ΕΛΕΝΗ
Το ΕΛΕΝΗ ήταν ένα από τα ελάχιστα προπολεμικά ελληνικά ακτοπλοϊκά που ξαναταξίδεψαν μετά τον πόλεμο. Δύο άλλα τα ΙΩΝΙΑ και ΚΟΡΥΤΣΑ χάθηκαν σε ατυχήματα μετά το τέλος του πολέμου αλλά προτού επιστρέψουν στα χέρια των ιδιοκτητών τους. Το δεύτερο που ξαναταξίδεψε ήταν το ΚΟΡΙΝΘΙΑ της Ελ.Μες. Πληροφορίες θέλουν και τα μικρά ακτοπλοϊκά ΝΑΥΣΙΚΑ και ΑΥΡΑ που είχαν βυθιστεί να επισκευάστηκαν και να ταξίδεψαν για λίγο μεταπολεμικά.
Το ΕΛΕΝΗ είχε ναυπηγηθεί το 1903 στα Cockerill του Βελγίου ως CHERNOMORE για Ρώσους. Το 1923 το αγόρασε ο Γεώργιος Μ. Εμπειρίκος και το έφερε στην Ελλάδα ως ΕΛΕΝΗ. Το 1941 το κατέλαβαν οι Γερμανοί και το χρησιμοποίησαν ως πλωτό νοσοκομείο με το όνομα ΚΟSTANZ, ιδιότητα που το γλίτωσε από τα χειρότερα. Απελευθερώθηκε από τους συμμάχους στη Βόρεια Αφρική το Μάιο του 1943 και πήρε ξανά το όνομα ΕΛΕΝΗ.
H αιχμαλωσία του KONSTANZ από τους συμμάχους είχε θεωρηθεί από τους Γερμανούς ως έγκλημα πολέμου. Το πλοίο δέχτηκε επίθεση από συμμαχικά βομβαρδιστικά και ενώ έπλεε μεταξύ Λιβύης και Ιταλίας. Την επομένη βόρεια της νήσου Pantelleria το σταμάτησαν τρία Αγγλικά αντιτορπιλικά και αφού επιβίβασαν άγημα, το οδήγησαν στη Μάλτα.
Επέστρεψε στην ακτοπλοΐα και ταξίδεψε μέχρι το 1952 οπότε πήγε για σκραπ στην Ιταλία.
Το Ελένη ήταν 1459 τόνων, με μήκος 74,8 μέτρα και πλάτος 10,1 μέτρα και η επιχειρησιακή του ταχύτητα ήταν 13 κόμβοι.
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ
Ναυπηγήθηκε το 1917 με το όνομα Πολύανθος, για το Αγγλικό πολεμικό ναυτικό.
Είχε χωρητικότητα 1487 τόνων, μήκος 76,4 μέτρα, πλάτος 10,21, βύθισμα 3,81 και ταχύτητα 16 κόμβους. Ήταν σχεδιασμένο για ταχύτητα 17,5 κόμβων, αλλά η μηχανή του απέδιδε 2500 ίππους, αντί των απαιτούμενων 3000 ίππων.
Μετά τον πρώτο πόλεμο, το 1921 πέρασε στα χέρια των Μεξικανών, ονομάστηκε Colima και έκανε ταξίδια μεταξύ Σαν Φραντσίσκο και Παναμά. Το 1925 πήγε στον Καναδά και το 1933 ήλθε στην Ελλάδα, από τους Αντωνίου και Κατραμάδο, με το όνομα Ακρόπολις V. Χάθηκε την πρώτη ημέρα του Γερμανικού βομβαρδισμού του Πειραιά δηλαδή στις 6 Απριλίου 1941.
ΚΑΔΙΩ
Το ΚΑΔΙΩ ξεκίνησε σαν μια ταπεινή κορβέτα τύπου Flower, από αυτές που έφτιαξαν κατά δεκάδες οι σύμμαχοι για τις ανάγκες του πολέμου.
Ήταν βασισμένες στα προπολεμικά σχέδια φαλαινοθηρικών. Τέτοια ήταν και το ΛΗΜΝΟΣ του Τυπάλδου, το ΕΡΜΟΥΠΟΛΙΣ του Φουστάνου και άλλα.
Σχετικά με την ιστορία του ΚΑΔΙΩ ως Καναδέζικη κορβέτα OWEN SOUND:
Ναυπηγήθηκε στα: Collingwood Shipyards Ltd. (Collingwood, Ontario, Canada)
Παραγγέλθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1942, καθελκύστηκε στις 11 Νοεμβρίου 1942 και παραδόθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1943. Παροπλίστηκε στις 19 Ιουλίου 1945. Πουλήθηκε και ήλθε στην Ελλάδα, με το όνομα Καδιώ, το 1945.
Αρχικά το πλοίο ταξίδευε για την συμφερόντων Σιγάλα "Cadia Cia de Nav SA" και με σημαία Παναμά. Σήκωσε Ελληνική σημαία -το 1949- με σκοπό να μπει στη γραμμή της Κρήτης για την "Κρητική Ατμοπλοϊα", πιθανότατα ναυλωμένο σε αυτή.
Το όνομα του πλοίου το πήρε από τη μυθική μορφή της Καδιώς Σιγάλα, τη γυναίκα που θαύμαζε ο Α. Ωνάσης. Η Καδιώ Σιγάλα γεννήθηκε το 1882 και πέθανε το 1962. καταγόταν από την Οία της Σαντορίνης και ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής ναυτιλίας.
Το 1950 το πλοίο πέρασε στην κόρη της Καδιώς, την Τέτη Μαμάη και κατόπιν διαφημιζόταν για την "Ατμοπλοΐα Υιών Γ. Σιγάλα". Όχι όμως για πολύ...
Στα τέλη του 1953 μια αίτηση πώλησης του ΚΑΔΙΩ στο εξωτερικό δεν έγινε δεκτή από την Ελληνική κυβέρνηση (χρειαζόταν τότε η σχετική άδεια) και έτσι αποφασίστηκε να παροπλιστεί.
Το ΚΑΔΙΩ έμεινε δεμένο για 10 χρόνια μέχρι που διαλύθηκε το 1964 στο Πέραμα.
ΑΔΡΙΑΣ
Ναυπηγήθηκε το 1893, από την Belfast Steamship Company, στην Αγγλία και ονομάσθηκε Magic. Ήταν 1627 τόνων, ταχύτητας 17 κόμβων και μήκους 311,3 ποδών.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. To 1918 άλλαξαν την ονομασία του σε Classic.
Το 1924 πουλήθηκε στη City of Cork Steam Packet Co. Το χειμώνα εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Fishguard-Cork και το καλοκαίρι έκανε κρουαζιέρες στη Σκωτία. Αυτή την περίοδο μετονομάστηκε Killarney, που ήταν το όνομα ενός καταπράσινου μέρους της Ιρλανδίας.
Το 1931 το απόκτησε η Coast Lines. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούσε πλωτή αποθήκη στο Rosyth.
Το 1947 αγοράστηκε από τη Bury Court Shipping Co, συμφερόντων του Δ. Βεργωτή. Άλλαξε όνομα σε σε Αττική και έκανε δρομολόγια μεταξύ Μασσαλίας-Γένοβας-Πειραιά-Βυρητού-Χάιφας-Αλεξάνδρειας.
Το 1948 πουλήθηκε στην Ηπειρωτική ως Αδρίας. Εκτελούσε Δρομολόγια από Πειραιά και Θεσσαλονίκη για Κρήτη, Χίο και Ρόδο. Στις 6 Οκτωβρίου του 1951 προσάραξε στη Φαλκονέρα, πάνω σε δύο διαφορετικές ξέρες, όπου δημιουργήθηκε ρήγμα 12 μέτρων. Στη συνέχεια έγιναν προσπάθειες διάσωσης, με αρχική επιτυχία, αλλά μια κακοκαιρία που ακολούθησε έγινε η αιτία να κοπεί στη μέση και να βυθιστεί. Στο ναυάγιο αυτό χάθηκε μόνο ένας 58χρονος επιβάτης.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
Ναυπηγήθηκε το 1941 στο Harland και Wolff στο Μπέλφαστ, της Βόρειας Ιρλανδίας, ως κορβέτα για το Γαλλικό πολεμικό ναυτικό, αλλά μαζί με άλλα παρόμοια πλοία χρησιμοποιήθηκαν από το Βασιλικό ναυτικό της Αγγλίας, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γαλλία. Ονομάστηκε αρχικά Bergamot ή K189. Ήταν 940 τόνων, με μήκος 62,6 και πλάτος 10,1 μέτρα. Παρόμοια πλοία είχαν χρησιμοποιηθεί και από το δικό μας Π.Ν.
Το Bergamot χρησιμοποιήθηκε, για συνοδεία νηοπομπών στον Ατλαντικό, τον οποίο και διέσχισε αρκετές φορές. Στην πραγματικότητα, ταξίδεψε σε όλες τις διαδρομές προς Μουρμάνσκ και Archangelsk, στο βόρειο τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά το 1943 έπλεε ως επί το πλείστον στη Μεσόγειο και συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Τομπρούκ, την Αίγυπτο, καθώς και στις καταδρομές του Σαλέρνο και Anzio.
Αγοράστηκε από την Εταιρεία Καβουνίδη το Μάρτιο του 1946 και αρχικά ονομάστηκε ΣΥΡΟΣ τροποποιήθηκε αρχικά ως φορτηγό και μετά ως επιβατικό πλοίο. Η χωρητικότητα του αυξήθηκε στους 1082 τόνους και η ταχύτητα του έφθανε τους 14,6 κόμβους. Το 1952 άλλαξε όνομα σε ΔΕΛΦΙΝΙ και το 1955 μετονομάστηκε σε ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, μέχρι το 1969 που αποσύρθηκε.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Ναυπηγήθηκε στην Αμερική το 1943 από τα ναυπηγεία Pullman Co για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού της Αμερικής, ως συνοδευτικό νηοπομπών.
Το Γενάρη του 1944 δανείστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, με το όνομα Κilmore, επιστράφηκε στο Αμερικάνικο Ναυτικό το 1946, αγοράστηκε από το Ελληνικό δημόσιο το 1947 και τέλος το 1949, σε πλειστηριασμό του ΟΔΙΣΥ, αγοράστηκε από την ακτοπλοϊκή εταιρεία των αδελφών Φουστάνου, οι οποίοι ανέθεσαν την μετασκευή του στο ναυπηγικό γραφείο Πετρούτση-Παπαδόπουλου. Νηολόγιο Πειραιώς 1146.
Είχε δύο μηχανές ντήζελ General Motors 12-567A, 900 bhp (671 kW) η κάθε μία, που είχαν αναπτυχτεί για τρένα και αφού ήταν δοκιμασμένες χρησιμοποιήθηκαν σε βοηθητικά πολεμικά πλοία τον καιρό του πολέμου.
Σαν πολεμικό είχε μέγιστη ταχύτητα 15 κόμβων στις 744 στροφές το λεπτό.
Ολικό μήκος 59 μέτρα, μέγιστο πλάτος 10,06 μέτρα, βύθισμα 3,10 μέτρα, κόροι ολικής χωρητικότητας 1010. Επιπλέον είχε 3 ντιζελοηλεκτρικές μηχανές συνολικής δύναμης 310 ίππων και το αμπάρι που είχε μπορούσε να αποθηκεύει 85 τόνους φορτίο. Ήταν λευκό, με μπλε ταινία στη κίτρινη τσιμινιέρα του.
Αρχές του 1969 το αγοράζει ο Γεώργιος Κουσουνιάδης το μετονομάζει σε Ευαγγελίστρια και το σκαρί το βάφει μπλε, κάνοντάς του ορισμένες μετασκευαστικές αλλαγές οι οποίες του αλλάζουν λίγο το προφίλ. Έμεινε δρομολογημένο στην ακτοπλοΐα μέχρι τον Μάρτιο του 1974. Ταξίδευε με 14 έως 14,5 μίλια.
ΦΡΥΝΗ
Ναυπηγήθηκε το 1928, στα ναυπηγεία William Denny and Bros στο Dumbarton της Σκωτίας. Είχε μήκος 93,7 μέτρων και πλάτος 11,8 μέτρων. Είχε 2.288 τόνους και ταχύτητα 22 κόμβων που του έδιναν 2 μηχανές τύπου Parsons με στρόβιλο μονού μειωτήρα, την δε παραγωγή ατμού την είχαν αναλάβει τέσσερις λέβητες Yarrow. Άρχισε τα ταξίδια του στην γραμμή Newhaven−Διεππης στις 30 Αυγούστου 1928. Ανήκε στην εταιρεία Southern Railways Co του Southampton της Αγγλίας.
Το Φρύνη ήταν ένα θρυλικό πλοίο της Μάγχης στην δεκαετία του 1930 και αργότερα στα 1950 με το όνομα Worthing (είναι το όνομα μιας μικρής πόλεως στην νότια πλευρά της Αγγλίας, μεταξύ του Portsmouth και του Brighton). Το πλοίο Worthing έκανε το δρομολόγιο Newhaven−Διέππης για πάρα πολλά χρόνια, πάντα με συνέπεια και επιτυχία.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, χρησιμοποιήθηκε ως πολεμικό, με το όνομα Brigadier και μάλιστα έλαβε μέρος και στην εγκατάλειψη της Δουνκέρκης και στην απόβαση της Νορμανδίας, αλλά υπέστη μεγάλες ζημιές από σύγκρουση στο τέλος του πολέμου. Μετά τον πόλεμο το Worthing εστάλη στο Newcastle όπου το μετέτρεψαν ξανά σε επιβατηγό της Μάγχης με καινούριο τονάζ 2.342 τόνων και με το όνομα Worthing επέστρεψε στην γραμμή Newhaven −Διέππης στις 24 Μαρτίου 1945.
Τον Ιούνιο του 1955, η Φρύνη πουλήθηκε στον Ιωάννη Λάτση και έφτασε στον Πειραιά. Πέρασε μόλις ένα μήνα στο Πέραμα για ορισμένες εργασίες εξωτερικού καλλωπισμού, ήταν βαμμένο άσπρο και ξεκίνησε τα ταξίδια της στην Ελλάδα.
Οι διαδρομές που έκανε ήσαν:
--- Πειραιάς - Τήνος - Μύκονος.
--- Πειραιάς - Χανιά - Ρέθυμνο
--- Πειραιάς - Ηράκλειο - Ρέθυμνο - Χανιά.
Η παραμονή της στην Ελλάδα ήταν βραχύβια. Το 1956 χρησιμοποιήθηκε από το Λάτση για να μεταφέρει προσκυνητές από τη Λιβύη προς Τζέντα! Σταμάτησε να λειτουργεί το 1960 και διαλύθηκε το 1964.
ΑΓΓΕΛΙΚΑ
Το ΑΓΓΕΛΙΚΑ ναυπηγήθηκε το 1910 και ανήκε αρχικά στην Canadian Pacific. Ήταν βαμμένο μαύρο και έλεγαν ότι πριν έλθει στην Ελλάδα, ταξίδευε στις Καναδικές λίμνες. Ήταν μεγάλο πλοίο, 3.025 κόρων, με μήκος 88,5 μέτρα και πλάτος 14,05. Είχε βύθισμα 4,6 μέτρα. Το κινούσε μια παλινδρομική ατμομηχανή τριπλής εκτόνωσης, με τέσσερις κυλίνδρους, με διαδρομή εμβόλου 39" (991 mm) και διαμέτρους: ο υψηλής πίεσης 27" (686 mm), ο μέσης πίεσης 42" (1.067 mm) και οι δύο κύλινδροι χαμηλής πίεσης 48,5" (1.232 mm). Τον ατμό έφτιαχναν τέσσερις λέβητες, που αρχικά ήταν για κάρβουνο και μετατράπηκαν, για πετρέλαιο. Είχε μία προπέλα και μία πολύ υψηλή τσιμινιέρα που του έδινε μεγαλοπρέπεια. Η τεράστια βεράντα και οι πολύ μεγάλοι διάδρομοί του το έκαναν άνετο για τους επιβάτες. Οι αίθουσές του ήταν μεγάλες και ψηλοτάβανες. Είχε κάθετη πλώρη, γυρτή προς τα πίσω, τσιμινιέρα και άλμπουρα. Γενικά είχε την όμορφη γραμμή των παραδοσιακών ατμόπλοιων. Το καράβι αυτό αγοράστηκε μεταπολεμικά, το 1949, από τους αδελφούς Τυπάλδου και εκτελούσε τα δρομολόγια του μεταξύ 1950 και 1960.
Πηγή: http://www.cretaclassicclub.gr
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
