ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Κακός μπελάς η καθημερινή μάχη για τον επιούσιο των ανθρώπων. Ένα λάθος επίθετο για ένα λάθος ουσιαστικό. Η δουλειά δεν είναι κακή και σίγουρα δεν είναι μπελάς. Ο μπελάς συνήθως μας βρίσκει όταν είμαστε, άνεργοι, ακάματοι, οκνηροί, δύστροποι και γκρινιάρηδες. Οι φίλοι μας έχουν τα δικά τους προβλήματα και τους φτάνουν. Τα δικά μας τα ακούνε τάχα με προσοχή, αλλά σχεδόν κανένας δε νοιάζεται. Τα μυωπικά μάτια του όχλου βλέπουν μόνο εκείνα που θέλουν να δουν. Τα βουλωμένα αυτιά της μάζας ακούνε μόνο εκείνα που είναι συμφέροντα και ευχάριστα. Τα δάκρυα βγαίνουν από τα μάτια μόνο όταν ο πόνος ξεχειλίσει στην ψυχή. Γλιστράνε στα μάγουλα, φτάνουν στο λαιμό, γίνονται σκληρές σταγόνες περασμένες σε μια λεπτή κλωστή, συνθέτουν ένα κολιέ. Λένε πως τα αληθινά δάκρυα που περιέχουν απόσταγμα ψυχής, αυτά που κυλούν για χίλια μερόνυχτα στην ψυχή μας και διαβρέχουν με συνέπεια το στέρνο μας γίνονται διαμάντια.
Διαμάντια που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου. Στρογγυλά και μεγάλα σαν ρόγα σταφυλιού που σκλήρυνε. Δώρα που δόθηκαν απλόχερα και οι κάτοχοί τους τα εκτιμούν και μας θυμούνται. Σκληρά και υπόλευκα κειμήλια αξεπέραστης συναισθηματικής αξίας που κληρονομούνται από τη γιαγιά στη μάνα, από τη μάνα στην κόρη κι από την κόρη στην εγγονή. Δώρα που οι αποδέκτες τους τα θυμούνται για πάντα σε αντίθεση με τους ανθρώπους που μόλις πεθάνουν τους παραχώνουν στη γη και τους ξεχνάνε. Λόγια σκληρά και άπονα από μοχθηρούς ανθρώπους. Συμπεράσματα άδικα που τσακίζουν εκείνους που ποτέ δεν έκαναν κακό σε κανέναν. Λέξεις ξυράφια που προκαλούν χαρακιές στην ψυχή των αποδεκτών τους. Σύμφωνα, φωνήεντα και δίφθογγοι που στο άκουσμά τους προκαλούν δερματικές παθήσεις μηδέ της λέπρας εξαιρουμένης. Αιμοσταγή και αδίστακτα όντα που ανάμεσά μας κυκλοφορούν χωρίς τσίπα, χωρίς ντροπή, ανερυθρίαστα, αδιάφορα και με θράσος περισσό. Αξιολύπητοι μισάνθρωποι που πούλησαν το άλλο τους μισό στο διάβολο, συλλέκτες πλούτου και πωλητές των τελευταίων ψηγμάτων της συνείδησής τους. Λάσπες και απόνερα της χειρότερης κοινωνικής στάθμης, βούρκος της πιο βαθιάς ανθρώπινης καθίζησης.
Κακοί αντιγραφείς λόγων χιλιοειπωμένων. Άριστοι χειριστές της ρίμας, της παρήχησης, της αντήχησης, ευγενικοί πυροσβέστες της ψυχρότητας και της παρεξήγησης, πλάνοι ρήτορες του λόγου σε ένα θέατρο του παραλόγου. Μικρομέγαλοι σωτήρες, διαψευσμένοι προφήτες και υπάκουοι υποτακτικοί. Πρεσβευτές της εύνοιας, μαέστροι της υποταγής και δεξιοτέχνες της πολυκαμψίας. Εντεταλμένοι της ακαμψίας στο στόχο εξυπηρέτησης ιδίων συμφερόντων. Καθισμένοι με ευκολία στις καρέκλες των αρχόντων λες και γεννήθηκαν πάνω σε αυτές. Διαμάντια και δάκρυα ανάμεσά μας. Συνυπάρχουν ενίοτε. Φιγούρες και σκιές που μοιάζουν πολύ με εμάς. Δάσκαλοι που βάζουν το μαθητή τους να γράψει στο τετράδιο του τριάντα φορές τη φράση: «Θα είμαι ήσυχος στην τάξη».
Για αυτούς γράφω σήμερα φίλες και φίλοι. Για όσους ξέχασαν την αθωότητα και ασπάστηκαν τη σκληρότητα. Για αυτούς που μέσα στην εγκόσμια ετερότητα έχασαν τη δική τους ταυτότητα. Για εκείνους που απέκτησαν διαμάντια από τα δάκρυα των άλλων. Και για όσους ξέχασαν πως η ζωή είναι κωμωδία που καταλήγει σε τραγωδία πάντα. Για εκείνους που αγνάντευαν από ψηλά τη μάχη και καραδοκούσαν κρυμμένοι μετά το σκοτωμό να αρπάξουν τα λάφυρα. Για τα παιδιά εκείνα που ποτέ δεν ένιωσαν την αγάπη να τα περιβάλλει κι έγιναν υποχόνδριοι ενήλικες. Είναι φυσικό ότι όποιος κρύβεται από μια μάχη δεν μπορεί να τη χάσει. Όμως είναι ηθικά ηττημένος επειδή δεν πολέμησε. Κι εμάς, τους ένδοξα ηττημένους στη μάχη, όταν οι ριψάσπιδες μας αντικρίζουν, ρίχνουν το βλέμμα καταγής. Έτσι πρέπει. Άλλωστε εμείς μια μάχη θέλουμε να κερδίσουμε κι ας χάσαμε πολλές. Την τελευταία…
