ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
LIFESTYLE

Ψαραντώνης και Χαΐνης Αποστολάκης: Αποκλειστική συνέντευξη με δύο μύστες

0

Με αφορμή την πρόσφατη παρουσία τους στο Ηρώδειο, μας μιλούν για το αρχέγονο αξιακό σύστημα που μεταφέρει στη σημερινή Ελλάδα ο «Ερωτόκριτος», και γιατί όποιος τον κατανοήσει θα γίνει σωστός άνθρωπος: «Στον Κορνάρο βρίσκουμε όλα όσα έπρεπε να είναι η νέα Ελλάδα!»

Τι μπορεί να συμβεί όταν βρεθείς απέναντι από δύο «ανθρώπους-θεριά», για να τους κάνεις συνέντευξη; Από μεριά μας, απλώς τα στοιχειώδη. Πάει να πει, στοιχειώδεις ερωτήσεις και μετά παρακολουθείς το λόγο να ξεδιπλώνεται και τα «θεριά» να αφηγούνται ιστορίες όμορφες για χρόνους αλλοτινούς και ιστορίες παράδοξες για καιρούς μελλοντικούς. Στα υπόγεια καμαρίνια του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού –ήταν η πρώτη φορά που αυτό το βαρυφορτωμένο αρχιτεκτονικό φτιασίδι της αττικής γης δεν μας φάνηκε αποκρουστικό– συναντήσαμε δύο τέτοια «θεριά», τον Ψαραντώνη και τον Χαΐνη Δημήτρη Αποστολάκη, λίγη ώρα πριν από τη γενική πρόβα του τραγουδαφηγήματος «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου. Και νιώσαμε μαθητευόμενοι που παρακολουθούν, με τρομερή αγωνία, τους μύστες να τους οδηγούν, περνώντας από ποικίλα τελετουργικά στάδια, στην αποτρόπαιη αλήθεια της γνώσης. Και η γνώση αυτή είχε έντονο το άρωμα της Κρήτης, που σημαίνει πως είναι στα μέτρα του ανθρώπου, ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω.

2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης: Γιατί ανεβάζουμε «Ερωτόκριτο» σήμερα; Τα γεγονότα μας διαλέγουν, δεν τα διαλέγουμε. Επειδή, όμως, μπορούμε να τα ερμηνεύουμε εκ των υστέρων, νομίζω ότι οδηγηθήκαμε στον «Ερωτόκριτο» επειδή θέλαμε να καταδυθούμε σε πρώτες αρχές. Δηλαδή, η γλώσσα μας είναι ο καθρέφτης της κοινωνικής μας κατάστασης. Η έλλειψη κοινωνικής ευρυθμίας συνεπάγεται την έλλειψη γλωσσικής ευρυθμίας. Ο «Ερωτόκριτος» έπαιξε το ρόλο των ομηρικών επών –τόσο ο «Ερωτόκριτος» όσο η «Ιλιάδα» και η «Οδύσσεια» συλλέγουν τους περιρρέοντες μύθους και δημιουργούν μέσα από την επική αφήγηση το έλασσον γλωσσικό υπόστρωμα για να υπάρχει μια Ελλάδα. Για να υπάρξει γλώσσα σε ένα λαό, πρέπει να πραγματωθεί ποιητικά, και μάλιστα επικά. Επίσης, τα έργα του Κορνάρου και του Ομήρου προβάλλουν και προτάσσουν σύστημα αξιακής θεμελίωσης. Τα προτάγματα της αρχαιότητας, έτσι όπως αυτά αναδύονται μέσα από τα ομηρικά έργα, ήταν η ανδρεία, η τιμή και το κάλλος. Αντίστοιχα, τα προτάγματα στον «Ερωτόκριτο» είναι η παλικαριά, η φρόνηση και η ομορφιά. Υπάρχει, βέβαια, και ένας επιπλέον λόγος: σε πνευματικά έργα, τα οποία είναι έργα αναφοράς και οικουμενική προίκα, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί όλη την κοσμογονική αφήγηση. Όταν, για παράδειγμα, ξεκινώντας ο «Ερωτόκριτος» λέει: «Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν…», μπορεί καθένας να δει την κυκλικότητα του χρόνου, κυκλικότητα που ήταν πεποίθηση όλων των αρχαίων κοινωνιών, ενώ μέσα από τις παραινέσεις του Πολύδωρου της Νένας τον ορθολογισμό της Αναγέννησης, δηλαδή το έμβρυο της ατομικής συνείδησης που ξεπηδά από το Μεσαίωνα και γαλουχείται στην Αναγέννηση.

«Η Χρυσή Αυγή ήρθε ως αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που σκεφτόταν και λειτουργούσε ρατσιστικά κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο» (Χαΐνης Δ. Αποστολάκης).

Ψαραντώνης: Ο «Ερωτόκριτος» έχει τη δύναμη να μιλήσει και στους σημερινούς ανθρώπους. Όταν πιάσεις να διαβάσεις αυτό το έργο, δεν μπορείς να το αφήσεις. Και όποιος διαβάσει τον «Ερωτόκριτο» και τον κατανοήσει, δεν μπορεί παρά να γίνει σωστός άνθρωπος. Ο Κορνάρος είναι η κορύφωση του ποιητικού λόγου της Κρήτης.

 

3

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης: Υπάρχουν πολλά πράγματα που ανακαλύπτεις στον «Ερωτόκριτο», όπως, π.χ., την επίδραση των νεοπλατωνικών ή, μέσα από την ισχυρή προσωπικότητα της Νένας που διαπνέει όχι μόνο με το συντηρητισμό της, αλλά και με την αυταπάρνησή της όλο το έργο, τις μητρογραμμικές κοινωνίες που υπήρχαν σε όλη τη Μεσόγειο και ακόμη διασώζονται στη νότια πλευρά αυτής της μεγάλης λεκάνης. Μπορείς, επίσης, να ανιχνεύσεις την αντεξουσία, καθαρή και ξάστερη: όταν σκοτώνεται με ποιητικό τρόπο ο «κακός», ο Καραμανίτης, λέει η Νένα στην Αρετούσα: «H Nένα τση ανεστέναζεν, και λέγει τση η καημένη· “είδες το τέλος τα ’χουσι, Mάνα μου, οι αντρειωμένοι; Όλοι είν’ αυτοί του μακελειού, στο Θάνατο γυρίζουν, αμ’ οι Pηγάδες κάθουνται, και μοναχάς ορίζουν…». Πραγματικά είναι μια εξαιρετική σύνθεση, τόσο στη φαινομενολογία της όσο και στην πυκνότητα νοημάτων. Τα πνευματικά, τα καλλιτεχνικά έργα τέχνης, δεν είναι μονοσήμαντα, αλλά καθορίζονται κάθε φορά από τις ερμηνείες που τους δίνουμε, ερμηνείες λογικές ή μη που τους προσάπτουμε. Οπότε κι εμείς αλλάζουμε τη ζωή μας μέσα από αυτά κι αυτά μέσα από μας. Σε μια εποχή που στον παγκόσμιο ορίζοντα, και ειδικότερα στον ελληνικό χώρο, έχουμε μια καταθλιπτική αταξία, μια νευρωσική αρρυθμία, και ψάχνουμε να βρούμε σε ποιες βάσεις θα οικοδομήσουμε το νέο ανθρωπολογικό τύπο που θα ανταποκρίνεται στην ιδιαίτερη αισθητική που θέλουμε να αναπτύξουμε, νομίζω ότι δεν θα μπορούσαμε να καταδυθούμε παρά μόνο στο αρχέγονο αξιακό σύστημα που μεταφέρει ο «Ερωτόκριτος», στην ιδιαίτερη κοσμογονία του που συνεπικουρείται όχι μόνο από την πυκνότητα νοημάτων και από τις μυριάδες αναγνώσεις που έχει, αλλά και από ένα φαινότυπο που είναι ο ορισμός της κυματικής φύσης, είναι ο ορισμός του ρυθμού, είναι ο ορισμός της ποικιλίας στη γλώσσα.

«Αν η ερμηνεία ενός λαού για την ιστορία του ταυτίζεται με την ερμηνεία του Παπαρρηγόπουλου, τότε λυπάμαι αυτόν το λαό. Λυπάμαι τους Έλληνες που ερμηνεύουν ακόμη έτσι την ιστορία τους» (Χαΐνης Δ. Αποστολάκης).

Ψαραντώνης: Στον Κορνάρο βρίσκουμε όλα όσα είναι… όλα όσα έπρεπε να είναι η νέα Ελλάδα. Εδώ, απ’ αυτό τον τόπο, ξεκίνησαν όλα. Η κραυγή του νησιού των θεών, της Κρήτης, γέννησε τον πολιτισμό. Όταν η υπόλοιπη ανθρωπότητα ζούσε σε καλύβες, οι προμινωίτες Έλληνες είχαν στόλους και θέατρα. Αυτά που σας λέω είναι γραμμένα σε όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου, και εδώ δεν μας τα λένε. Δεν μας λένε τις καθαρές αλήθειες. Εδώ επινόησαν τα πρώτα μουσικά όργανα, τη λύρα, που αργότερα έπαιζε ο Ορφέας, τα τύμπανα των Κουρητών, και διέδωσαν τη φλόγα του πολιτισμού. Σε κάποιο από τα φεστιβάλ που πήγα, ένας Κινέζος μουσικός μού είπε πως οι ονομασίες όλες τ’ ουρανού είναι ελληνικές. Αλλά αυτά δεν τα ξέρουμε εδώ. Όπως δεν ξέρουμε ότι στην Ινδία υπάρχει μια περιοχή που τους κατοίκους της οι ντόπιοι τους λένε Δραβίδες, δηλαδή Έλληνες, οι οποίοι πήγαν εκεί πριν από χιλιάδες χρόνια. Η γλώσσα που μιλούμε σήμερα δεν έχει μέσα της ποίηση, δεν έχει ομορφιά, σαν να μας θέλουν ανθρώπους που δεν μπορούμε να ’νειρευτούμε, ανθρώπους που δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. Στα σχολεία δεν διδάσκουν την ιστορία μας, γιατί, λένε, θα τους απολύσουν. Και η ιστορία μας είναι η ρίζα μας. Χωρίς ρίζα, ούτε φύλλο ούτε καρπός. Πρέπει να αφήσουν τον κάθε λαό να έχει το δικό του πρόσωπο, τη δική του παράδοση. Έτσι, είναι όμορφος ο κόσμος.

4

«Ο Δίας ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Οι Κουρήτες τον εμεγαλώσανε με το γάλα τσ’ αίγας, του παίζανε τα τύμπανα, του χορεύανε τους χορούς τους πηδηχτούς και τέλος τον εθεοποιήσανε. Όπως τον Χριστό» (Ψαραντώνης).

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης: Στον «Ερωτόκριτο» υπάρχει ένα σπερματικό εθνικό όραμα. Ο Κορνάρος καθορίζει κατά προσέγγιση τι είναι αυτό που λέμε Ελλάδα. Μάλιστα, η Αρετούσα απορρίπτει δύο φορές το προξενιό του ρήγα του Βυζαντίου, επειδή ενδεχομένως ο Βιντσέντζος δεν πιστεύει στην παλινόρθωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όχι πως πιστεύω ότι τα εθνικά κράτη είναι κάτι σοφό. Ειδικά στα Βαλκάνια, με τη θρησκευτική, πολιτισμική και γλωσσική ανάμειξη, τα εθνικά κράτη υπήρξαν μια καθαρή τρέλα. Ένας μουσικός καταλαβαίνει πολύ καθαρά ότι τα σύνορα είναι για γέλια. Στα Βαλκάνια υπήρχε και υπάρχει πολιτισμικός συγκερασμός. Τα εθνικά κράτη περιχαρακώθηκαν στα σύνορά τους και οδήγησαν σε μεγαλοϊδεατισμούς και σε τοπικούς πολέμους, ενώ υπήρξαν η αφορμή για να ξεσπάσει ο Μεγάλος Πόλεμος. Οι άνθρωποι άρχισαν να ψάχνουν αυτά που τους χωρίζουν και όχι αυτά που τους ενώνουν, χώρισαν φίλοι, συγγενείς. Μην ξεχνάτε πως οτιδήποτε όμορφο υπάρχει στον κόσμο είναι πολιτισμικό υβρίδιο. Αυτό, βέβαια, μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται η ελληνική κοινωνία, γιατί ήταν εκφασισμένη πολύ πριν ανακύψει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Αυτό φαινόταν τόσο στο γλωσσικό όσο και στο συμπεριφορικό κώδικα των Ελλήνων. Η Χρυσή Αυγή ήρθε ως αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που σκεφτόταν και λειτουργούσε ρατσιστικά κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο. Ούτως ή άλλως, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ εξουσιαστική κοινωνία να μην εμπεριέχει όλα τα είδη του ρατσισμού. Η επιθετικότητα των εθνικισμών είναι αποτέλεσμα του αισθήματος της απειλής. Ας δούμε τη θρησκευτική μισαλλοδοξία σε πολλά ισλαμικά κράτη: νιώθουν ότι απειλούνται από ένα πανίσχυρο μοντέλο που στηρίζεται στη διαφήμιση και την καταναλωτική ευμάρεια, το οποίο εισρέει από τη Δύση, και αυτοί, ανήμποροι να αντιτάξουν μια κοινωνική εναλλακτική, βρίσκουν απάγγειο, ταμπουρώνονται πίσω από την ιδιαιτερότητα που προσφέρει σε καθένα από αυτούς το παρελθόν. Ο εθνικός ή ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι προϊόν της απειλής, μια αντίδραση αμυντική. Το Ισλάμ ήταν ανεκτικό, τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσει η διαδικασία της σήψης της αυτοκρατορίας των Οθωμανών. Μάλιστα, αν δείτε, το μικρό σουλτανάτο του Οθμάν, που μετεξελίχθηκε σε αυτοκρατορία, εφήρμοσε δυο νομοθετικές διατάξεις: κατάργηση των δασμών και ανεξιθρησκία. Οι Οθωμανοί, παρά την κρατούσα ερμηνεία που αναμασούν τα ιστορικά βιβλία στην Ελλάδα, δεν κατέφυγαν σε κανένα θρησκευτικό διωγμό, ενώ φυσικά δεν υπήρξε κρυφό σχολειό. Η καθεστηκυία αντίληψη ακόμη και για το πρόσφατο παρελθόν μας απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα που μπορεί κανείς να ανασυνθέσει ιστορικά με τη γύρω του παρατήρηση. Αν η ερμηνεία ενός λαού για την ιστορία του ταυτίζεται με την ερμηνεία του Παπαρρηγόπουλου, τότε λυπάμαι αυτόν το λαό. Λυπάμαι τους Έλληνες που ερμηνεύουν ακόμη την ιστορία με τον τρόπο που την ερμήνευσε ο Παπαρρηγόπουλος.

«Η κραυγή του νησιού των θεών, της Κρήτης, γέννησε τον πολιτισμό. Όταν η υπόλοιπη ανθρωπότητα ζούσε σε καλύβες, οι προμινωίτες Έλληνες είχαν στόλους και θέατρα» (Ψαραντώνης).

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα από την παράσταση του «Ερωτόκριτου» στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στις 30 Ιουνίου 2014:

Ψαραντώνης: Ο Δίας ήταν υπαρκτό πρόσωπο, όπως ο Ορφέας, ο Απόλλωνας, ο Μίνωας… Ο Δίας, λέει, ήταν βασιλιάς στην Κρήτη. Όταν γεννήθηκε, πήγαν οι Κουρήτες από τους Κουρούτες του Ψηλορείτη και πήραν το διάδοχο για να τον προστατέψουν. Τον εμεγαλώσανε με το γάλα τσ’ αίγας, του παίζανε τα τύμπανα, του χορεύανε τους χορούς τους πηδηχτούς και στο τέλος τον εθεοποιήσανε. Όπως τον Χριστό. Και μετά του κάμανε θρόνους, βωμούς και ναούς στην Κρήτη και στην Ελλάδα. Το παραμύθι είναι ότι τον πήρανε οι Κουρήτες για να μην τον εφάει ο Κρόνος. Αλλά είναι όμορφο να μαθαίνουμε κι αυτά τα παραμύθια… που πήγε η Πασιφάη με τον Δία, και την εζήλευε ο Μίνωας, και δεν την άφηνε να πηγαίνει στο Ιδαίο Άντρο, και τότε αυτός έγινε ταύρος, η Πασιφάη γέννησε ένα ταυράκι, το ’βαλε εις τη λαβύρινθο για να μην το βλέπει ο κόσμος, και της έκανε βασανιστήρια ο Μίνωας. Όταν πέρασε πέρασε, έφυγε αυτή και πήγε στο Ιδαίο. Απέξω από το σπήλαιο είναι ένας μεγάλος βράχος και καθόταν ο Δίας κι αγνάντευε. Και σκάλωνε αυτή σιγά σιγά, πηγαίνει και γονατίζει στα γόνατά του, και του ’λεε τα βασανιστήρια που της έκανε ο Μίνωας, και συγκινήθηκε ο Δίας, και δάκρυσε, και ’σταξε το δάκρυ του στο βράχο, και βγήκε ο Έρωτας. Ωραία πράγματα, μεγαλείο…, δεν ξέρω τι κάνανε αυτοί οι παλιοί και το εκάνανε τόσο ωραίο! Κι εμείς, όμως προσπαθούμε. Αν το κάνουμε καλά, θα το πούνε οι άλλες γενιές. Εγώ, ας πούμε, από την πλευρά μου, θέλω να δώσω εικόνα και έκφραση στην ομορφιά που κρύβει ή φανερώνει η ανθρώπινη χαρά και ο ανθρώπινος πόνος. Και όπου πάω να τραγουδήσω και να παίξω λύρα, δεν το κάνω για να δείξω τον εαυτό μου, αλλά για να δείξω τι έχει η πατρίδα μας. Και αυτό είναι που με ευχαριστεί πιο πολύ απ’ όλα. Όλοι οι μεγάλοι μουσικοί θεωρούν τη λύρα του θεού το όργανο.

«Όπου πάω να τραγουδήσω και να παίξω λύρα, δεν το κάνω για να δείξω τον εαυτό μου, αλλά για να δείξω τι έχει η πατρίδα μας. Και αυτό είναι που με ευχαριστεί πιο πολύ απ’ όλα» (Ψαραντώνης).

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης: Δεν υπάρχει προτιμητέος τρόπος ερμηνείας της ιστορίας. Νομίζω ότι υπάρχουν η ιερή περιέργεια, που σε οδηγεί στην έρευνα, και η ιερή διαδικασία της ανασύνθεσης, μέσω της οποίας κάνεις προεκτάσεις χωρικές και χρονικές μόνο από τα κύματα που περνούν στο υγιές κομμάτι του εαυτού σου. Και υγιές κομμάτι του εαυτού σου είναι το παιδί, που είναι αντιδογματικό, χωρίς καμία προκατάληψη και θέλει να ερευνήσει το απώτατο παρελθόν ή το μακρινό μέλλον με τις νόρμες που έχει στα χέρια του τη δεδομένη στιγμή. Στην ύβρη δεν μας οδηγεί η ιερή περιέργεια, αλλά η διαχείριση των επιτευγμάτων της ιερής περιέργειας. Για παράδειγμα, αυτήν τη στιγμή το μεγάλο πλανητικό στοίχημα του ανθρώπου είναι πώς διαχειρίζεται την τεχνολογική του δύναμη. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ο άνθρωπος διαθέτει τα μέσα να καταστρέψει το κομμάτι εκείνο το οποίο τον τρέφει. Και μη λησμονείτε πως η πνευματική ανέλιξη δεν συγχρονίζεται με την τεχνολογική πρόοδο. Ας εξετάσουμε την περίπτωση της πυρηνικής ενέργειας: η πυρηνική ενέργεια είναι η ενέργεια ενός άστρου. Ο ήλιος μας και τα αστέρια βρίσκουν καύσιμα και έτσι μας στέλνουν φως και μας ζεσταίνουν. Πού βρίσκουν καύσιμα; Είναι τεράστια θερμοπυρηνικά εργοστάσια. Εδώ και πενήντα εξήντα χρόνια ο άνθρωπος διαχειρίζεται αστρικές ενέργειες. Νομίζετε ότι η συνειδητότητα του ανθρώπου είναι σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της πυρηνικής περιόδου με ήθος; Πιστεύετε ότι η παιδεία ως εποπτική εικόνα του όλου είναι επαρκής προκειμένου να κατευθύνει τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει λελογισμένα τα επιτεύγματα της ιερής περιέργειας; Αν δούμε, συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, ακόμη δεν έχουμε αφομοιώσει τον τρόπο ώστε να διαχειριζόμαστε το επίτευγμα της τηλεόρασης. Οι Έλληνες είμαστε πρώτοι σε κατανάλωση τηλεοπτικού προγράμματος. Περνάμε επτάωρα και οκτάωρα μπροστά στην οθόνη. Μια κοινωνία μη πεπαιδευμένη είναι καταδικασμένη να παίρνει το μαχαίρι και, αντί να κόβει το ψωμί, να κάνει φόνο!

«Ένας μουσικός καταλαβαίνει πολύ καθαρά ότι τα σύνορα είναι για γέλια. Oτιδήποτε όμορφο υπάρχει στον κόσμο είναι πολιτισμικό υβρίδιο » (Χαΐνης Δ. Αποστολάκης).

aa

Ψαραντώνης: Δεν μαθαίνω στα παιδιά λύρα. Τους λέω να ακούνε, να παίζουν τους ρυθμούς που τους αρέσουν και όπου κάνουν λάθος να προσπαθούν να το διορθώσουν, να βγάζουν το δικό τους χαρακτήρα, και όποιο έχει ταλέντο θα φανεί το πράγμα…, μιλεί μόνο του… Έτσι μάθαμε κι εμείς…, κι εγώ και ο Νίκος. Εγώ πείραζα του Νίκου τη λύρα και με μάλωνε νη μην του κάνω ζημιά. Αυτός πήγαινε στην πέμπτη τάξη κι εγώ στην πρώτη, θυμάμαι, και του πήρα τη λύρα γιατί πίστευα ότι είχα μάθει κάτι, για να το παίζω. Στάθηκε ο Νίκος όξω από το δώμα, άκουγε και του άρεσε ο ήχος, ανοίγει την πόρτα και μόλις τον είδα, πάω να αφήσω τη λύρα στο κρεβάτι και μου λέει: «Παίζε, παίζε, παίζε… μπράβο! Ξαναπαίξ’ το αυτό, μόνο μη μου κάνεις ζημιά». Έτσι μάθαμε…, μόνοι μας.

Το έργο-σταθμός στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας και της Κρήτης του 17ου αιώνα, «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου, που παρουσιάστηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στις 30 Ιουνίου 2014 (από όπου και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το θέμα) ο Ψαραντώνης και ο Χαΐνης Δημήτρης Αποστολάκης το «διαβάζουν» ως μικτό θέαμα, επιστρατεύοντας ακόμα και ακροβάτες και εισάγοντας τον όρο «τραγουδαφήγηση». Με τους Χαΐνηδες, σε πλήρη ανάπτυξη, συμπράττει η χορευτική ομάδα «Κι όμΩς κινείται», και πολλοί ακόμα καλλιτέχνες. Οι επόμενες παραστάσεις του «Ερωτόκριτου» δεν έχουν οριστικοποιηθεί ακόμη.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ