Της Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη
Φιλολόγου, Ιστορικού M.Sc.
Το κυνήγι του χρόνου συνιστά και κυνήγι του θησαυρού, για όσους πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Το βέβαιο είναι πως, στη σημερινή εποχή τη γεμάτη προκλήσεις κι απαιτήσεις, ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν πρέπει να σπαταλιέται άσκοπα.
Με αυτό το σκεπτικό και συναισθανόμενος το βαρύ φορτίο των μικρών μαθητών φαίνεται πως μπήκε σε έντονο προβληματισμό ο Υπουργός Παιδείας κι αποφάσισε να αναλάβει πρωτοβουλία, για να μειώσει τα διδακτικά αντικείμενα του Δημοτικού, προκειμένου τα παιδιά να αποφορτιστούν και να έχουν χρόνο για δημιουργική απασχόληση, για αθλητικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Προέβη, μάλιστα, στην κορυφαία δήλωση «το να έχεις 18 μαθήματα στο δημοτικό, είναι απόδειξη ότι είσαι για το τρελοκομείο, είναι απόδειξη ότι για κάποιον άλλον δουλεύεις, όχι για τα παιδιά».
Εκ πρώτης σκέψεως, δοξολογούσα τον Ύψιστο, που κάποιος ιθύνων νους αντιλήφθηκε τον απίστευτο αγώνα, που κάνουν καθημερινά γονείς και μαθητές, για να ανταποκριθούν στις υπερβολικές απαιτήσεις του εκπαιδευτικού προγράμματος που καθιερώθηκε στα δημοτικά μετά το 2010, παρατείνοντας το σχολικό ωράριο στις 7 ώρες καθημερινά.
Ωστόσο, κάποιοι σχολιαστές ειδήσεων έλαβαν αρνητική θέση, εκτιμώντας πως με την τακτική αυτή το Υπουργείο απομακρύνει τα παιδιά από τους εκπαιδευτικούς στόχους, την ώρα που οι επιδόσεις τους δεν είναι ιδιαίτερα καλές και γλωσσικά αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις, με προεξέχουσες την ανορθογραφία και τη λεξιπενία. Εν μέρει, δικαιολογώ την ανησυχία αυτή, γιατί πραγματικά, στα κείμενα των σημερινών μαθητών υπάρχουν γραμματικά και συντακτικά λάθη σε σημείο εκφυλισμού της γλώσσας μας. Η αλήθεια είναι πως το φαινόμενο αυτό απαιτεί μία πανεθνική προσπάθεια για τη σωτηρία της ελληνικής γλώσσας, που γονιμοποίησε τον παγκόσμιο Λόγο, αλλά ευτελίζεται από τους σημερινούς Έλληνες.
Πώς, όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα, που είναι ο επίσημος φορέας εκμάθησης της εθνικής γλώσσας, θα επιτελέσει επιτυχώς το ρόλο του, όταν οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις έχουν συμβάλλει στην αποδόμησή του; Ποια συνέπεια στις υπουργικές αποφάσεις έχει σημειωθεί δεκαετίες τώρα, ώστε να αποδώσει καρπούς το εκπαιδευτικό έργο; Ό,τι προτείνει ο ένας, σπεύδει ο επόμενος να το ακυρώσει, για να εισάγει τα δικά του μέτρα και να αφήσει τη δική του «σφραγίδα» στην εκπαίδευση. Απότοκο αυτής της παρανοϊκής τακτικής είναι χιλιάδες μαθητές, γονείς κι εκπαιδευτικοί να σέρνονται ασθμαίνοντας σ’ ένα κυκεώνα εμπνευσμένων μεταρρυθμίσεων μίας παιδείας, που περισσότερο παιδεύει, παρά εκπαιδεύει τους νέους.
Και τι άλλο να περιμένει κανείς από ένα Υπουργείο Παιδείας, από το οποίο αφαιρέθηκε ο προσδιορισμός Εθνικής, αποκαλύπτοντας το σχέδιο αφελληνισμού που μεθοδικά απεργάζονται οι εκάστοτε κυβερνώντες; (Στις 7/10/ 2009 με την απόφαση 2876/7.10.2009 του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων μετονομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και, πιθανότατα, οσονούπω θα απαλειφθεί κι ο τελευταίος προσδιορισμός της ονομασίας).
Κάνοντας, λοιπόν, μία δεύτερη σκέψη για τις αλλαγές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, θα πρότεινα ο Υπουργός να φροντίσει πρωτίστως να μην υπάρχει καμία έλλειψη σε εκπαιδευτικούς στην έναρξη κάθε σχολικού έτους. Δεν μπορεί μετά την τρίμηνη καλοκαιρινή ανάπαυλα να ακολουθεί άλλος ένας μήνας αναμονής για σύνταξη σχολικού προγράμματος. Δεν θα τονωθεί η οικονομία με τα χρήματα που θα εξοικονομήσει το κράτος, διορίζοντας τους εκπαιδευτικούς ένα μήνα αργότερα. Η παιδεία κοστίζει, αλλά κοστίζει περισσότερο η έλλειψη παιδείας.
Επίσης, σκόπιμο θα ήταν να περιοριστεί η μελέτη στο σπίτι με συστηματική δουλειά στο σχολείο. Ακόμα κι ένας ενήλικας έχει καλύψει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις με ένα 8ωρο εργασίας. Αυτοί οι καημένοι οι μαθητές με 6 ώρες στο σχολείο, με 5-6 ώρες μελέτη στο σπίτι και στα ξενόγλωσσα κέντρα, δεν είναι άδικο που δεν μπορούν να απολαύσουν τις χαρές της παιδικής ηλικίας; Δεν είναι εγκληματικό να κουβαλάνε μια σχολική τσάντα που ζυγίζει το 1/4 του βάρους τους, θέτοντας σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία τους; Σύμφωνα με σχετική έρευνα έχει διαπιστωθεί πως, εάν το βάρος της τσάντας είναι το 5% του βάρους του σώματος, η πιθανότητα το παιδί που τη μεταφέρει να παραπονεθεί για πόνο στη μέση είναι 37% ενώ εάν το βάρος είναι το 20% του σωματικού βάρους, η αντίστοιχη πιθανότητα είναι 52%. Η επιδίωξη ολοκλήρωσης εργασιών στο σχολείο, θα συμβάλει στη μείωση των μεταφερόμενων βιβλίων, ώστε να αποφεύγεται η ανεπίτρεπτη σωματική και πνευματική κόπωση.
Κυρίως, όμως, επιβάλλεται η ανάθεση της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας σε μία υπερκομματική επιτροπή, που θα διαμορφώσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα εναρμονισμένο με τις επιταγές της κοινωνίας και της πολιτιστικής μας κληρονομίας, η συνέπεια και συνέχεια του οποίου θα συμβάλλει στην αναβάθμιση της εθνικής παιδείας και την επίτευξη της κοινωνικής μας ευημερίας.
