ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγάλα πρόσωπα της κατοχής του Μανώλη Σκαρσούλη

0

ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ

          Σαν αλεξιπτωτιστής εμφανίστηκε στην κοινή γνώμη ο Έκτωρ Τσιρονίκος (1882-1964) πολυταξιδεμένος ομογενής με πολλούς διεθνείς δεσμούς.  Ανάμεσα στους προσωπικούς φίλους του από τα προπολεμικά χρόνια ήταν ο προσωπικός απεσταλμένος του Χίτλερ στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια Χέρμαν Νοϊμπάχερ.  Γνωρίζονταν από πολλά χρόνια και για ένα διάστημα είχαν συνεργαστεί στο Βέλγιο ως επικεφαλής μεγάλου επενδυτικού οίκου με διεθνή δραστηριότητα.

          Είχε γεννηθεί στην Αράχωβα και σε νεαρή ηλικία πήγε για σπουδές στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή Γαλλιας, ενώ άρχισε τη σταδιοδρομια του ως υπάλληλος σε γαλλική τράπεζα.  Το 1903 εγκαταστάθηκε στο Ροστόβ της Ρωσίας, όπου ίδρυσε ιδιόκτητη τράπεζα και διάφορες βιομηχανικές επιχειρήσεις.  Παράλληλα ήταν πρόξενος της Αγγλίας και πρόεδρος της εκεί ελληνικής κοινότητας. Μετά τη Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) γύρισε στην Ευρώπη και αφού για ένα διάστημα με έδρα την Κωνσταντινούπολη ασχολήθηκε με εφοπλιστικές επιχειρήσεις, το 1928 εγκαταστάθηκε στις  Βρυξέλλες, ιδρύοντας επενδυτική και κατασκευαστική εταιρία.  Από το 1934 είχε διορισθεί ως εμπορικός σύμβουλος της ελληνικής πρεσβείας Βρυξελλών και το 1940, μετά την κατάληψη του Βελγίου, απελάθηκε στην Ελλάδα και έμεινε στην Αθήνα.

          Όταν διορίστηκε ο Νοϊμπάχερ ως ειδικός οικονομικός πληρεξούσιος της Γερμανίας στην Ελλάδα, και ακολούθησε η κυβερνητική μεταβολή με νέο πρωθυπουργό τον Κων. Λογοθετόπουλο, ο Τσιρονίκος κλήθηκε να συμμετάσχει υπό τη σκιά του Γκοτζαμάνη αρχικά,  παντοδύναμος όμως λόγω των σχέσεών του με τον Νοϊμπάχερ.  Αναβαθμίστηκε με τη νέα κατοχική κυβέρνηση που συγκρότησε ο Ιωάννης Ράλλης τον Απρίλιο του 1943, αναλαμβάνοντας τα υπουργεία Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας και αργότερα τα υπουργεία Γεωργίας και Προνοίας, ενώ από τον Μάρτιο 1944 και την αντιπροεδρία της. Σύμφωνα με τον Ράλλη, η προώθηση του Τσιρονίκου δεν οφειλόταν σε υπόδειξη των Γερμανών, αλλά των οικονομολόγων Δ. Μάξιμου,. Αθ. Σμπαρούνη και Δ. Φιλάρετου.

          Δεν ακολούθησε  διαφορετική οικονομική πολιτική από εκείνη του προκατόχου του αλλά η όλη κατάσταση επί των ημερών του συνέπεσε να βελτιωθεί.   Η όποια  ιστορική προσφορά του Τσιρονίκου εντοπίζεται σε δύο σημεία, στη εισροή μεγάλου πλήθους χρυσών λιρών από τον Νοϊμπάχερ, αν και υπήρξε διάχυτη τότε η φήμη ότι ο ίδιος επωφελείτο  συμμετέχοντας σε χρηματιστηριακά παιχνίδια. Δεν πρέπει να είναι ακριβές αυτό, αν λάβουμε υπόψη ότι ο ίδιος πέθανε πάμπτωχος, παρά τη μεγάλη περιουσία που είχε προπολεμικά. Εκτός αν όντως συσσώρευσε κέρδη ου μετά το τέλος του πολέμου χάθηκαν ή εξανεμίστηκαν. Από αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώριζαν στα τελευταία χρόνια της ζωής του επιβεβαιωνόταν η εικόνα ότι δεν είχε περιουσία,  σε σημείο που οι οικείοι του μετά το θάνατό του εκποίησαν αμέσως τα προσωπικά του αντικείμενα και τα βιβλία του (εφημερίδα Μακεδονία 4.6.1964).

          Το άλλο, είναι η συμβολή του, πάλι λόγω  των προσωπικών σχέσεών του με τον Νοϊμπαχερ, στην ανώδυνη αποχώρηση των Γερμανών. Αυτή επιτεύχθηκε όταν στα τέλη Αυγούστου1944 αποφάσισε να αναζητήσει τον φίλο του στο Βελιγράδι, όπου βρισκόταν. Αναχωρώντας για να τον πείσει να μην γίνουν καταστροφές κατά τη γερμανική αποχώρηση από την Αθήνα, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση γεγονός που σημαίνει ότι δεν είχε σκοπό να επιστρέψει.

Σε αντίθεση με όσα ο ίδιος μεταπολεμικά υποστήριξε, επικαλούμενος ότι δεν  είχε την πρόθεση να διαφύγει από την Ελλάδα για να μην τιμωρηθεί.  Επικεντρώνει το ταξίδι του στο Βελιγράδι και έπειτα στη Γερμανία, στο πλαίσιο προσπαθειών για τις οποίες είχε προηγουμένως έλθει σε συνεννόηση με την Ιντέλιτζες Σέρβις.  Την επομένη της επανόδου του (27 Αυγ. 1946), όπου σε συνέντευξή του δίνει διάφορες διευκρινίσεις για την πολιτεία του.

          Το γεγονός, είναι ότι  πιθανόν φοβούμενος λόγω των προσωπικών βιωμάτων του από την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 στη Ρωσία, την κομμουνιστική επικράτηση μετά το τέλος της Κατοχής και παράλληλα συνεχίζοντας να πιστεύει στη γερμανική νίκη, ακόμα και τότε, εγκαταστάθηκε στη Βιέννη. Εκεί ανέπτυξε μια άλλη δράση, που οπωσδήποτε ένας εντολοδόχος της Ιντέλιτζες Σέρβις, όπως ισχυριζόταν αργότερα ότι ήταν, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί.  Αρκεί να το αντιληφθεί κανείς διαβάζοντας στα «ψιλά» των αθηναϊκών εφημερίδων ένα τηλεγράφημα, σύμφωνα με το οποίο ο Τσιρονίκος στις 20 Νοεμβρίου 1944 μίλησε από τον ραδιοφωνικό σταθμό Βερολίνου υπέρ της Γερμανίας φυσικά και μεταξύ άλλων καταγγέλλοντας τον Γεώργιο Β΄ ότι φεύγοντας από την Αθήνα συναπεκόμισε τον χρυσό και το προϊόν του εράνου κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ.

          Ευρισκόμενος στην Αυστρία, τον Ιανουάριο 1945 σχημάτισε με τους Ιω. Πασσαδάκη (πρώην υπουργό γενικό διοικητή Κρήτης επί Κατοχής και προπολεμικά  βουλευτή) και Κων. Γούλα (δικηγόρο της Θεσσαλονίκης, αρχηγό της κατοχικής οργάνωσης ΕΕΕ) εξόριστη κυβέρνηση γερμανόφιλων, η έδρα της οποίας μεταφέρθηκε στο Κίτσιμπουελ ενόσω πλησίαζαν συμμαχικά στρατεύματα.  Μετά την απελευθέρωση καταδικάσθηκε ερήμην σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων  τον Μάϊο 1945 παραδόθηκε στους Αμερικανούς και τελικά τον Αύγουστο 1947 μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, όπου και φυλακίσθηκε μέχρι το 1952. Του δόθηκε χάρη και πέθανε στο Γηροκομείο Αθηνών το 1964.

ΙΩΑΝΝΗΣ  ΒΟΥΛΠΙΩΤΗΣ

          Ο Ιωάννης Βουλπίωτης, υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα στα κατοχικά χρόνια, καλλιεργημένος, με εξαιρετικές σπουδές στην Γερμανία. Η πρώτη του γυναίκα ήταν κόρη του Ζήμενς, η Τρίτη ήταν η Ζανέτ αδελφή της Ντορέτ Καραϊωσηφόγλου, συντρόφους του Στρατή Ανδρεάδη μεγάλου οικονομικού παράγοντα.

          Ισχυρός παράγοντας, ίσως ο ισχυρότερος σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, απέβη ο επιχειρηματίας Ιωάννης Βουλπιώτης. Με τη βασική ιδιότητα του πληρεξούσιου αντιπροσώπου της εταιρίας «Σήμενς» και της  θυγατρικής «Τελεφούνκεν», ο Βουλπιώτης είχε επανέλθει από ετών για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα, εκπροσωπώντας το γνωστό γερμανικό συγκρότημα., Διέθετε  ισχυρές διασυνδέσεις, ακόμη και με τον περίεργο ιερωμένο της εκκλησίας του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», τον πατέρα Δημήτριο Μπάλφουρ, αλλά ο πρωθυπουργός Μεταξάς ήταν συχνά επιφυλακτικός μαζί του. Ανάμεσα στους στενούς φίλους του περιλαμβανόταν ο Γερμανός ναύαρχος Βίλελμ Κανάρης, γεγονός που αυτόματα τον καθιστούσε ύποπτο για κατασκοπευτική δράση στην Ελλάδα.

          Στη δεκαετία 1930 ο Ιωάννης Βουλπιώτης χειρίστηκε μεταξύ άλλων, ως αντιπρόσωπος του οίκου Σήμενς στην Ελλάδα, τις προμήθειες των νέων τηλεφωνικών κέντρων και των νέων ραδιοφωνικών εγκαταστάσεων., Θεωρούσε ότι είχε επιτύχει να πείσει τον πρώην πεθερό του, τον Γερμανό μεγαλοβιομήχανο Σήμενς, να κάνει πολλές παραχωρήσεις στο ελληνικό κράτος, αλλά ότι τελικά ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε αδικήσει την εταιρία του με το να καρπωθεί όλες τις θετικές παραχωρήσεις, μέχρι την τελευταία στιγμή χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις συμφωνίες.  Η ελληνική υπαναχώρηση υπήρξε αιφνιδιαστική ιδίως ως προς τη νεοσύστατη ραδιοφωνία. Ο Ι. Μεταξάς ήρε τις υποσχέσεις του προς τον Βουλπιώτη και αντί να συσταθεί μια μικτή εταιρία, αγνοήθηκε το γερμανικό συγκρότημα και ιδρύθηκε μια αμιγώς κρατική υπηρεσία. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί με την ελληνική τηλεφωνία και τηλεγραφία.

          Ο Βουλπιώτης ανέλαβε τον Μάϊο 1941 τη γενική διεύθυνση της ελληνικής ραδιοφωνίας, που την κράτησε μέχρι το τέλος της Κατοχής. Θεσμικά ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο 1941 η νέα εταιρία, γνωστή ως ΑΕΡΕ.  Στο διοικητικό συμβούλιο της Ανωνύμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρίας έλαβαν μέρος, πλην του Βουλπιώτη, ο αφιχθείς εκπρόσωπος του συγκροτήματος Σήμενς Βίλελμ Λάντσεμπεργκ ως πρόεδρος, ο διάδοχος του Μποδοσάκη (και θεματοφύλακάς του στην Αθήνα)  Βάλτερ Ντέτερ, οι δικηγόροι Νικ. Ταζεδάκης και Κωνστ.  Παπακυριακού, καθώς και ο Γεωργ. Καλούτσης. Οι δικαιοδοσίες του Βουλπιώτη στη ραδιοφωνία ήταν απεριόριστες, ακόμη και για την άσκηση της ραδιοφωνικής προπαγάνδας.  Ούτε και οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να διανοηθούν να τον ελέγξουν, γνωρίζοντας τις ισχυρές γνωριμίες του στο Βερολίνο σε ανώτατο επίπεδο.  Αναδιοργάνωσε πλήρως τη λειτουργία και τη στελέχωση του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, χρησιμοποιώντας πολλούς γνωστούς δημοσιογράφους και καλλιτέχνες, ενώ από οικονομικής πλευράς χρησιμοποίησε εντελώς επιχειρηματικά κριτήρια, μακριά από τη νοοτροπία που επικρατούσε στις κρατικές επιχειρήσεις.  Άλλωστε είχε ιδιαίτερα συμφέρον για την οικονομική ευρωστία της ΑΕΡΕ.

          Η Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία (ΑΕΤΕ),. πρόδρομος του σημερινού ΟΤΕ, μέχρι την έναρξη της Κατοχής βρισκόταν υπό τον πλήρη κρατικό έλεγχο, ενώ διατηρούσε συμμετοχή η γερμανική Τελεφούνκεν.  Στα προπολεμικά  χρόνια αποτελούσε άντρο Γερμανών κατασκόπων και μόνο κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου είχαν απομονωθεί τα διευθυντικά στελέχη της ΑΕΤΕ που ήταν Γερμανοί.  Φυσικά αμέσως επανήλθαν στις θέσεις τους.  Ο πρόεδρος της εταιρείας Αλέξανδρος Διομήδης, άλλοτε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και παλαιότερα υπουργός Εξωτερικών επί Ελευθ. Βενιζέλου, παρέμεινε για μεγάλο διάστημα στη θέση του, εκπροσωπώντας βασικά την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, τον κυριότερο δανειστή της ΑΕΤΕ.  Ο Αλ. Διομήδης, δεν δίστασε να διαθέσει το ευρύτατο κύρος του στην εταιρία, ενώ από τον Σεπτέμβριο 1941 μέχρι τον Ιούλιο 1943, εκπροσωπώντας την, υπέγραψε συμβάσεις με τον εκάστοτε κατοχικό υπουργό Συγκοινωνίας, με κύριο αντικείμενο  την ανανέωση του τηλεφωνικού τιμολογίου. Αργότερα όμως θα αποστασιοποιηθεί από την ΑΕΤΕ, ενώ στο σύνολό του το διοικητικό συμβούλιο θα υποκατασταθεί από τη δυάδα των τεχνικών εκπροσώπων της Τελεφούνκεν. Ούγκο Φρομ και Έρνεστ Τζιόμπεκ, για τους οποίους υπήρχε η εικόνα ότι επιδίδονταν προπολεμικά σε κατασκοπεία σε βάρος της Ελλάδας. Ο Ελληνογερμανός Έγκον Κοντουμάς επανήλθε με την έναρξη της Κατοχής στη ΑΕΤΕ, όχι όμως για πολύ, αφού αργότερα θα περιπέσει σε δυσμένεια. Εξέχουσα πάντα ήταν η θέση του Ι. Βουλπιώτη στην εταιρία (για ένα διάστημα  ως γενικός διευθυντής, αλλά αργότερα χωρίς θεσμικό ρόλο), λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του με τη μητρική εταιρία στο Βερολίνο. Οι δύο Γερμανοί τεχνικοί διευθυντές, στα χέρια των οποίων είχε περιέλθει η διοίκηση τη εταιρίας, παρέμειναν στις θέσεις τους μέχρι την παραμονή της γερμανικής αποχώρησης τον Οκτώβριο 1944.

Ο ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ

Ο Υπουργός Προπαγάνδας των Ναζί, (Γκαίμπελς):

Μία καλή κυβέρνηση, δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς σωστή προπαγάνδα. Αλλά η προπαγάνδα μπορεί να κρατήσει στην εξουσία και την χειρότερη κυβέρνηση.

Είναι ασύλληπτο, για τον απλό κοινό νου, αλλά και τον επιστημονικό, τον ιδεολογικό, τον ή φιλοσοφικό, να αφουγκραστεί, καταλάβει και να κατανοήσει, το μέγεθος της “εγκεφαλικής μεταρρύθμισης”, που έχει επέλθει!

Έχουν υποστεί τέτοιο βαθμό “ψυχικής αποστέωσης”, που δεν είχε προβλεφθεί ούτε από τα μεγάλα ιδιοφυή μυαλά, ή προφήτες ή γραφές!

Γιατί υπήρχαν δύο είδη ανθρώπων:

Ο καλός και ο κακός!

Σήμερα, βρέθηκαν, προέκυψαν, τρία:

Ο καλός, ο κακός και ο μεταλλαγμένος!

Ο μοναδικός, που προέβλεψε με ακρίβεια την σημερινή γενιά της μετάλλαξης, ήταν ο Αριστοτέλης.

Κατά τον Αριστοτέλη ήταν ο συνδυασμός τριών στοιχείων στον άνθρωπο που προσαρμόζει με την περίπτωσή μας, ταιριάζει σχεδόν απόλυτα στο σημερινό μοντέλο:

Ο Αφρίτωρ, Ο Αθέμιστος και ο Ανέστιος!

-Χωρίς την έννοια της Πατρίδας, χωρίς την αίσθηση για “ανθρώπινο ή Θείο δίκαιο” μέσα του και χωρίς εστία (αγάπη για την οικογένεια – άνθρωπο)!

Σε μία πρόσφατη ερμηνεία, η “μετάλλαξη” αποδίδεται στην “Ψυχοπάθεια”. Χρειάστηκε, ένας σχετικά άγνωστος Βρετανός πρώην πανεπιστημιακός να δημοσιεύσει τη θεωρία του για τη χρηματο-οικονομική κρίση, για να επιβεβαιωθεί αυτό που πολλοί άνθρωποι υποψιάζονταν προ πολλού:

Ότι υπεύθυνοι για την Οικονομική Κρίση του 2008, είναι οι επικεφαλής των Μεγάλων Επενδυτικών Τραπεζών και των θυγατρικών τους, των οποίων η αιμοδιψής “απληστία” χαρακτηρίστηκε ως “Ψύχωση” ή “Ψυχοπάθεια”!

Ειδικού τύπου “Ψυχοπαθείς” είναι το 1% των ανθρώπων που ίσως λόγω παραγόντων οι οποίοι σχετίζονται με ανωμαλίες των Εγκεφαλικών Νευρώνων, Συνδέσμων και της γενικότερης Χημείας του Σώματος, τα συναισθήματά τους έχουν επηρεαστεί και δεν συγκινούνται εύκολα, όπως συγκινούνται οι περισσότεροι Άνθρωποι.

Παρουσιάζουν, συστηματική ανικανότητα για συμπόσια ή αντιπάθεια για άλλους ανθρώπους. Αποτέλεσμα, όπως τονίζει ο ίδιος, οι άνθρωποι αυτοί να είναι “Εξαιρετικά Ψυχροί” και πολύ ανηλεείς προς τους άλλους ανθρώπους. Η μέθη των υπερβολικών και εύκολων χρημάτων που έμαθαν να κερδίζουν, τους έχουν πετρώσει τα γνωστά συναισθήματα, που χαρακτηρίζουν τους υπόλοιπους συνήθεις ανθρώπους. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί, είναι πολύ επικίνδυνοι για την κοινωνία και την ανθρωπότητα, εν γένει!

Το ερώτημα, που συμπληρώνουμε εμείς, είναι: Και πως τους ξεφορτώνεσαι όλους αυτούς που έχουν τους στρατούς τους, φυτεμένους όπου υπάρχει και λειτουργεί “Εξουσία”; Δηλαδή, Πολιτικούς, Συνδικαλιστές, Τραπεζίτες, Καθηγητές, Ακαδημαϊκούς κ.ά.;

“Αυτοί οι ψυχοπαθείς μοιάζουν να μην ενοχλούνται από το χάος τριγύρω τους, να μην επηρεάζονται από εκείνους που έχασαν δουλειά, οικονομίες και επενδύσεις, αλλά και αμετανόητοι για όσα έκαναν.

Ψεύδονται χαρωπά για την ανάμειξή τους στα γεγονότα, κατηγορούν άλλους πολύ πειστικά και δεν αμφιβάλλουν για την αξία τους. Ευχαρίστως αποχωρούν από την οικονομική καταστροφή που επέφεραν, με τεράστιες αποζημιώσεις και ρόλο συμβουλών κυβερνήσεων, για το πως εμποδίζονται τέτοιες οικονομικές καταστροφές”.

Πηγή: Οικονομικός τύπος

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ