Είχαν περάσει τρεις μέρες από το θάνατο του Ιησού πάνω στο Σταυρό. Ξημέρωνε η μέρα του Σαββάτου. Σύμφωνα με το έθιμο, έπρεπε γυναίκες να πάνε στο μνήμα, να αλείψουν το σώμα του Νεκρού με μύρα και να θρηνήσουν.
Η Παναγία βυθισμένη στο πένθος της, δεν μπορούσε να σαλέψει. Έτσι οι τρεις πιστές φίλες, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη, αγόρασαν αρώματα και μοιρολογώντας ξεκίνησαν για το θλιβερό τους καθήκον. Οι σκιές της νύχτας δεν είχαν ακόμη διαλυθεί. Καθώς περπατούσαν ρωτούσε η μια την άλλη ποιος θα κυλούσε τη βαριά πέτρα του μνημείου, γιατί οι ίδιες δε θα μπορούσαν να κινήσουν τον ογκόλιθο, που έβαλαν οι Εβραίοι από φόβο μήπως οι μαθητές πάρουν το Σώμα του Κυρίου. Τότε μια κοριτσίστικη φωνή ακούστηκε κοντά τους:
-Καλές κυράδες, πάρτε αυγά να με βοηθήσετε. Είμαι έρημη κι ορφανή.
Τους έτεινε ένα πανέρι, όπου μέσα υπήρχαν κόκκινα βαμμένα αυγά.
Η Σαλώμη χαμογέλασε με πίκρα.
-Γιατί έβαψες κόκκινα τα αυγά, μικρή μου;
-Καθώς τα έβραζα για να τα πουλήσω το πρωί, δεν ξέρω πως, τα αυγά πήραν μόνα τους το χρώμα της χαράς. Πάρτε, καλές μου κυράδες, είναι καλά, φρέσκα αυγά.
-Αλίμονο, δεν είναι για μας, είπε η Μαρία η Μαγδαληνή.
Δε βλέπεις πως είμαστε ντυμένες στα μαύρα; Πενθούμε τον Κύριο. Πήγαινε να βρεις χαρούμενους ανθρώπους να πουλήσεις τα κόκκινα σου αυγά...
-Ποιόν Κύριο; ρώτησε η μικρή.
-Τον Κύριο της Γης και του Ουρανού... αποκρίθηκε η Μαρία του Ιακώβου.
Η μικρή δεν ξαναμίλησε. Τις έβλεπε να προχωρούν και να σβήνουν στο μισόφωτο της αυγής. Είχε καταλάβει. Είχε σπαράξει και η δική της η καρδιά πριν τρια μερόνυχτα, ότνα είδε τον Ιησού με το ακάνθινο στεφάνι να σέρνει το βαρύ σταυρό. Αυτός ήταν ο Κύριος της Γης και του Ουρανού. Η γαλήνη του της το ‘λεγε. Και τώρα...
Τώρα που οι γυναίκες τυλιγμένες στα μαύρα πενθούν, τα δικά της αυγά τα βαψε στο κόκκινο χρώμα της χαράς!
Κοίταξε το πανέρι που κρεμόταν από το χέρι της. Το κόκκινο χρώμα των αυγών γινόταν τώρα πιο έντονο στο φως της μέρας. Έμοιαζαν με την αγνή ελπίδα. Την ελπίδα, που έστελνε το μήνυμά της μέσα στην όμορφη ανοιξιάτικη μέρα...
-Κι ο θάνατος;
-Νικήθηκε ο θάνατος! Άκουσε μια φωνή σαν απόκριση στην ενδόμυχη σκέψη της.
Οι τρεις μαυροφορεμένες γυναίκες γυρνούσαν με άδεια τα χέρια από μύρα και το πρόσωπο να αστράφτει από χαρά.
-Νικήθηκε ο θάνατος! Ανέστη! Δώσε μας τα αυγά σου. Το κόκκινό τους χρώμα θα ‘ναι μήνυμα χαράς για την πικραμένη Μητέρα.
Η Παναγία σταμάτησε το θρήνο, καθώς άκουσε τα ανάλαφρα βήματα της χαράς κοντά της. Ανασήκωσε το πρόσωπο. Τα μάτια της αντίκρυσαν το πανέρι της μικρής με τα κατακόκκινα αυγά. Από τα στήθη των πιστών της φιλενάδων ξέφυγε η λυτρωτική κραυγή.
-Ανέστη!
Οι γυναίκες άπλωσαν τα χέρια τους και στον ενθουσιασμό τους τσούγκρισαν τα αυγά, που μόνα τους είχαν πάρει το χρώμα της χαράς... Από τότε τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν τη χαρά της Ανάστασης!
Μανώλης Ζαχαράκης
