Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
Διάβασα σε ένα κοινωνικό δίκτυο καταξιωμένο στη συνείδηση του κόσμου αμέσως μετά την απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στην πλατεία Κλαυθμώνος που ως συνήθως δεν ήταν μεγάλη πως έκανε το χρέος της. Η επόμενη απεργία, έλεγε η κάρτα θα είναι είναι το 2020!... Ειρωνεύονταινφυσικά το ρόλο της ΓΣΕΕ... Έλεγαν δηλαδή πως δεν είναι δυνατόν να πείσουν τους εργαζόμενους, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, ότι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τις πραγματικές ανάγκες τους.
Και μπορεί να μην έχουν άδικο, αλλά αν το μόνο που έχουμε μάθει είναι να ισοπεδώνουμε τα πάντα γύρω μας, σε μια εποχή που δεχόμαστε την πιο σκληρή επίθεση που δέχτηκε ποτέ το εργατικό κίνημα, ποιος είναι αυτός που θα μας βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας; Ποιος θα μας δώσει μια ανάσα, ποιος θα μας πείσει για την αλήθεια πως ο καθένας μόνος του είναι εύκολος, διαχειρίσιμος στόχος;
Πριν λοιπόν κάνουμε πλάκα ανέξοδα στο Facebook καλά είναι να προβληματιστούμε για μερικά πράγματα:
Αμφιβάλει κανείς ότι έχουν μπει τα τελευταία χρόνια ως εργαλεία στα χέρια των εργοδοτών μια σειρά από αντεργατικές διατάξεις που οδήγησαν στο στραγγάλισμα των συλλογικών εργατικών δικαιωμάτων και μας οδήγησαν στον εργασιακό μεσαίωνα;
Έχει κανείς διαφορετική αντίληψη από το γεγονός ότι η εμμονή εμπλοκής της κρατικής εξουσίας στον προσδιορισμό του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου οδήγησε στο να είναι γράμμα κενού περιεχομένου οι πανηγυρισμοί αμφοτέρων των μερών για την πρόσφατη υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που απλά κρατά ζωντανό το θεσμό. Λες και η ουσία είναι ίδια με αυτό που αφορά τις εντυπώσεις.
Υπάρχει έστω και ένας ανάμεσα μας που δεν διακρίνει την έλλειψη σεβασμού στους δημοκρατικούς θεσμούς και τις διαδικασίες; Είμαστε σίγουροι πως καμιά αποτελεσματική παρέμβαση στην άσκηση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και στο ισχύον πλαίσιο για την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, αφού οι κακοί εργοδότες μπορούν πια ανενόχλητοι να προχωρούν σε louk out (ανταπεργίες).
Όλοι ζούμε πια την αγωνία από την έλλειψη προστασίας των θέσεων εργασίας (όσοι διαθέτουμε ακόμα αυτό το προνόμιο, γιατί λιγοστεύουμε απελπιστικά και αυξάνουν οι λίστες της ανεργίας...). Ευάλωτες ομάδες έχουμε γίνει πια όλοι, νέοι, γυναίκες, εργαζόμενοι κοντά στη σύνταξη.
Και το χειρότερο είναι ότι από τη μεριά της κυβέρνησης πέρα από τα παχιά λόγια δε βλέπουμε τίποτα το ουσιαστικό. Μόνο ύφεση, αποβομηχάνιση, ιδιωτικοποιήσεις, εκποιήσεις, τεμαχισμούς των εναπομείναντων Δημόσιων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας και των επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, η αμυντική βιομηχανία και τα ναυπηγεία.
Ενώ συνεχώς βρίσκονται στο στόχαστρο εργαζόμενοι και συνταξιούχοι δεν βλέπουμε καμιά κίνηση κατά της ακρίβειας και των καρτέλ. Το φαινόμενο είναι εξωφρενικό ακόμα και για έναν πρωτοετή φοιτητή των Οικονομικών. Είναι δυνατόν να παραμένουν σταθερές οι τιμές των προϊόντων στα σούπερ μάρκετ ή να αυξάνονται, όταν μειώνονται συνεχώς οι μισθοί και η υπερφορολόγιση των μόνιμων υποζυγίων.
Σκληρή επίθεση ενός μηδενισμού έχει υποστεί κάθε κοινωνική πρόνοια από πλευράς κράτους. Το βλέπετε γύρω σας. Νοσοκομεία κλείνουν, οι κοινωνικές παροχές των δήμων που υπολειτουργούν όλο και λιγοστεύουν, τα σχολεία φοιτοζωούν, τι άλλο περιμένουμε για να προβληματιστούμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε;
Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Αν δεν μας αρέσουν τα συνδικάτα όπως λειτουργούν ας μπούμε μέσα και ας τα αλλάξουμε. Μόνο μην τα απαξιώνουμε. Είναι σαν να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Δεν είναι τόσο σοφό...
