Χίλιες φορές δικαιολογημένος ο ξεσηκωμός ενάντια στην αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα του Γερμανού καθηγητή-συγγραφέα Ρίχτερ από το τμήμα πολιτικής επιστήμης του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Ωστόσο αυτές εδώ οι γραμμές δε γράφονται, για να αποτελέσουν απλώς μια ακόμη συμμετοχή σ’ αυτόν τον ξεσηκωμό. Στοχεύουν να τονίσουν κάποιες (ουσιώδεις κατά την γνώμη μου) πλευρές της όλης υπόθεσης ,που θεωρώ, ότι δεν αναδείχτηκαν από τα ασυνήθιστης έκτασης, σχετικά δημοσιεύματα, αυτά τουλάχιστον ,που διάβασα. Να σημειώσω ακόμη, ότι η γνωριμία μου με το έργο του Ρίχτερ περιορίζεται, σε όσα στοιχεία αναφέρονται στα δημοσιεύματα και αφορούν τη μάχη της Κρήτης.
Από τα δημοσιεύματα λοιπόν προκύπτει, ότι τους Χιτλερικούς ιπτάμενους επιδρομείς που μετέτρεψαν σε σωρούς ερειπίων πόλεις και χωριά της Κρήτης (και όχι μόνο) και δολοφόνησαν χιλιάδες αμάχους, ακόμη και παιδιά, ο «επίτιμος» πλέον διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης Ρίχτερ τους χαρακτηρίζει «ιππότες» ενώ τον αγώνα αντίστασης του Κρητικού λαού «βρόμικο» και «κτηνώδη».
Αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι υπερεπαρκείς, για να δώσουν το κοσμοθεωρητικό, πολιτικοιδεολογικό στίγμα και την επιστημονική αντικειμενικότητα του ιστορικού Ρίχτερ. Αλλά και το ήθος του.
Επιδοκιμάζει κανείς και εκθειάζει κάτι, που θεωρεί σωστό και δίκαιο, που θα το έκανε και ο ίδιος, αν το απαιτούσαν οι περιστάσεις και αποδοκιμάζει με χαρακτηρισμούς μάλιστα σαν τους παραπάνω, ότι θεωρεί ανήθικο, εγκληματικό, απάνθρωπο.
Ο επίτιμος λοιπόν διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης ηθικά, αξιολογικά κοσμοθεωρητικά ταυτίζεται με τους Χιτλερικούς επιδρομείς. Να το πούμε χωρίς περιστροφές:
Ο Ρίχτερ είναι Χιτλερικός, είναι ναζιστής.
Αν ήταν στρατιωτικός, σε ανάλογες περιστάσεις θα έκανε, ότι έκαναν και τα «ιπποτικά» του ινδάλματα. Τώρα σαν ιστορικός αναλαμβάνει, να δικαιώσει «επιστημονικά» το «έργο» τους.
Δικό του θέμα. Ούτε ο μόνος, ούτε ο τελευταίος. Και η Ελληνική «Δημοκρατία» και ο «ναός» της, η Βουλή ,εκτρέφει και έχει αγκαλιά στους κόλπους της τέτοια λουλούδια. Το πρόβλημα για μας είναι, ότι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης, του «δικού μας» Πανεπιστημίου, εν γνώσει τελούντες των χυδαιοτήτων του Ρίχτερ σε βάρος του πατριωτικού αγώνα του Κρητικού λαού, τον ανακήρυξαν επίτιμο διδάκτορα. Κι όταν φούντωσε ο ξεσηκωμός, αντί να τα μαζέψουν (τα ασυμμάζευτα), δάσκαλοι του τμήματος «βγήκαν κι από πάνω» κι έγιναν κατήγοροι των ξεσηκωμένων.
Πρόκειται για τους κκ Ανδρέα Στεργίου και Μαρίνα Χειλά, οι οποίοι, για να δικαιώσουν την ανακήρυξη του Ρίχτερ, επιχειρηματολογούν σε δημοσιεύματά τους με τρόπο, που υποτιμά και προσβάλλει τη θέση, το αξίωμά τους.
Συγκεκριμένα ο κ. Στεργίου μεταξύ άλλων αναφέρεται :
- στον όγκο της συγγραφής του Ρίχτερ, ωσάν ο όγκος μιας συγγραφής να είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας της αξίας της.
- σε βιβλίο του Ρίχτερ για τη Μάχη της Κρήτης «στο οποίο μετά από εκτεταμένη έρευνα καθώς και με απολύτως τεκμηριωμένο επιστημονικά τρόπο, καταρρίπτει διάφορες δοξασίες και μυθοπλασίες για το ζήτημα αυτό» (δηλαδή για τη Μάχη της Κρήτης). Για τον «απολύτως τεκμηριωμένο επιστημονικό τρόπο» συγγραφής του Ρίχτερ δε χωρεί καμιά αντίρρηση. Την «απολύτως τεκμηριωμένη επιστημονικότητά του» συνθέτουν ο χαρακτηρισμός των Χιτλερικών ιπταμένων επιδρομέων ως «ιπποτών» και ο χαρακτηρισμός του αγώνα του Κρητικού λαού για τον τόπο του ως «βρόμικου» και «κτηνώδους». Εδώ έχομε την «απόλυτη τεκμηρίωση» της «απόλυτης τεκμηρίωσης».
- Για τον κ. Παραγιουδάκη επίτιμο Αρχηγό του ΓΕΕΘΑ, γράφει, ότι «έχει αρθρογραφήσει με γραφικό ομολογουμένως, αλλά και προσβλητικό ταυτόχρονα για τον καθηγητή Heinz Richter τρόπο για το βιβλίο διατρανώνοντας την εκκωφαντική άγνοιά του για το θέμα και προκαλώντας ο ίδιος αποκλειστικά τις λεγόμενες «αντιδράσεις» του Κρητικού λαού».
Ο Παραγιουδάκης λοιπόν «γραφικός», «προσβλητικός», για το Ρίχτερ, «αγνοεί εκκωφαντικά το θέμα» και «προκαλεί ο ίδιος αποκλειστικά τις λεγόμενες αντιδράσεις του Κρητικού λαού». Έλεος κύριε Στεργίου.
Η κ. Χειλά σε δημοσίευμά της με τίτλο «Κι αν το ανακαλούσανε;», αραδιάζει μακρά σειρά από κουτοπόνηρα (δε μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει αλλιώς) επιχειρήματα υπέρ της ανακήρυξης του Ρίχτερ. Σταχυολογούμε μερικά: «Στη διεθνή πρακτική οι ανακλήσεις τιμητικών διδακτορικών μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού». Ο Ρίχτερ «για δεκαετίες χαρακτηριζόταν αμετανόητος κομμουνιστής, ως ο ιστορικός που δεν είδε τις πραγματικές ευθύνες της Αριστεράς για τον εμφύλιο ,ως αυτός ,που έδωσε «άλλοθι» στο ΕΑΜ για τα φοβερά εγκλήματά του.» Φαίνεται ότι ο Ρίχτερ είναι ΕΑΜίτης. Λίγος έστω αντικομμουνισμός πάντα χρειάζεται.
Ακόμη και η υποχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου επιστρατεύθηκε από την κ. Χειλά ως επιχείρημα υπέρ της τιμητικής διδακτοροποίησης του φιλέλληνα (κατά την ίδια) Ρίχτερ, ο οποίος εκδήλωσε το «φιλελληνισμό» του χαρακτηρίζοντας τον πατριωτικό αγώνα του Κρητικού λαού «βρόμικο» και «κτηνώδη».
Ωστόσο θα συμφωνήσω με το ερώτημα, που έχει ως επικεφαλίδα το δημοσίευμα της κ. Χειλά. Όχι όμως με το πνεύμα ,που το θέτει η ίδια. Εδώ το «ούτε γάτα, ούτε ζημιά», δε μπορεί να ισχύσει. Είτε ανακαλέσουν τη σχετική απόφαση, είτε όχι, το στίγμα της τιμητικής «διδακτοροποίησης» ενός ναζί παραμένει ανεξίτηλο. Και το στίγμα αυτό το φορτώθηκε στην πλάτη το Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Βέβαια με το θεσμό του Πανεπιστημίου και ευρύτερα με το θεσμό της εκπαίδευσης, ως θεσμό του ήδη προ πολλού «σεσηπότος» και αποκρουστικά «όζοντος» καπιταλιστικού-εκμεταλλευτικού συστήματος δεν έχομε αυταπάτες.
Και συνολικά ο θεσμός της εκπαίδευσης, αλλά και ο θεσμός του Πανεπιστημίου ως μέρος της, ιδιαίτερα στα τμήματα, που έχουν σχέση με τη «φιλοσοφία» την κοσμοθεωρία του συστήματος, οργανώνονται και λειτουργούν, για να το στηρίξουν, να το κάμουν αποδεχτό, να το διαιωνίσουν.
Από αυτό το ρόλο δε μπορούσε (και δεν έδειξε ότι θέλει), να ξεφύγει το Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Φαινόμενα λοιπόν σαν το σχετικό με το Ρίχτερ δεν πρέπει, να αποτελούν έκπληξη.
Μιχάλης Γρηγοράκης
