Αναμένεται να ολοκληρωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί το Μνημείο που έχει τοποθετηθεί στην πλατεία Μικρασιατών και αναπαριστά την Μικρασιατική Καταστροφή, ύστερα από προσπάθειες πολλών ετών του Συλλόγου Μικρασιατών και του Συλλόγου Μικρασιατών «Ιωνία» Ρεθύμνου. Το μνημείο, που έχει πέντε μέτρα μήκος και τέσσερα μέτρα ύψος, έχει τοποθετηθεί ανατολικά της πλατείας Μικρασιατών, ενώ τα αποκαλυπτήρια του θα γίνουν μόλις οι εργασίες ολοκληρωθούν.
Η επιλογή της πλατείας Μικρασιατών ως χώρου που βρίσκεται το μνημείο έχει συμβολικό χαρακτήρα, καθώς μετά τη Μικρασιατική καταστροφή αρκετοί πρόσφυγες έμεναν στην περιοχή της πλατείας και το μνημείο αυτό αποτελεί όνειρο δεκαετιών Ρεθυμνίων Μικρασιατών.
Ο μελετητής και σχεδιαστής του έργου και Διευθυντής του Κέντρου Τεχνών κ. Μανώλης Κουνδουράκης μιλώντας στο «Ρ» για το μνημείο, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το μνημείο έχει δύο σκέλη, το αρχιτεκτονικό και το εικαστικό. Εγώ ανταποκρίθηκα στο αίτημα του Συλλόγου όταν πριν από πέντε χρόνια περίπου μου ζήτησαν να σχεδιάσω το μνημείο. Εργάστηκα αφιλοκερδώς για το μνημείο αυτό, είναι μία προσφορά για τον τόπο μου και τους Συλλόγους και το έκανα γιατί αισθάνομαι ότι έχω ένα χρέος. Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει όλο το μνημείο και πιστεύω ότι όλοι ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο, όπως ο κ. Χαράλαμπος Νεονάκης με τον οποίο συνεργάστηκα και η κ. Ασημίνα Μιχάλα, η οποία προσέφερε αρκετά στο στατικό μέρος του μνημείου με τις γνώσεις της ως μηχανικός αλλά και στο διαδικαστικό, βοηθώντας μας να ξεπεράσουμε κάποια εμπόδια».
Όσον αφορά στη γλυπτική του μνημείου, ο γλύπτης κ. Χαράλαμπος Νεονάκης επεσήμανε πως «Το γλυπτικό μέρος αποτελείται από τρεις ενότητες. Η κεντρική φιγούρα είναι μια γυναικεία μορφή, η οποία δεν παραπέμπει σε γυναίκα της εποχής, ούτε σε Μικρασιάτισσα, είναι απλώς μια φιγούρα που εκπέμπει μελαγχολία, λύπη, νοσταλγία. Η φιγούρα αυτή δείχνει ακριβώς τα συναισθήματα που έχουν όλες οι γενιές των προσφύγων. Στο αριστερό μέρος όπως βλέπουμε το μνημείο, υπάρχουν τρεις γυναίκες που οδύρονται και αποτελεί απεικόνιση φωτογραφίας στην οποία γυναικείες φιγούρες θρηνούν σε ξαπλωμένα πτώματα δολοφονηθέντων προσφύγων. Υπάρχει κάποιος που τραβάει τις φιγούρες αυτές να προχωρήσουν, ένας ιερέας με σκυμμένα χέρια, που συμβολίζει την πίστη, και λίγο πιο μπροστά μια οικογένεια. η οικογένεια αποτελείται από μια μάνα που κρατάει ένα μωρό, από το χέρι κρατάει ένα κοριτσάκι το οποίο έχει μία εικόνα και ο πατέρας μπροστά δείχνει τον ορίζοντα που φεύγουν. Το δεξί μέρος όπως βλέπουμε το μνημείο αποτελεί την τρίτη ενότητα, όπου έχουμε μία πορεία προσφύγων. Η πορεία αυτή είναι αποτυπωμένη σε πολλές φωτογραφίες και από εκεί είναι και η ιδέα, μια σειρά προσφύγων που προχωρεί και χάνεται στον ορίζοντα. Η καταστροφή έχει αποτυπωθεί φωτογραφικά και αυτό ακριβώς θέλαμε να απεικονίσουμε με το μνημείο, την Μικρασιατική καταστροφή που όλοι γνωρίζουμε».
Για την υλοποίηση του έργου μεγάλο ρόλο διαδραμάτισαν οι δύο Σύλλογοι, οι οποίοι σύμφωνα με τους συνδημιουργούς έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. «Το πότε θα ολοκληρωθεί το μνημείο εξαρτάται από τους Συλλόγους Μικρασιατών, καθώς θα έρθουν σε επαφή με τους αρμοδίους για το οικονομικό μέρος. Το ουσιαστικό και μεγάλο κομμάτι του μνημείου, πάντως, έχει γίνει και αυτά που υπολείπονται είναι συμπληρώματα. Θεωρώ ότι δε θα αργήσει να ολοκληρωθεί και μόλις αυτό συμβεί, θα γίνουν και τα αποκαλυπτήρια. Κατά την άποψή μου, το μνημείο μπορεί μεν να καταγράφει ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τον τόπο μας, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα πολιτιστικό έργο πολύ σημαντικό για το Ρέθυμνο και την Κρήτη, το οποίο θα κοσμεί το Ρέθυμνο στα μετέπειτα χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλώς ένα μνημείο μνήμης, είναι ένα σημαντικό έργο πολιτισμού που θα δώσει ένα άλλο ύφος στην πλατεία Μικρασιατών», σημείωσε ο κ. Κουνδουράκης, ενώ ο κ. Νεονάκης συμπλήρωσε: «Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε και το μνημείο έχει ήδη τοποθετηθεί σωστά στο βάθρο του. Η προσπάθεια των Συλλόγων είναι πραγματικά αξιέπαινη και μόλις συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα χρήματα, το έργο θα ολοκληρωθεί και στη συνέχεια θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια».
Μαρία Ιερωνυμάκη
