Δεν γνωρίζω τι άποψη έχει η δικαιοσύνη του 2014 για τον εαυτό της. Πάντως εμένα, ενός ταπεινού πολίτη, θα μου επιτρέψει να έχω τις δικές μου απόψεις για τον θεσμό, με την ελπίδα πως δεν θα διωχθώ γι' αυτό.
Η άποψη μου λοιπόν είναι, πως και οι κρίνοντες σε μια ευνομούμενη πολιτεία, κρίνονται. Και ότι αποφασίζει ένας λειτουργός της δικαιοσύνης, δε σημαίνει σωνει και καλά, πως πρέπει να μένει ασχολίαστο.
Και συνεχίζω, και ο θεός βοηθός. Τη στιγμή που ένας πολίτης, η ένας πολιτικός, καταγγέλλει πως έχει στοιχεία σε βάρος κάποιου βουλευτού, η κάποιου υπουργού, που ενδέχεται τα στοιχεία αυτά να είναι κολάσιμα για τον καταγγελλόμενο, και κάποια λειτουργός απαγορεύει τη δημοσιοποίηση, προστατεύοντας με την απόφαση αυτή, τον καταγγελλόμενο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι σωστή. Δεν είναι δημοκρατική.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι, πως η καταγγελία πρέπει να δημοσιοποιηθεί, και να ελεγχτεί για την εγκυρότητα της. το αντίθετο δεν είναι δημοκρατική απόφαση. Όταν ο καταγγέλλοντας αποδειχτεί συκοφάντης, ο πέλεκυς της τιμωρίας πρέπει να είναι αμείλικτος. Όταν όμως έχει δίκιο.Ε.τότε τα πράγματα μπερδεύονται σε βάρος του καταγγελλόμενου. Με την απαγόρευση όμως της δημοσιοποίησης, δεν εμποδίζεται να φωτιστή η αλήθεια;
Δεν είμαι νομικός. Την απλή λογική που συλλαμβάνει το φτωχό μου μυαλό καταθέτω. Και ξανά λέω. Ο θεός βοηθός. Γιατί στη χώρα των θαυμάτων πολλές φορές συμβαίνουν τα πιο παράδοξα πράγματα. Γι' αυτό όποιοι γνωρίζουν τη γραφή μου, θα ξαφνιαστούν για τον προσεκτικό μου λόγω, γνωρίζοντας πως ακροβατώ με σκοπιμότητες, και νοοτροπίες.
Πρόσφατα στην γείτονα Τουρκία, ο πρωθυπουργός της, έκανε το ίδιο λάθος, με διάφορες απαγορεύσεις, και στη χώρα μας, στη χώρα των θαυμάτων, μιλήσαμε - και πολύ σωστά, - για δικτατορικές μεθόδους. Σε μια χώρα βέβαια, που δε διακρίνεται για τις δημοκρατικές της παραδόσεις. Εδώ, στο προπύργιο της δημοκρατίας, η βαρύτητα τέτοιων αποφάσεων, είναι μεγαλύτερη. Ο αντίχτυπος έξω από τα σύνορα, τέτοιων αποφάσεων, δεν είναι ότι το καλύτερο για τη χώρα, τη δημοκρατία, αλλά και την ίδια τη δικαιοσύνη.
Και για να γίνω σαφέστερος: Αν ήμουν υπουργός, αλλά και ένας απλός πολίτης, και απειλούμουν από κάποιον τρελό με αποκαλύψεις, και κάποιος με κάποια εξουσία, με μια του απόφαση, με απαλαζε από τον απειλητικό εισβολέα, η ταπεινότητα μου, θα τον ευγνωμονούσα.
θα τον ευγνωμονούσα εγώ, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος θα δικαιουτο να λέει πως ευνοήθηκα από τον εξουσιαστή. Συγκεκριμένα: δυο υπουργοί της κυβέρνησης, απειλούνται με ηχογραφημένες αποκαλύψεις, και μια δικαστικός λειτουργός, απαγορεύει να μάθει ο κόσμος, το περιεχόμενο των αποκαλύψεων.
Ε.να με συμπαθά η κυρία δικαστικός, μα το φτωχό μου μυαλό, δε φτάνει να καταλάβει την σκοπιμότητα, αυτής της απόφασης. Και υπουργός όμως αν ήμουν, δεν θα δεχόμουν τέτοιου είδους προστασίες, εκτός.εκτός κι αν πράγματι με προστάτευαν από κάτι.
Δε θα γράψω περισσότερα, γιατί ίσως παρασυρθώ και μπω στην απαγορευμένη ζώνη. Εκεί που τσακώνονται τα βουβάλια με τους ελέφαντες, τα βατράχια και μέχρι εδώ πολύ πήγαν.
Για ένα πράγμα όμως δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να πω. Την απορία μου πως εγώ να φτάσω στο σημείο να κινδυνέψω να κατηγορηθώ, πως με τα παραπάνω, υπερασπίζομαι θέσεις της χρυσής αυγής. Και όμως δεν υπερασπίζομαι αυτούς. Τη δημοκρατία, την ηθική, και τη λογική υπερασπίζομαι.
Τόσα εγκληματικά στοιχεία έχει στους κόλπους της η χρυσή αυγή. Αντί να τους εγκαλέσει επιλεκτικά η δικαιοσύνη, να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα τους, δίδουν την εντύπωση στον κόσμο, πως διώκονται για τις ιδέες τους, όσο φασιστικές κι αν είναι αυτές.
Λες και κάποιοι θέλουν σωνει και καλά, να τους κάνουν το συντομότερο εξουσία.
