ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ακόμη και οι πιο σκληροί άνθρωποι έχουν κλάψει σε κάποια φάση της ζωής τους. Από πόνο, από έρωτα, από ασθένεια, από απώλεια αγαπημένων προσώπων, από αδυναμία σύλληψης της πραγματικότητας, από ψυχολογική πίεση, από ανατροπή των δεδομένων του βίου τους. Σε κάθε περίπτωση το δάκρυ δεν είναι μόνο εκείνο το αλμυρό νερό που χρησιμεύει για να καθαρίζουν τα μάτια μας. Η χρησιμότητά του είναι πιο σύνθετη: εκφράζει τα συναισθήματά μας. Είναι το κλάμα του νεογέννητου μόλις αντικρύσει τον κόσμο, είναι η πρώτη έκφραση της ζωής. Είναι η κραυγή αγωνίας και φόβου μπροστά σε μια νέα απροσδόκητη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Το δάκρυ είναι ξέσπασμα, ανακούφιση, λύτρωση. Είναι το αναγκαίο κολλύριο για τον καθαρισμό των ματιών και τον εξαγνισμό της ψυχής. Είναι η διέξοδος μπροστά στις ανθρώπινες τάσεις φυγής. Είναι το καθαρτήριο υγρό που συνοδεύει την αγωνία και τη δέηση μιας προσευχής. Είναι τελικά εκείνη η πράξη αυτοάμυνας του ανθρώπου που συνεισφέρει καθοριστικά στην επίτευξη συναισθηματικής ισορροπίας.
Τα δάκρυα μπορούν να θεωρηθούν ευχάριστα, επικίνδυνα, μυστηριώδη, παραπλανητικά, τρελά, ιερά, δάκρυα ευτυχίας και χαράς, δάκρυα περηφάνιας από ανθρώπους που δικαιώθηκαν, δάκρυα απόγνωσης και θρήνου από ανθρώπους που η μοίρα τους τσάκισε. Μεγαλώσαμε με τσιτάτα του τύπου «οι άνδρες δεν κλαίνε». Κι όμως. Κλαίνε γοερά με εκείνο το «βουβό κλάμα» που εκδηλώνεται με κόμπο στο λαιμό και με σφίξιμο στην καρδιά. Κλαίνε με την υγρασία που πλημμυρίζει την ψυχή και τα μάτια. Θρηνούν για χαμένα όνειρα και ανεκπλήρωτους έρωτες που τους έκαναν κομμάτια. Θρηνούν εσωτερικά με δάκρυα που συγκρατήθηκαν για να μη χυθούν κι επειδή δε βγήκαν έγιναν κρύσταλλα που χαράκωσαν την ψυχή τους. Ποταμοί δακρύων, ανομολόγητοι πόθοι, πνιγμένες επιθυμίες, χαμένες ελπίδες και βλέμματα στο κενό. Πονάνε πολύ τελικά τα δάκρυα που δεν βγήκαν. Γιατί μαζεύτηκαν μέσα μας, ανακατεύτηκαν με την περηφάνια και τον εγωισμό και μας πλημμύρισαν με πόνο και θυμό. Και στο τέλος δεν έμεινε τίποτα. Μόνο στάχτη και θρύψαλα, σκληρές μνήμες και κατάφωρες αδικίες μιας παλιάς καλής εποχής. Μόνο πισωγυρίσματα της μνήμης και θολές αναμνήσεις ενός παλιού καλού καιρού.
Ζούμε εποχές πόνου, θλίψης, ανίας, πίεσης, καταρράκωσης, αρρώστιας κι αυτοκτονίας. Βιώνουμε τις χαρές με φόβο και απορία τη στιγμή που οι λύπες κάνουν παρέλαση πίσω μας, πλάι μας και μπροστά μας. Ζούμε σε άγριους καιρούς με δανεικά συναισθήματα, περπατάμε πάνω σε λάσπες και πτώματα, βλέπουμε τον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης στο βωμό της ανάγκης και της επιβίωσης. Ξύνουμε παλιές πληγές που ματώνουν, σπάμε σπυριά που κακοφόρμισαν, αδικούμε ανθρώπους που μόνο καλό μας έκαναν, γινόμαστε σκληροί με τον εαυτό μας, παρηγορούμαστε με τις δυστυχίες των άλλων, ζηλεύουμε τα κατορθώματα των γειτόνων και γινόμαστε κυνικοί και άπονοι. Μέσα σε μια κοινωνία παράφωνη των ανθρώπων οι ορδές μάχονται, αλληλοσπαράζονται, πονάνε και ματώνουν. Μέσα στο χωνευτήρι του κόσμου τούτου περνάνε μόνο οι προσταγές του πλούτου.
Επίδειξη ισχύος και ναρκισσισμός, ψευτιά και εγωισμός. Βλέπουμε τη χυδαία επίδειξη της ανωτερότητας μέσα από την επίδειξη του χρήματος. Η γελοιότητα βαφτίστηκε ανέμελο lifestyle. Κι υπάρχουν, ναι υπάρχουν ακόμα, κάτι απίστευτοι τύποι με τα ηχεία του αυτοκινήτου τους πειραγμένα να περιφέρονται στην πόλη σε ώρες αιχμής με τη μουσική στη διαπασών, ούτως ώστε να μην υπάρξει κανένας που να μην προσέξει την ηλίθια παρουσία τους. Να γελάς και να κλαίς. Ζούμε εποχές σουρεαλισμού, κλαίμε στα ευχάριστα και γελάμε σε εποχές δακρύων. Και τελικά τα δάκρυα δεν είναι προνόμιο μόνο των γυναικών. Συνέβαινε πάντα, συμβαίνει και τώρα, το ξαναλέω: Και οι άντρες κλαίνε…
