ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ
E-mail: [email protected]
Μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή τα μεσάνυχτα της προπερασμένης Κυριακής, μοιάζει φαινομενικά να εξαφανίζεται το δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο», το οποίο τοποθετούσε τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας στο κάδρο των υπερασπιστών ή των αντιπάλων της έξωθεν επιβεβλημένης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Είναι όμως σίγουρο ότι το δίλημμα αυτό δεν ξεπερνιέται με πολιτικές δηλώσεις δήθεν απεξάρτησης της χώρας, αφού τα μνημόνια δεν πρόκειται να φύγουν, όχι τουλάχιστο μέχρι τη λήξη των ομολόγων που προέρχονται από τα πακέτα στήριξης. Η λήξη των ομολόγων αυτών τοποθετείται χρονικά από το 2040 μέχρι το 2050. Ένας επιπλέον λόγος παραμονής σε καθεστώς επιτήρησης της χώρας από τους δανειστές, είναι ότι αρκετά από τα διαρθρωτικά προαπαιτούμενα δεν έχουν ούτε καν στο ελάχιστο εκπληρωθεί.
Η Ελλάδα μοιάζει ξαφνικά και αναπάντεχα να βγαίνει έξω από την κρίση. Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Προφανώς όχι. Τα βιωματικά δεδομένα των Ελλήνων δεν δείχνουν σημάδια ανάκαμψης. Η εκχύμωση της κοινωνίας για την δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος δεν σημαίνει απαραίτητα δημιουργία πλεονάσματος και στη νέα χρονιά. Η δυνατότητα περαιτέρω αφαίμαξης των Ελλήνων δεν υφίσταται πλέον. Η δυναμική της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας φαίνεται να αναβλήθηκε προσωρινά, αλλά δεν έπαψε να υπάρχει ως απειλή ή έστω ως πιθανότητα. Η «έξοδος στις αγορές» με το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό επιτόκιο δεν είναι επιτυχία και δεν συνιστά αιτία πανηγυρισμών. Μοιάζει πολύ με την «Έξοδο του Μεσολογγίου». Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι δεν μπορούμε να πάρουμε άλλα χρήματα από την Ευρώπη, όχι τουλάχιστον χωρίς «Νέο Μνημόνιο». Επειδή απέτυχε η ευρωπαϊκή πολιτική βγήκαμε πάλι ζητώντας λεφτά από τις αγορές. Μόνο έτσι άλλωστε θα μπορέσουμε να καλύψουμε τα κενά, και την ώρα που μιλάμε για πρωτογενές πλεόνασμα, να ζητάμε χρήματα με την έκδοση νέου ομολόγου.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω για ποιο λόγο η χώρα πρέπει να πανηγυρίζει επειδή μπορεί να δανείζεται ξανά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χαιρόμαστε με το άνοιγμα των αγορών υπό συγκεκριμένους αυστηρούς όρους και δαιδαλώδεις προϋποθέσεις. Αυτή η αριστερόστροφη λογική του άκρατου δανεισμού που μας οδήγησε το 2010 στο «Διάγγελμα του Καστελλόριζου» δεν μπορεί και δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ο δανεισμός είναι λύση απελπισίας, ο κόσμος έχει απογοητευτεί, η κοινωνία έχει ματώσει. Από εκεί που δεν μας εμπιστευόταν κανείς, από το σημείο που στοιχημάτιζαν στη χρεωκοπία της χώρας, τώρα ξαφνικά θέλουν να μας δανείσουν όλοι. Στην «ποδιά» μιας μικρής χώρας που αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος «σφάζονται παλληκάρια». Στην ασήμαντη για πολλούς χρηματιστηριακή αγορά της Σοφοκλέους που πριν από δεκαπέντε χρόνια οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων συγκεντρώθηκαν στα χέρια εκατό ανθρώπων μέσω του χρηματιστηρίου, στην ίδια αρένα που τα αποθεματικά των ταμείων έγιναν δεκανίκια στήριξης του Γενικού Χρηματιστηριακού Δείκτη και συγκεκριμένων πολιτικών συμφερόντων, εκεί σήμερα όλοι ευελπιστούν να κερδοσκοπήσουν το επόμενο διάστημα.
Είναι απολύτως φυσικό η σημερινή δικομματική κυβέρνηση να αναζητά «σανίδα σωτηρίας» στις διεθνείς αγορές πριν τη δύσκολη εκλογική μάχη του Μαΐου. Είναι επίσης φανερή η αμηχανία της αντιπολίτευσης στη μετά μνημονίων εποχή. Είναι όμως εντελώς παράλογο και παράξενο να μοιράζεις πρωτογενές πλεόνασμα ισχυριζόμενος ότι τα δύσκολα πέρασαν και από την άλλη να «βγαίνεις στην πιάτσα για δανεικά». Κάτι δεν «κολλάει» σε αυτό, κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν μας είπαν, κάποια παράμετρο μας έκρυψαν. Και αυτή -κατά τη γνώμη μου- είναι η εξής: Καινούριο δάνειο από το Μηχανισμό Στήριξης σημαίνει απλά καινούριο Μνημόνιο. Και η κοινωνία δεν αντέχει πλέον. Ζητάμε λοιπόν χρήματα από τις αγορές, τα οποία θα πρέπει να επιστρέψουμε έντοκα στη λήξη των ομολόγων δανεισμού. Αλλά αυτό θα αποτελέσει πρόβλημα μιας άλλης κυβέρνησης, δεν θα είναι δικό μας. Καλή Ανάσταση.
