαμαρτυρίες ήταν έντονες, ήδη από το Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς, με αποκορύφωμα την κατάληψη της Νομικής Σχολής και ζητούσαν επιτακτικά πλέον την κατάργηση του Νόμου 1347, που επέβαλλε την υποχρεωτική στράτευση των «αντιδραστικών» σπουδαστών και φοιτητών. Η 17η Νοεμβρίου απλά σφραγίζει τη μετάβαση από την ανελευθερία στη δημοκρατία, από τη λογοκρισία στην ελευθερία έκφρασης, από το γύψο του καθεστώτος  στην απρόσκοπτη άρθρωση του κέντρου και των άκρων του πολιτικού φάσματος.

Μετά την πτώση του καθεστώτος ήρθε στο προσκήνιο «η γενιά του Πολυτεχνείου». Οι εκπρόσωποί της μέχρι πρότινος αισθάνονταν ιδιαίτερα υπερήφανοι, επειδή ανήκαν σε αυτή την ευγενική κάστα Ελλήνων που έφεραν ξανά (;) τη δημοκρατία στη χώρα. Η άκρως επιτυχημένη παραχάραξη της ιστορικής μνήμης από τους εικοσάρηδες του 1974, σε συνδυασμό με τη λάμψη του αγωνιστή, τους έκανε τότε περιζήτητους από τα πολιτικά κόμματα της χώρας. Δίπλα σε αυτούς στοιχήθηκε μεταδικτατορικά ένας στρατός καιροσκόπων και αριβιστών, οι οποίοι αποτέλεσαν  το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης. Είναι εκείνοι που μας οδήγησαν στο σημερινό κοινωνικό και οικονομικό χρεοστάσιο. Είναι η γενιά των τεράστιων ευθυνών και των γιγαντιαίων προνομίων. Είναι οι αίτιοι της πρόκλησης του νέου εμφυλίου, της νέας φτώχειας, της νέας μετανάστευσης. Είναι η γενιά της καταστροφής.

 

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ

E-mail: [email protected]

http://soixantedix.blogspot.com/

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ