ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Χημικά Συρίας. Ανικανότητα Ευρώπης. Εκμετάλλευση Ελλάδας. Καταστροφή Κρήτης. Υποβάθμιση θαλάσσιου περιβάλλοντος του Λιβυκού Πελάγους. Ένοχη σιωπή. Σκουπιδότοποι του πλανήτη. Αδυναμία διαχείρισης κινδύνου. Εξουδετέρωση τοξικότητας. Απώλεια διαπραγματευτικής ισχύος. Υπόλογοι και παράλογοι άνθρωποι. Υπεύθυνοι και ανεύθυνοι. Ξεσπάσματα και αποσπάσματα διαμαρτυρίας. Περιορισμένη ευθύνη και ελλιπής ενημέρωση. Καπηλεύσεις κινητοποιήσεων από πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Και επί της ουσίας τίποτα, zero, nada. Κάπου εκεί στο Λιβυκό χάθηκε της λογικής η αρμάδα….
Εκεί στο Νότο που η θάλασσα έχει πολύ αλάτι, εκεί στο Λιβυκό που τα ψάρια είναι νόστιμα, εκεί στην νότια Κρήτη που το πέλαγος είχε βαθύ γαλάζιο χρώμα. Εκεί διάλεξαν οι ισχυροί του πλανήτη να στείλουν ένα «πλοίο - φάντασμα» να ξεφορτώσει το θάνατο και την χολέρα. Εκεί θα απλωθεί η κουτοπονηριά στη θάλασσα πέρα ως πέρα. Εκεί θα μαζευτεί συμπυκνωμένη η σκοτεινή πλευρά του ανεπτυγμένου κόσμου. Εκεί κάποιοι λειτουργούν με τους νόμους του υποκόσμου. Εκεί θα αδειάσει ο απόπατος της κάθε Συρίας, της παγκόσμιας ρυπαρότητας. Εκεί σιγά-σιγά θα ξεθωριάσει το λαμπύρισμα του πελάγους και θα σβήσει το φως του πνευματικού κόσμου.
Κι όμως τίποτε δεν αλλάζει. Συλλαλητήρια, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις. Δεν συγκινείται κανείς. Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Οι λίγοι που διαμαρτύρονται καθίστανται γραφικοί, ακτιβιστές, κουλτουριάρηδες, αργόσχολοι που δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν. Στη Μεσόγειο λαμβάνει για πρώτη φορά χώρα ένα πείραμα υδρόλυσης χημικών ουσιών και αποβλήτων εν πλω. Σε διεθνή ή εθνικά ύδατα, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει όμως ότι καμιά χώρα δεν δέχθηκε να γίνει αυτό το πείραμα στο έδαφός της. Άξια αναφοράς είναι επίσης η διόλου τυχαία επιλογή μιας κλειστής θάλασσας στην οποία ότι πέσει, μένει εκεί.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διαπράττει ένα τεράστιο ολίσθημα. Δεν είναι το πρώτο άλλωστε και εικάζω ότι δεν θα είναι το τελευταίο. Μετά το αιματηρό μάθημα του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, μετά τις σφαγές στα διάφορα σημεία του πλανήτη, μετά τις πετρελαιοκηλίδες στους ωκεανούς και μετά από ένα πλήθος βιολογικών και χημικών ατυχημάτων, θα περίμενε κανείς ότι η λογική πλεύσης προς μια κατεύθυνση ξεφορτώματος σκουπιδιών στην είσοδο του γείτονα θα είχε εκλείψει. Δυστυχώς όμως το παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας βαδίζει στα ίδια βήματα δεκαετίες τώρα. Όλοι θέλουμε να πετάμε τα σκουπίδια στον κοντινό κάδο απορριμμάτων, αλλά δε θέλουμε ο κάδος να είναι μπροστά στη βεράντα μας. Και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος. Όλοι μαζί κι ο καθένας φευγάτος. Και ποιος νοιάζεται για το μετά; Ποιος δίνει λόγο στις επόμενες γενιές; Κανείς. Στάχτη κι αποκαΐδια όλα. Άλλοι το φιλέτο και άλλοι τη φόλα.
Χημικά πολέμου και υδρόλυση εντός θαλάσσης. Αρμάδες πλωτών ψάχνουν τα πλοία του θανάτου. Καλώς πράττουν. Δεν είναι δυνατό να γίνονται όλα δεκτά χωρίς αντίσταση, με κάτω τα χέρια. Κάθε φορά που μας πείραζαν στο παρελθόν ακονίζαμε τα μαχαίρια. Τώρα γιατί μας πειράζουν οι διαμαρτυρίες; Μήπως έφυγε η σπιρτάδα μας, το επαναστατικό μας ταμπεραμέντο; Μήπως το αφήσαμε να γίνει τσιμέντο; Τα χημικά δεν είναι κρασί να το νερώνεις για να μη μεθύσεις. Τα πετάς κι απλώνουν, μένουν για πάντα εκεί, προίκα βαριά, πανούκλα ανίατη. Ξεράσματα καρκίνου και φύτρες τερατογενέσεων στο βωμό του κέρδους των ισχυρών. Η υδρόλυση έγινε πρώτα στους εγκεφάλους των υπευθύνων και μετά στη θάλασσα με το Cape Ray. Κι εμείς ως καλά παιδιά και ως πειθήνια στρατιωτάκια είπαμε: «That’s Okay…Have a nice day….».
