ΤΟΥΣ ΕΝΩΣΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…
Γράφει ο Δημοσιογράφος Νικολέων .Ι. Τσουπάκης
«Απόψε όλοι θα ανέβουμε στη μηχανή του χρόνου ,
να μας αφήσει στου σχολειού την άκρια του δρόμου,
στου φεγγαριού το γέμισμα και πριν να ξημερώσει,
το επόμενο μας ραντεβού θα’ χουμε ανανεώσει».
Με αυτή την εύστοχη και φιλόξενη μαντινάδα μας καλωσόρισαν οι ‘διοργανωτές συμμαθητές’ μας που έκανα πράξη την συνάντηση των αποφοίτων του 1984, 30 χρόνια μετά…
Μεικτά ήταν τα συναισθήματα στη μάζωξη των αποφοίτων του 1984 που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο περίφημο κέντρο «Ακτή Αλμυρίκια».
Αρχικά οι ‘παλαιοί συμμαθητές’ ένιωσαν αμηχανία και συγκίνηση ενώ από τους πιο ευαίσθητους κύλησε ένα δάκρυ μελαγχολίας για τα χρόνια της νιότης που κυλούν σαν το νερό και ένα άλλο δάκρυ χαράς για την όμορφη συνάντηση που τελικά απετέλεσε την επέτειο των 30 χρόνων που πέρασαν από την ‘εποχή του σχολείου’. Δεν έλειψε και η λύπη όλων για ορισμένους συμμαθητές που χάθηκαν από κάποιο κακό πεπρωμένο ή που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Τελικά όμως μέσα στη διάχυτη νοσταλγία για την ‘ωραία παλαιά εποχή’ επεκράτησε το κέφι και ο ενθουσιασμός για την πραγματοποίηση και την επιτυχία της μάζωξης. Το πιο σημαντικό από όλα ήταν ότι στην συγκεκριμένη συνάντηση ανεπτύχθη στους ‘ώριμους πλέον μαθητές’ το ενδιαφέρον για τον άλλον, η αγάπη και η αλληλοϋποστήριξη, στοιχεία που δεν ήταν τόσο έντονα στους χρόνους της εφηβείας, ίσως διότι τώρα τους ένωνε η ανάγκη για ενότητα, συνοχή και κοινωνικοποίηση στη σύγχρονη εποχή της μοναξιάς και του εγωκεντρισμού, όπου φθίνουν καθημερινώς οι ανθρώπινες αξίες.
Ήταν φυσικό να νιώσουν έτσι οι παρευρεθέντες στο ‘πολυπόθητο μαθητικό σμίξιμο’. Είχαν καθήσει τόσα χρόνια μαζί στα ίδια θρανία και είχαν βιώσει τις ίδιες αγωνίες και άγχη, είχαν τις ίδιες ελπίδες και παρόμοιες επιδιώξεις. Εκείνα τα χρόνια είχαν κληθεί, αποστηθίζοντας παπαγαλία ολόκληρα κατεβατά (έτσι δυστυχώς λειτουργούσε και λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας), να ζήσουν τον ‘Μπαμπούλα’ των ‘Πανελληνίων εξετάσεων’ και να επιδοθούν σ’ ένα ανελέητο κυνήγι βαθμών, σε εποχές που οι βαθμοί άξιζαν και δεν δίδονταν έτσι εύκολα, με στόχο και όνειρο να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Ως γνωστόν τότε στην Τρίτη Λυκείου χωριζόμασταν σε Δέσμες , την 1η , την 2η, την 3η, την 4η, (ανάλογα με τα μαθήματα της επιλογής μας και την σχολή στην οποία θα θέλαμε να φοιτήσουμε) και την 5η (για όσους ήθελαν απλώς να πάρουν το απολυτήριο).
Εκτός όμως από την σκληρή μελέτη είχαν και τις ευχάριστες στιγμές της αφέλειας και της αθωότητος της εφηβείας, τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, τα φλερτ, τις πρώτες εμπειρίες από τις οποίες ουκ ολίγες φορές γεννήθηκαν σοβαροί δεσμοί, που μάλιστα κατέληξαν σε γάμο. Τότε είχαν τα πρώτα τους πάρτυ, κι έκαναν τις τσάρκες τους στα λιγοστά μπαρ και τις ελάχιστες Ντισκοτέκ που διέθετε τότε το Ρέθυμνο. Έζησαν ξέγνοιαστες εποχές και ήταν απηλλαγμένοι από το άγχος του βιοπορισμού, την αγωνία της εύρεσης εργασίας και τη μάστιγα της ανεργίας.
Το ωραίο της υποθέσεως ήταν ότι στη συνάντηση του Σαββάτου, είχαν μαζευτεί απόφοιτοι του 1984 από όλα τα Λύκεια της Ρεθύμνης και μπορούσες εκεί να βρεις συμμαθητές, όχι μόνο από την τελευταία τάξη που ο ίδιος αποφοιτήσει αλλά και συμμαθητές από προηγούμενες χρονιές του Γυμνασίου ακόμα και του Δημοτικού που λόγω διαφορετικών επιλογών στις σπουδές ή στις Δέσμες , είχε χαθεί η επαφή.
Με το που άρχισε το μπουζούκι να λαλεί και το ποικίλο λαϊκό πρόγραμμα στο ποιοτικό εστιατόριο «Ακτή Αλμυρίκια» με την μοναδική θέα στον κόλπο της Ρεθύμνης, και τους άφθονους και πεντανόστιμους μεζέδες, άρχισε το τρελό ξεφάντωμα όλων των συμμαθητών . Μεμιάς ξέχασαν ότι είχαν παιδιά, οικογένειες και υποχρεώσεις και ξανάγιναν παιδιά, τα ξέγνοιαστα μαθητούδια της δεκαετίας του -80 που χορευτάκιζαν στις ντίσκο και στα ελληνάδικα. Σε αυτό τον ξέφρενο ρυθμό και το εμβάπτισμα στην εφηβεία συνέχισαν το γλέντι μέχρι πρωίας, έχοντας φορτώσει τις μπαταρίες και καλλιεργήσει το πνεύμα της ομόνοιας , που επί 30 χρόνια υπέβοσκε αλλά ποτέ δεν είχε παγιωθεί όσο ετούτη τη μαγική βραδιά. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός των συμμαθητών του 1984 που αφού ευχαρίστησαν τους διοργανωτές για τις όμορφες στιγμές που τους προσέφερε η πρωτοβουλία και η δράση τους, τους ζήτησαν επίμονα και τους δέσμευσαν να πραγματοποιούν συναντήσεις του είδους πολύ πιο συχνά.
