Του Χαράλαμπου Ν. Κοκονά
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν έγινε και τίποτα που δεν το περιμέναμε. Ο Μπαλτάκος φέρθηκε ως Μπαλτάκος, όπως ο Φαήλος φέρεται ως Φαήλος και το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Το πρόβλημε έιναι εκείνος που τους δίνει το δικαίωμα να λένε τα όσα λένε και να κάνουν τα όσα κάνουν, επικαλούμενοι τη φιλική σχέση τους μαζί του και - κυρίως - την ιδιότητα που, λόγω της σχέσης αυτής, τους εκχωρήθηκε.
Περίεργη περίπτωση τελικά ο Σαμαράς. Κέρδισε, όπως επανειλλειμένως έχω γράψει, τον πρώτο αριθμό του λαχείου, χωρίς να έχει αγοράσει λαχείο, μεταλλάχθηκε από αντι-μνημονιακός σε υπέραχος της πολιτικής που επι δύο χρόνια καταδίκαζε, έγινε πρωθυπουργός έχοντας οδηγήσει το κόμμα του σε πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά και κάπου φαίνεται ότι του μπήκε η ιδέα ότι τα θαύματα γι’ αυτόν δεν τελειώνουν πουθενά.
Κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη. Και τυπικά μπορεί να έδωσε λύση στο πρόβλημα με την απομάκρυνση του Μπαλτάκου, αλλά ουσιαστικά το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Γιατί το πρόβλημα είναι ο ίδιος, που μάλλον δεν έχει μετρήσει σωστά κάποια πράγματα. Μπορεί να είναι πρωθυπουργός, αλλά η ιδιότητα αυτή του έχει εκχωρηθεί λόγω της κρίσης την οποία διέρχεται η χώρα και όχι για να κυβερνά όπως του γουστάρει και με όποιους του γουστάει. Δικαίωμά του είναι να επιλέγει τους φίλους του. Κι αν κάποτε ο Ελληνικός λαός τον αναδείξει αυτοδύναμο κυβερνήτη του, θα είναι δικαίωμά του νε επιλέγει τους συνεργάτες του. Αλλά όσο έιναι πρωθυπουργός μιας δικομματικής κυβέρνησης που έχει ως αποστολή να οδηγήσει τη χώρας στην οικονομική και κοινωνική ασφάλεια, οφείλει να σέβεται τις ευαισθησίες του κυβερνητικού εταίρου του και να μη διακινδυνεύει επιπόλαια την επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου.
Φιλοδοξεί ο Σαμαράς να διερύνει την απήχηση του κόμματος του και προς την Ακροδεξιά αλλά και προς την Κεντροαριστερά. Δικαίωμά του να ζει με ψευδαισθήσεις. Εκείνο που δεν είναι δικαίωμά του είναι να πειραματίζεται σε κυβερνητικό επίπεδο, δημιουργώντας χωρίς λόγο μείζονος σημασίας προβλήματα. Όπως το προχθεσινό. Εύχομαι τουλάχιστον να το έχει καταλάβει. Και να σοβαρευτεί...
