Ομολογουμένως, θα ήταν πιο απλό αν ο Μανώλης Γλέζος δεν μιλούσε καθόλου για την οικονομία. Έτσι, δεν θα μπέρδευε τα εισοδήματα με τις καταθέσεις προκαλώντας σύγχυση και ανησυχία στην κοινή γνώμη, με αναδρομές στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και στους πολίτες που έδιναν τα τιμαλφή τους στο κράτος. Παρεμπιπτόντως, αυτά έχουν γίνει και πιο πρόσφατα. Τα χρυσά και τα ασημικά τους είχαν δώσει στο κράτος οι Κορεάτες στη κρίση του 1998. Θα ήταν πιο απλό αν ο Γλέζος περιοριζόταν στο – γραφικά ρετρό – θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων. Είναι ένα σουξέ του αειθαλούς αριστερού πολιτικού, δεδομένου ότι κατάφερε να κάνει ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να το σιγοτραγουδήσει κατά την έλευση του γερμανού ομολόγου του. Τί τα θες να εσωτερικά δάνεια και τις αναλύσεις για το ποιος θα δώσει πόσα και για να πάρει το εθνικό ομόλογο ; Και πόσο έξυπνο είναι να μπαίνεις σε μια τέτανος κουβέντα σε μια χώρα που η εφορία παίρνει ότι βρίσκει ενίοτε εισβάλοντας – τούκα προ! – χωρίς προειδοποίηση στους καταθετικούς λογαριασμούς των φορολογουμένων ; Φυσικά δεν φταίει ο Γλέζος. Ζει την πέμπτη ή την έκτη ή την έβδομη από τις πολιτικές ζωές του χάρη στο μνημόνιο και στο ψηφοδέλτιο επικράτεια του Σύριζα το 2012. Τώρα είναι Ευρωβουλευτής. Έχει διατελέσει όμως ξανά και ξανά και βουλευτής και δήμαρχος και ευρωβουλευτής, μόνο που ήταν με το Πασόκ. Βλέπετε ο Μανώλης ξέρει να καβαλάει το κύμα – που τη δεκαετία του ’80 ήταν με το πράσινο κίνημα. Αν ο Γλέζος έχει μια φυσική δημοφιλία και δεν είναι παράλογο – στο χώρο της αριστεράς, οΣύριζα δεν έχει κανένα λόγο να μην τον έχει στις γραμμές του όχι όμως μπροστά μπροστά είτε στα ΜΑΤ, και όχι – Θεός φυλάξοι – στα οικονομικά , είτε αρχίζουν οι ευθύνες του Τσίπρα. Το άρτσι μπούρτσι και λουλάς του ευρωψηφοδελτίου κατέληξε σε ανακύκλωση Γλέζου. Ήταν εύκολη και όχι σπουδαία λύση ενώ αποδείχτηκε επίσης λύση με κόστος. Διότι το δυσοίωνο καλοκαίρι του 2012 με το φάσμα της δραχμής και η σφαγή των καταθέσεων στην Κύπρο του 2013 δεν είναι και τόσο μακριά. Πολύς κόσμος δεν τα έχει ξεχάσει όλα αυτά, και δεν έχει καμία όρεξη να τα ξαναζήσει προκειμένου να διδαχθεί εκ των υστέρων μαθήματα ιστορίας και πολιτικής οικονομίας από πρόσωπα σαν τον Γλέζο. Διαφορετικά ειπωμένο : Εκεί που τελειώνει ο Γλέζος αρχίζει ο μεσαίος χώρος. Αν ο Σύριζα δεν μπορέσει να βάλει έστω το πόδι του εκεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί στην Ιταλία να έχουν μπροστάρη τον Ρέντσι και στην Ελλάδα να είναι ακόμη στη σκιά του Γλέζου. Τα συμπέρασμα είναι ότι ο Σύριζα αδυνατεί να προσέλθει δομημένος σε εκλογές – θεωρητικά τουλάχιστον – ευνοϊκές για αυτόν. Εκτός αν οι σύντροφοι Τζιώτης και Ρουμπάτης – εφόσον αληθεύει η ωραία αυτή ιστορία- προλάβουν να ομογενοποιήσουν το προϊόν στο λίγο χρόνο μέχρι τις εκλογές.
