Του Θοδωρή Δουλουμπέκη
Εθνικού συντονιστή των ομάδων πόλης του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος
Αν αποσυνθέσεις τη δημοκρατία στο τέλος θα σου μείνουν η παιδεία, η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Με αυτά μονάχα μπορείς να την ξαναχτίσεις !
Πάντα με τρόμαζαν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και πάντα της αποζητούσα! Με τρόμαζαν γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω το παράδειγμα των γονιών σχολείων της Αττικής που με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες απέκλεισαν από το σχολείο τα παιδιά των Ρομά και πάντα την αποζητούσα γιατί πίστευα ότι στο λαό αξίζει να έχει αυτό που πιστεύει ότι του αξίζει !
Η δημοκρατία, για να μη γίνει μια διαδικασία όπου τρείς λύκοι κι ένα πρόβατο ψηφίζουν για το τι θα φάνε σήμερα, πρέπει να μπορεί να ανταμωθεί από όλους τους πολίτες με τα ίδια εφόδια, με το ίδιο καθάριο βλέμμα. Αυτό είναι και το σημαντικότερο πρόβλημα που προκάλεσε η κρίση στις κοινωνικές δομές και την κοινωνική συνοχή, ότι πλέον οι πολίτες δεν έχουν τα ίδια εφόδια, ότι πλέον οι πολίτες δε νιώθουν ελεύθεροι, δεν έχουν το ίδιο εκπαιδευτικό υπόβαθρο και κυρίως στερούνται δίκαιων ευκαιριών.
Στις εποχές των ισχνών αγελάδων, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους το καλύτερο δυνατό σύστημα παιδείας για αυτά, την ίδια ώρα που οι πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν οι συντηρητικοί της Ένωσης, πλήττουν σοβαρά το δημόσιο σύστημα παιδείας. Υπαμειβόμενοι καθηγητές, δήθεν υπεύθυνοι για όλα ως δημόσιοι υπάλληλοι, που η αξία τους στην «πιάτσα» μετριέται με το πόσες ώρες την εβδομάδα δουλεύουν κι όχι με το επίπεδο του έργου που παρέχουν, σχολεία αποσυνδεδεμένα από την κοινωνία με πολυπληθείς τάξεις διαμορφώνουν νέους δύο ταχυτήτων. Τα παιδιά των κροίσων και τα παιδιά της κρίσης, την επόμενη μέρα θα έχουν άλλα εφόδια θα κάνουν άλλες επιλογές θα συμμετέχουν με άλλο εκπαιδευτικό υπόβαθρο στις διαδικασίες κι αυτό δεν είναι κάτι που αφορά την οικονομία, τη δημοκρατία αφορά πρωτίστως.
Οι εργασιακές συνθήκες - σχέσεις ήταν από τα πρώτα «θύματα» της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας. Αναξιοπρεπής εργασία, αραιοκεντημένο κοινωνικό δίχτυ προστασίας των εργαζομένων, δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης των απασχολούμενων από τους εργοδότες άρα σχέσεις ανελευθερίας ! Οι στρατιές των υπαμειβόμενων εργαζομένων και των ανέργων είναι εύκολο να στραφούν προς τον λαϊκισμό (αριστερό ή δεξιό) είναι εύκολα θύματα του φτηνού παζαριού της ελπίδας, είναι εύκολο να κατηγορήσουν το μετανάστη γιατί δεν έχουν εργασία ενώ στην πραγματικότητα αυτό που λείπει είναι η ανάπτυξη με κοινωνικούς όρους. (Ποιόν άραγε ενοχλούσαν οι μετανάστες την περίοδο της ανάπτυξης λίγο πριν τους ολυμπιακούς αγώνες). Η βελτίωση των εργασιακών σχέσεων και η προώθηση της αξιοπρεπούς εργασίας δεν αφορούν πρωτίστως την οικονομία, την ελευθερία αφορούν και αμέσως τη δημοκρατία !
Η ισότητα δε με συγκινούσε ποτέ ως πολιτικό διακύβευμα, πάντα θεωρούσα ότι η στόχευση πρέπει να είναι η δικαιοσύνη. Οι δίκαιες ευκαιρίες, η διαγενεακή δικαιοσύνη η επιπλέον ενίσχυση των αδυνάτων και αυξημένη ζήτηση για συνεισφορά των οικονομικά ισχυρών. Η δικαιοσύνη όμως θυσιάζεται στο βωμό των αμεσοπρόθεσμων πολιτικών εισπρακτικού κυρίως χαρακτήρα που συνήθως δεν εμφορούνταν κάποιο κοινωνικό μανδύα! Ο άνεργος μηχανικός καλείται να πληρώσει τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές με έναν υψηλού εισοδήματος ελεύθερο επαγγελματία, οι περικοπές έγιναν με οριζόντια κριτήρια ενώ κυρίως οι νέοι δε βλέπουν σήμερα να τους παρέχονται οι ίδιες ευκαιρίες για κοινωνική κι επαγγελματική ανέλιξη τις οποίες απήλαυσαν οι προηγούμενες γενιές τις οποίες μάλιστα κατηγορούν για αυτό μέσα σε ένα κλίμα κοινωνικής αποσύνθεσης ! Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, οι πολίτες κατηγορούν τους πολιτικούς αλλά και οι κοινωνικές ομάδες στρέφονται η μια σε βάρος της άλλης ως συνέπεια των κοινωνικών αδικιών κι αυτό δεν πλήττει κυρίως την οικονομία, τη δικαιοσύνη πλήττει και κατά συνέπεια τη δημοκρατία !
Κι ενώ οι πολίτες, εν μέσω κρίσης, όλο και περισσότερο στρέφονται προς το κοινωνικό κράτος, ο πολιτικός λόγος αναφέρεται κυρίως στα οικονομικά δεδομένα και σε οτιδήποτε μετριέται με το δείκτη Χρέος/ΑΕΠ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πολιτικοί και η πολιτική σταδιακά να χάνουν την αίγλη τους, οι πολίτες να θεωρούν ότι η οικονομία και τα οικονομικά συμφέροντα έχουν πλήρως επικρατήσει της πολιτικής και εν τέλει να αποστρέφονται τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Εδώ είναι το σύγχρονο διακύβευμα το νέο αφήγημα της πολιτικής των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Η ανάγκη ενίσχυσης των προαπαιτούμενων της δημοκρατίας με σκοπό όχι τη συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες αλλά τη συμμετοχή όλων με ίσους ή δίκαιους όρους! Περισσότερη πολιτική, λιγότερη οικονομία!
Οι σοσιαλδημοκράτες γι αυτό αγωνιζόμαστε, για να μπορέσουμε πρωτίστως να βελτιώσουμε τους κοινωνικούς δείκτες, τους δείκτες στους οποίους μετριέται η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων ώστε να ενισχύσουμε τη δημοκρατική συμμετοχή όλων, ώστε να επιτύχουμε την αξιακή ενίσχυση του πολιτικού συστήματος, αγωνιζόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την παιδεία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, για να τονίσουμε και να τονώσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και των κρατών.
Υπάρχει ελπίδα και το όραμα μας θα μείνει ζωντανό, αρκεί να κατανοήσουμε ότι :
Τελικά δεν είναι η οικονομία η δημοκρατία είναι !
