Υπάρχουν δύο ειδών πολιτικές λιτότητας :
Η λιτότητα σαν εργαλείο οικονομικής ύφεσης, πολιτικής καταπίεσης και διαιώνισης της κοινωνικής αδικίας.
Αλλά υπάρχει και η λιτότητα σαν εργαλείο για ένα νέο τύπο ανάπτυξης και εξυγίανσης του κράτους, για μια κοινωνία δικαιοσύνης και απελευθέρωσης των ανθρωπίνων δυνατοτήτων που σήμερα θανατώνονται
Ενρίκο Μπερλινγκουέρ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1977
Οι επόμενες μέρες που θα ζήσουσε στη Ελλάδα είναι πολύ σημαντικές. Γκαστρωμένες όπως θάλεγε, ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Ο πολιτικός χρόνος πυκνός και οι εξελίξεις ραγδαίες αβέβαιες και απρόβλεπτες.
Η οικονομία της Ελλάδας ακροβατεί στο σκοινί.
Το ελληνικό ΑΕΠ από το 2008 έχει μειωθεί κατά 26%. Η ανεργία τρέχει με ρυθμό 26,5%.
Το 2015 προβλέπουμε πλεόνασμα 2,9% περίπου και μικρή υποχώρηση της ανεργίας.
Οι τράπεζες περνούν τα stress-test και εκφράζεται αισιοδοξία για το αποτέλεσμα. Αντέχουν όμως πολιτικούς κλυδωνισμούς και εκροή κεφαλαίων;
Τα ελληνικά spreds για τα δεκαετή ομόλογα κινούνται αυτή την στιγμή με επιτόκιο 5,75% που σημαίνει ότι το επιτόκιο δανεισμού της χώρας σήμερα, είναι περίπου 7%, με την προϋπόθεση ότι θα μας δανείζουν οι αγορές.
Μπορεί να μην συμφωνούμε με την απληστία και την ασυδοσία τους, αλλά η Ελλάδα ούτε μπορεί να τις ελέγξει ούτε να τις αλλάξει. Τα υπόλοιπα είναι ωραία λόγια για λαϊκή κατανάλωση.
Υπάρχει όμως και το χρέος που είναι 175% του ΑΕΠ.
Τι θα γίνει με αυτό; Κρίσιμο ερώτημα για την τύχη της χώρας. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά και η μη εξυπηρέτηση του σημαίνει χρεωκοπία.
Αυτό όμως που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου και ο αποπληθωρισμός. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ξοδεύουμε λιγότερα, αλλά δεν παράγουμε ούτε πουλάμε περισσότερα από το 2008, ενώ η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστότητα.
Είναι αλήθεια ότι το μνημόνιο καταρρακώνει κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας. Οδυνηρό και αβάσταχτο είναι. Σκέτη ντροπή.
Κοινωνικά η μεσαία τάξη έχει διαλυθεί και η εργατική έχει φτωχοποιηθεί. Η ανεργία των νέων ξεπερνά το 40%, γεγονός που τους οδηγεί στη μετανάστευση και τη χώρα σε απογύμνωση. Υπάρχει πίκρα και δίκαιος θυμός που ζητά εκτόνωση, μολονότι φαίνεται ότι υπάρχει κόπωση. Η τραγωδία όμως χρειάζεται κάθαρση.
Η κρίση είναι παγκόσμια και συστημική. Βρήκε όμως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πολιτικά ανύπαρκτο, οικονομικά ατελές και πλήρως ανοχύρωτο. Παρά όμως την κρίση η Ελλάδα να κοιμόταν μετά το πάρτι της πλαστής ευημερίας, απορροφημένη στα παιχνίδια εξουσίας.
Εύλογα λοιπόν μπαίνει το ερώτημα:
Η χώρα μας σήμερα είναι στο τέλος ενός καταστροφικού σεισμού που άφησε θύματα και ερείπια; ή περιμένει τον κύριο σεισμό που θα την ισοπεδώσει;
Οι οικονομολόγοι, όπως και οι σεισμολόγοι, διαφωνούν. Άλλοι είναι καθησυχαστικοί και άλλοι κινδυνολόγοι. Στη πραγματικότητα κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
Η χώρα ζητά σήμερα την απεμπλοκή της από το ΔΝΤ και σωστά. Κανένας όμως δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο.
Το μισοσπασμένο ελληνικό σκαρί θαλασσοδέρνει στο φουρτουνιασμένο οικονομικό ωκεανό των αγορών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας χωρίς πυξίδα.
Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι το πλήρωμα έχει ξεσηκωθεί εναντίον του καπετάνιου και σκοτώνεται για το ποιος θα αναλάβει την διακυβέρνηση του σκάφους που τρίζει και είναι έτοιμο να σπάσει…
Η πρόσκρουση στο ύφαλο της πολιτικής αστάθειας και η συντριβή του σκάφους είναι καθαρά θέμα τύχης !!!
Μας φτάνει όμως η τύχη; ή μήπως χρειάζεται εθνική ομοψυχία, αναπτυξιακό σχέδιο και πολλή δουλειά ;;;......
ΥΓ. Δεν είμαι οικονομολόγος. Δεν γνωρίζω οικονομικά. Διεκδικώ όμως τον τίτλο του ενεργού πολίτη και αυτή την περίοδο που η Ελλάδα ακροβατεί, η σιωπή δεν είναι χρυσός.....
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΛΑΣ.
