Tης Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη
Φιλολόγου, Ιστορικού M.Sc.
Το κείμενό μου αυτή τη φορά προήλθε από την ανάγκη να αποδώσω φόρο αγάπης στη μικρότερή μου κόρη, που σήμερα συμπληρώνονται 4 χρόνια αποδημίας της στην Ουράνια Πολιτεία.
Η Μαρία μας ήρθε στον κόσμο αυτό από ΑΓΑΠΗ κι έφυγε με αγάπη. Γεννήθηκε από αγάπη προς τη ζωή, τη ζωή που δεν της στέρησα, παρά τις συμβουλές των γιατρών. Έζησε μέσα σε μία αγάπη, ποτισμένη από τα δάκρυα της μετανοίας και της παράκλησης προς τον Οικτίρμονα Θεό, επί επτά ολόκληρους μήνες στην εντατική. Κι ο Θεός της Αγάπης την πήρε, όταν βεβαιώθηκε πως αυτή η μητρική Αγάπη ήταν τόσο στερεή, ώστε να αποτελέσει έναν αέναο κρίκο ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Κυρίως, όμως, ο μικρός αυτός άγγελος στάλθηκε σε εμάς από τον Πάνσοφο Δημιουργό, γνωρίζοντας πως αυτή η μητρική ΑΓΑΠΗ που σμιλεύτηκε με πόνο και δάκρυα, θα γινόταν για την οικογένειά μας κλίμακα σωτηρίας για τη Βασιλεία του Ουρανού.
Ο πόνος, βέβαια, αυτού του αποχωρισμού είναι μεγάλος, είναι το σπλάχνο μου, που έφυγε τόσο νωρίς από την αγκαλιά μου. Και ο Μέγας Βασίλειος, συγκλονισμένος από το θάνατο μικρών παιδιών, ομολογεί πως «όλοι οι άνθρωποι στενάζοντες μαζί δεν εξισώνουν τον οδυρμό και το μέγεθος του πάθους, αλλά επίσης κι αν τα ύδατα των ποταμών γίνουν δάκρυα δε θα επαρκέσουν να δώσουν τον πλήρη θρήνο». Ωστόσο, θα ήμουν αγνώμων, αν άφηνα τον εαυτό μου να μοιρολογεί. Από τη μία, επειδή ο Θεός μας έδωσε την ελπίδα αντάμωσης των αγαπημένων μας και πρόσφερε σ’ αυτούς που σώζονται τη Χάρη να είναι μαζί και να χαίρονται μαζί, κι από την άλλη, επειδή μου χάρισε δύο αξιολάτρευτα παιδιά, γερά ερείσματα, για να στέκομαι με το κεφάλι ψηλά και να Τον δοξολογώ.
Η Μαρία έφυγε από κοντά μου, όταν της υποσχέθηκα πως εκεί που πάει, θα έρθω, θέτοντας ως σκοπό της επίγειας ζωής μου την αντάμωση όλης της οικογένειας. Ο πόνος έγινε κινητήρια δύναμη για δράση προς όφελος των συνανθρώπων μου. Η αγάπη αυτή διοχετεύτηκε σε άλλα παιδιά, που το καθένα αντικαθιστούσε τη Μαρία μου. Η αγάπη ποτέ δεν πάει χαμένη, «ουδέποτε εκπίπτει», παραμένει σταθερά και αιώνια, όπως μας λέει κι ο απ. Παύλος στον κορυφαίο ύμνο.
Αλλά ποια αγάπη; Η αγάπη που δείχνει μεγαλοψυχία, ανεκτικότητα που δε φέρεται με αλαζονεία, με αυθάδεια, γιατί δεν επιζητά εγωιστικά τα δικά της συμφέροντα. Η αγάπη, μας λέει ο απ. Παύλος, δεν κάνει τίποτα το άκοσμο, δεν βάζει κακό στο νου της εναντίον του πλησίον, δε μνησικακεί. Η αγάπη δεν χαίρεται, όταν γίνεται κάτι το άδικο, ενώ χαίρεται όταν επικρατεί η αλήθεια. Η αγάπη μας δίνει τη δύναμη να βοηθάμε τους άλλους, να υπομένουμε, να ελπίζουμε. O απόστολος των εθνών καταλήγει εξαίροντας τη σπουδαιότητα της αγάπης, σημειώνοντας πως στην παρούσα ζωή πέρα από τις επιστήμες και τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα, αυτό που μένει είναι η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Από τα τρία αυτά μεγαλύτερη είναι η αγάπη.
Ποιος διακρίνει τα γνωρίσματα αυτά της αγάπης στις σχέσεις του με τους άλλους; Είμαστε ανεκτικοί σε κάποιον που μας ενοχλεί; Αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του παιδιού μας, του συζύγου μας; Κάνουμε καλές σκέψεις για τους συνανθρώπους μας; Συμπεριφερόμαστε με την ίδια ευγένεια και σεβασμό σε όλους, χωρίς διακρίσεις; Βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη; Συγχωράμε όσους μας αδικούν; Υπομένουμε τα δεινά που μας πλήττουν; Νιώθουμε γαλήνη μέσα μας; Μόνο η αγάπη του Χριστού μπορεί να μας προσφέρει αυτά τα αγαθά και να κάνει όμορφη τη ζωή μας, να μας λυτρώσει από τη σημερινή μιζέρια κι απελπισία. Να μας μάθει να συγχωράμε, δηλ. να χωρέσουμε τον άλλο μέσα μας. Μόνο η αγάπη του Χριστού μπορεί να δώσει αξία στην ύπαρξή μας και ουράνια πορεία.
Επειδή, λοιπόν, η σημερινή κοινωνία έχει γεμίσει με αλαλάζοντα κύμβαλα, με αυτοκτονούντες, με αγριεμένους που ζουν στην έρημο της αναισθησίας, της κακίας και του εγωισμού, ήθελα, στη μνήμη του μικρού μας αγγέλου, που μεταμόρφωσε τη δική μου ύπαρξη, καυτηριάζοντας στο καμίνι του πόνου την αμαρτωλή μου ψυχή, να υπενθυμίσω πως η αληθινή αγάπη δίνει νόημα στη ζωή μας, η αγάπη που θεμελιώνει το σεβασμό και τη μακροθυμία και γίνεται κινητήριος δύναμη για προσφορά κι ανιδιοτέλεια.
Καλή αντάμωση Μαρία
