ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

Boudalia 2014: «Ολική διαγραφή» και… ολική επαναφορά του Νίκου Πολιουδάκη

0

ΛΥΣΣΑΞ-αμε δυο χρόνια τώρα χωρίς τα Boudalia, ε, και τα παιδιά από τις Μαργαρίτες -και όσοι άλλοι, Ρεθεμνιώτες και μη, πηγαίνουν εκεί και γίνονται μέρος της «παρέας»- είπαν να εμφανιστούν ξανά και να μας κάνουν να χορτάσουμε γέλιο, γέλιο, γέλιο! Χορτάσαμε; Δε νομίζω… Κι αυτό, γιατί δύο χρόνια απουσίας φάνηκαν πολλά, ενώ όποτε έφτανε το τέλος μιας παράστασης σίγουρα στεναχωριόσουν που τελείωσε, σίγουρα ένιωθες ότι δε σου έφτασε, σίγουρα ζητούσες κι άλλο, ακόμη κι αν το φινάλε σου πόνεσε έντονα το στομάχι… Και έπρεπε να στο πονέσει…

ΛΥΣΣΑΞ-αμε να ακούσουμε πάλι τα «χάλια» μας, να χτυπηθούμε από το γέλιο, αλλά και να χτυπήσει το «καμπανάκι» μέσα μας και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Βρεθήκαμε πάλι εκεί για να αφυπνιστούμε μέσα από τις αστείες -πλην αιχμηρές και σουβλερές- ατάκες των ερασιτεχνών ηθοποιών του μυλοποταμίτικου θιάσου, που έδωσαν ρέστα πάλι πάνω στη σκηνή. Πρώτα, λόγω της αγνής τους πρόθεσης να παράγουν πολιτισμό και να περάσουν μηνύματα και δευτερευόντως, μέσω του ταλέντου τους. Αυτό το στοιχείο, άλλωστε, είναι που κάνει και ξεχωριστή την παράσταση/επιθεώρηση, που έχει γίνει θεσμός. Φέτος, παρακολουθήσαμε ένα τηλεπαιχνίδι, με διακύβευμα την ολική διαγραφή του εθνικού μας χρέους. Φτάσαμε στην πηγή, ο ταπεινός Νικόλας κατάφερε να το διαγράψει, νομίζαμε ότι ήπιαμε νερό, αλλά όταν ο ενθουσιασμένος Έλληνας παίκτης ζήτησε το κάτι παραπάνω, τα χάσαμε όλα: ταυτότητα, ιστορία, όνομα και ουσία. Η Ελλάδα δεν υπήρχε πλέον! Με τη συγκατάθεσή μας κατέστη τελεσίδικα έρμαιο των «λυσσασμένων», που άρχουν τα πάντα. «Τουλάστιχον» -όπως έλεγε και ο Ισπανός ναυαγοσώστης, λάτρης των selfie φωτογραφιών- είχαμε φτάσει στον τελικό…

ΛΥΣΣΑΞ-αμε και φέτος, να γίνουμε μέρος της ωραίας δουλειάς, που συντελείται κάθε καλοκαίρι στις Μαργαρίτες, έστω από τη θέση του κοινού. Παρακολούθησα το έργο την τελευταία ημέρα των παραστάσεων, γνωρίζοντας ελάχιστα για το τι συνέβη τις προηγούμενες. Μόνη γνώση που είχα, ήταν το θέμα της παράστασης, καθώς και κάποια εγκωμιαστικά σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν και δεν ήταν από τις παραστάσεις που με έκαναν να λιώσω στο γέλιο όπως κάποιες προηγούμενες, το αποτέλεσμα και της φετινής δουλειάς δικαίωσε πέρα για πέρα τις προσδοκίες μου. Διότι πρέπει να καταλάβουμε ότι το γέλιο δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά απλώς το μέσο για να περάσεις νοήματα. Επίσης, τεχνικά λαθάκια/προβληματάκια κατά τη διάρκεια της παράστασης θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητα και από τον τελευταίο κακοπροαίρετο.

ΛΥΣΣΑΞ-αμε να εισπράξουμε ξανά το πόσο εμείς οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό ευθυνόμαστε για την κατάντια μας. Τι να πρωτοπιάσουμε; Την προχειρότητα και την ψευτοπονηριά, με την οποία αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις; Τους στηθόδεσμους για όλες τις χρήσεις με το ασορτί «τσαπράζι» και όλα αυτά που μας «πυροβολούν», τηλεοπτικά και ιντερνετικά, αλλά τα δεχόμαστε αμαχητί; Τον «αμαριώτη» κροκόδειλο και «κοντοχωριανό» της γριούλας από τις Βολιώνες, αυτού του «πρωταγωνιστή» του φετινού καλοκαιριού μέσα στην ανύπαρκτη (;) ειδησεογραφία της εποχής; Την απληστία μας; Την αμάθειά μας; Τι κι αν επέστρεψε μέσω ενός τηλεοπτικού παιχνιδιού η ξενιτεμένη Καρυάτιδα; Τι να την κάνουμε, αν δε ζητάμε να γνωρίσουμε την ιστορία μας και να προχωρήσουμε, έχοντας γνωρίσει το «πίσω»;

ΛΥΣΣΑΞ-αμε και λυσσάμε να ξεφύγουμε από την οικονομική κρίση, λες και μόνο αυτή είναι που μας κατατρώει. Το «χαστούκι» που δεχτήκαμε στο τέλος, με την αναφορά στο μήνυμα του 77χρονου φαρμακοποιού, ήταν -για μένα- όλη η παράσταση! Και ας μας κόπηκε «μαχαίρι» όλη η διάθεση για γέλιο. Ο 77χρονος, για όσους δε θυμούνται, είχε αυτοκτονήσει στο κέντρο της Αθήνας την άνοιξη του 2012, μην αντέχοντας να ζει σε αντίξοες συνθήκες και να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια. Ευχαριστώ προσωπικά τα Boudalia, διότι μόλις λίγους μήνες μετά την αυτοχειρία του 77χρονου, είχα σχολιάσει στην εφημερίδα «Ρέθεμνος», το πόσο γρήγορα ξεχνάμε και το ότι το μήνυμα της αυτοκτονίας του φαρμακοποιού δε μας είχε ταρακουνήσει όσο θα έπρεπε…

ΛΥΣΣΑΞ-αμε για ολική διαγραφή του χρέους, την πετύχαμε -έστω μέσα σε μια θεατρική παράσταση- και τελικά τι καταλάβαμε; Τίποτα… Ή ελπίζω να καταλάβαμε πως πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, να ζητήσουμε τη γνώση της ιστορίας μας και κυρίως, να πάψουμε να ξεχνάμε τόσο εύκολα. Όλοι, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, χρειαζόμαστε μια «ολική επαναφορά» των αξιών μας και των μπερδεμένων/ζαλισμένων ψυχών μας.

Τα Boudalia, λοιπόν, επανήλθαν δυναμικά και «μας τα είπαν», μας έκαναν και πάλι να γελάσουμε, αλλά και να νιώσουμε μια ψυχρολουσία, ασύγκριτη σε σχέση με οποιοδήποτε -σαχλό κατ’ εμέ- «ice bucketchallenge» λούσιμο…

Εμείς τι κάνουμε;;;

*Υ.Γ.: Περιττό, αλλά και απαραίτητο, να συγχαρώ τους διοργανωτές για την επιλογή τους να διαθέσουν μέρος των εσόδων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τη στήριξη του ακατάπαυστα δοκιμαζόμενου παλαιστινιακού λαού…

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ