TO KAΡΑΒΙ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΩΝ
Τι όμορφα που στόλιζε το Ρεθυμνάκι μας,το πλοίο ‘Ελλη΄ όταν προσάραζε στη μαρίνα του.
Αυτή η τεχνητή λεκάνη η άχαρη και άδεια γέμιζε ελπίδα κι ομορφιά με την παρουσία της «Έλλης» αυτής της κομψής πριμαντόνας, που μας μετέφερε από το Ρέθυμνο στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Η κυρία ‘Έλλη’ η Ελληνίδα που μας συνέδεε με την Ελλ-άδα έφερνε χιλιάδες συν-έλληνες αλλά και ξένους τουρίστες που έρχονταν για να θαυμάσουν τις ομορφιές του Ρεθύμνου, της πιο γραφικής πόλεως της Κρήτης.
Τότε γέμιζαν οι δρόμοι από κόσμο που αγόραζε σουβενίρ από τα μαγαζιά, καθόταν στα εστιατόρια για να γευτεί τις εκλεκτές τοπικές νοστιμιές, ενώ τα ξενοδοχεία και τα τουριστικά διαμερίσματα ήταν πλήρη. Οι ίδιοι άνθρωποι όμως ερχόταν σ’ επαφή με τους ντόπιους, κοινωνικοποιούνταν και γνώριζαν τις αρετές του Ρεθυμνιώτη, σε μια περίοδο που τα ΜΜΕ προβάλλουν μόνο τις αρνητικές του πλευρές.
Η παρουσία του πλοίου επηρέαζε άμεσα την ψυχολογία των Ρεθεμνιωτών, τους έκανε να αισθάνονται ασφάλεια, ότι δεν είναι ξεκομμένοι από τον ελλαδικό κορμό και τον υπόλοιπο κόσμο, ότι είναι αυτόνομοι από τους όμορους νομούς και τους έδιδε την αίσθηση ότι είναι αξιοπρεπής λαός και περήφανος.
Τώρα ο Ρεθυμνιώτης, αισθάνεται ντροπιασμένος και ταπεινωμένος, διότι τρέχει σαν τον κατατρεγμένο, τη μια στα Χανιά, την άλλη στο Ηράκλειο, καθώς ο ίδιος αλλά και οι αρχές του τόπου δεν έχουν καταφέρει το αυτονόητο, να κρατήσουν δηλαδή ‘ένα παντέρμο πλοίο΄, που να συνδέει το ‘παντέρμο Ρέθυμνο’ (όπως το κατάντησαν) με την Αθήνα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι κάτοικοι των γειτονικών νομών μας περιπαίζουν και μας ειρωνεύονται για το ζήτημα του καραβιού, αλλά και για την όλη αδράνειά μας σχετικά με όλα τα ζητήματα που αφορούν στα τοπικά συμφέροντα (βλέπε καράβι, στρατολογικό γραφείο, σχολή αστυνομίας, στρατόπεδο, νοσοκομείο, πανεπιστήμιο, κ.λ.π.).
Κι όμως και πριν από το ‘Έλλη είχαμε δυο καράβια που ήταν τα καμάρια μας το ‘Αρκάδι’ και το ‘Πρέβελη’, τα οποία κάποιοι επιτήδειοι Ρεθυμνιώτες μας έπεισαν να τα ξεπουλήσουμε για ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Και τούτο γιατί αυτοί οι ‘ειδήμονες’ έγιναν πλούσιοι και οι λοιποί, οι ‘αδαείς’ αναγκάζονται να ταλαιπωρούνται μια ζωή, με το να κάνουν παραπάνω από μια ώρα δρόμο με μπαγκάζια και βαλίτσες και να επιβαρύνονται οικονομικά σε καιρούς κρίσεως, αναζητώντας εκτός νομού πλοία, προκειμένου να μεταβούν στην Αθήνα.
Ευθύνη όμως έχουμε και οι ίδιοι καθώς όντας αφελείς κι ευκολόπιστοι ‘βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας’
Τότε το Ρέθυμνο άνθιζε, ήταν γεμάτο από κίνηση κι εγχώριο τουρισμό, τα εμπορεύματα πηγαινοέρχονταν, ενώ επιβιβάζονταν στα καράβια της πάλαι ποτέ «Ρεθυμνιακής» (της εταιρείας που έγινε με τις θυσίες του Ρεθυμνιώτικου λαού) φορτηγά ακόμη και από το Τυμπάκι.
Μετά μας έβγαλαν τη φοιτητούπολή μας, με τον τόσο τουρισμό ‘άγονη γραμμή’ και τελικά έκαναν ‘άγονο’ όλο το νομό.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά, πρέπει όλοι εμείς οι ‘άγονοι’ Ρεθυμνιώτες να αφυπνιστούμε, να σηκώσουμε επιτέλους το ανάστημα και να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας, ώστε να μην θεωρούμαστε ‘Κρήτες δευτέρας κατηγορίας’.
Η Πριμαντόνα της Ρεθύμνης η ταξιδεύτρα ‘Ελλη’ πρέπει να επιστρέψει πάση θυσία, όχι μόνο για την οικονομική ευμάρεια του τόπου, αλλά κυρίως για την καλή ψυχολογία του Ρεθυμνιώτη, για ν΄αναπτύξει το αίσθημα της ασφάλειας, της αυτονομίας, της αξιοπρέπειας.
Και σας το λέω από προσωπική εμπειρία αγαπητοί συμπολίτες, διότι έτσι βίωσα τον ερχομό του πλοίου στην πόλη μας.
Κάθε φορά που έβλεπα το ‘Έλλη’ να μπαίνει στον λιμένα της Ρεθύμνης, και να ομορφίζει τον κόλπο της προκυμαίας, αισθανόμουν όμορφα, η ψυχολογία μου ανέβαινε δεν ένιωθα ξεκομένος από τον κόσμο. Όταν δε αποβιβάζονταν οι Αθηναίοι και οι λοιποί επιβάτες, κι έσφιζε το Ρέθυμνο από ζωή και κίνηση, χαιρόμουν που η πόλη μου ήταν ζωντανή και ακμάζουσα.
Από την άλλη πλευρά το ταξίδι για την Αθήνα για μένα (αλλά και για κάθε Ρεθυμνιώτη), ήταν μια απλή υπόθεση, γιατί τραβούσα τη βαλίτσα μου από το σπίτι μέχρι το καράβι και πήγαινα κατευθείαν στον Πειραιά.
Κι όμως γι’αυτό το αυτονόητο και απλό που χάσαμε πρέπει να ξαναπαλέψουμε σκληρά και δυστυχώς ολομόναχοι.
Δεν πειράζει όμως ποτέ δεν είναι αργά. Υπάρχει η ελπίδα. Ας ξαναφέρομε αυτό το καράβι για να πάψει το Ρέθυμνο να είναι παντέρμο και να γίνει και πάλι περήφανο και αξιοπρεπές.
γράφει ο ΝΙΚΟΛΕΩΝ .Ι. ΤΣΟΥΠΑΚΗΣ
