Αποχαιρετώντας την Ελένη Παπαδογιάννη
Ήταν τύχη αγαθή να παρουσιάσουμε το σημαντικό έργο της Ελένης Παπαδογιάννη τον π. Απρίλιο, όταν εκείνη ζούσε. Και είναι ευτυχές το γεγονός ότι εκείνη πήρε την ικανοποίηση που προσδοκούσαμε και την εξέφρασε μετά με την ευγένεια που τη διέκρινε
Η συνάδελφος κ. Εύα Λαδιά μας βοήθησε να καλύψουμε μεγάλο μέρος από τη δράση της αξέχαστης συμπολίτισσας με στοιχεία που συμπλήρωσε και με προσωπικές μνήμες Είχε δίκιο όμως και το βλέπουμε τώρα που η τόσο σημαντική και δυναμική γυναίκα υπέκυψε στη μοίρα του ανθρώπου και έφυγε για το αιώνιο ταξίδι που μας είχε πει ότι ποτέ δεν καλύπτεται ακριβώς ένα τόσο πολυδιάστατο έργο όταν φέρει την υπογραφή ανθρώπων όπως η Ελένη Παπαδογιάννη.
Ο καλός μας συνεργάτης κ. Χάρης Στρατιδάκης συμπλήρωσε αμέσως μετά την συμβολή της μεγάλης αυτής μορφής στην ιδιωτική επαγγελματική εκπαίδευση του τόπου, που επέτρεψε σε πολλούς γονείς, να δώσουν στα παιδιά τους ένα πολύτιμο εφόδιο για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, χωρίς να ξοδεύονται με υποχρεωτική διαμονή και πρόσθετες δαπάνες σε άλλες πόλεις.
Είναι γεγονός ότι μετά από όλα αυτά συνειδητοποιούμε περισσότερο το μέγεθος της απώλειας μιας προσωπικότητας όπως ήταν η Ελένη Παπαδογιάννη.
Ήταν πολύτιμη παντού.
Όταν το Ρέθυμνο δεν είχε υποδομή για να δεχθεί και να φιλοξενήσει επισήμους, η Ελένη Παπαδογιάννη πρωτοστατούσε για να μείνει αξέχαστη η φιλοξενία Ο ευρηματικός της νους κάλυπτε απόλυτα τις ανάγκες από την έλλειψη και της πιο στοιχειώδους παροχής.
Χαρακτηριστικό το ιστορικό πια παράδειγμα που σε μια προετοιμασία των εκδηλώσεων για τα Αρκάδια με συμμετοχή επισήμων από την Αθήνα η πολυτάλαντη κ. Νίτσα έβγαλε από τη δύσκολη θέση το Νομάρχη με τον πιο απλό τρόπο Ζήτησε άδεια να προετοιμάσει το γεύμα στην κουζίνα του στρατοπέδου κι όταν δεν βρήκε τα απαραίτητα για να ετοιμάσει ένα από τα πιάτα, χτύπησε μπεσαμέλ με κουτάλα στη λαμαρίνα Για να αποδείξει εμπράκτως ότι η «καλή νοικοκυρά και με το κουτάλι κλώθει».
Στα επίσημα τραπέζια η Ελένη Παπαδογιάννη έβγαζε την πόλη της ασπροπρόσωπη Ο δυναμισμός της κέρδιζε και τον πιο αυστηρό οικογενειάρχη που με κλειστά μάτια της εμπιστευόταν το παιδί του.
Είχε άριστα διοικητικά προσόντα η αείμνηστη συμπολίτισσα Αυτό απέδειξε πρώτα με τις σχολές της που απέκτησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα το κύρος της αιγίδας του ίδιου του υπουργείου, και μετά με το παράρτημα χειροτεχνίας.
Χαλκέντερη όπως ήταν αλώνιζε το νησί για να στηρίξει, να βοηθήσει και να δώσει ευκαιρίες σε χειροτέχνες με προοπτικές να αναδειχθούν.
Αποτελεί τη φωτεινή εξαίρεση της άριστης διευθέτησης δανείων που τόνωσαν την τοπική οικονομία, με τη δημιουργία υγιών μονάδων που σήμερα αρκετές από αυτές μεγαλουργούν.
Με την συνεχή της προσπάθεια έφερνε κοντά στο Ρέθυμνο προσωπικότητες που έγιναν με τον καιρό θερμοί φίλοι και υποστηρικτές του.
Οι παγκρήτιες εκθέσεις ήταν αφορμή να έχουν δουλειά για το χειμώνα αμέτρητοι χειροτέχνες. Οι παραγγελίες που έπαιρναν από τους επισκέπτες της έκθεσης βοηθούσαν να μην περνούν οι μήνες τους «νεκροί» από δουλειά.
Όσοι κατάλαβαν έγκαιρα ότι η Ελένη Παπαδογιάννη διαθέτει όραμα και της έδωσαν δυνατότητες να προχωρήσει σε έργο θα πρέπει να θεωρηθούν ευεργέτες του τόπου Γιατί το Ρέθυμνο ήταν αυτό που ωφελήθηκε . Δεν είναι τυχαίο ότι το παράρτημα χειροτεχνίας αναβαθμίστηκε άμεσα και οι παγκρήτιες εκθέσεις χειροτεχνίας εδραιώθηκαν εδώ Έτσι όπως εκείνη το επιδίωξε. Το κύρος της έδινε δύναμη στον τόπο της.
Αν έλειπε η Ελένη Παπαδογιάννη θα είχαν μέλλον οι Μαργαρίτες με τη μακραίωνη παράδοση στα κεραμικά; Κι είναι προς τιμήν των κατοίκων που αναγνώρισαν την προσφορά της και την τίμησαν ανάλογα.
Ας αναλογιστούμε το Ρέθυμνο της δεκαετίας του 70 . Είχε έστω και κατ’ υπόνοια μια ευκαιρία ανάπτυξης; Η Παπαδογιάννη με τη γνωστή της διορατικότητα έδωσε δυνατότητες σε ένα κλάδο που θα μπορούσε να ενισχύσει κάθε προσπάθεια για τουριστική ανάπτυξη να εξελιχθεί. Κι η λαϊκή τέχνη έγινε πυλώνας για την πρώτη ανάσα στο Ρέθυμνο.
Γεγονός είναι ότι η προσφορά της Ελένης Παπαδογιάννη ξεπερνά το μέτρο σε σύγκριση Και της αξίζει κάθε τιμή μετά θάνατον.
Όσα της στέρησε η μίζερη αντίληψη και πρακτική της θεωρίας «περισσεύει κεφάλι, κόβω κεφάλι» με την ανοχή ανθρώπων που έπρεπε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων οφείλει τώρα η πολιτεία να της αποδώσει.
Το παράδειγμα πάντως της Ελένης Παπαδογιάννη θα πρέπει να αποτελέσει φάρο ωριμότερης σκέψης, όσο είναι καιρός και να δώσει ένα μήνυμα στον τόπο που εξακολουθεί να παραμένει πόλη της ανοχής και της μιζέριας.
Θα πρέπει όσοι πασχίζουν για το μέλλον του τόπου να έχουν ειλικρινή στήριξη σε κάθε τους πρωτοβουλία. Είναι ηθικός κανόνας που κατά κόρον όμως παραβιάζεται Κι ας καταδικάζονται στην αιώνια λησμονιά οι συνήθεις παραβάτες του.
