Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
http://www.thrapsaniotis.gr/
Να πεις τώρα ότι το περιμέναμε να δούμε τον Προκόπη Παυλόπουλο να προτείνεται και να εκλέγεται σε χρόνο ρεκόρ από τη Βουλή των Ελλήνων με ευρεία πλειοψηφία, θα ήταν ψέμα . Κι εμείς δεν έχουμε συνηθίσει να ερχόμαστε εκ των υστέρων προφήτες να υποστηρίζουμε ότι το… υποψιαζόμαστε.
Άλλωστε όλες τις προηγούμενες μέρες η σχετική συζήτηση που αφορούσε το πρόσωπο για τη θέση του Προέδρου, είχε μάλλον ατονήσει. Το ενδιαφέρον είχε στραφεί στα «παιχνίδια» που παίζονται στις Βρυξέλλες, στα διάφορα Eurogroup, όπου οι καλοί «φίλοι» και «εταίροι» μας προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχει καμιά απολύτως αξία γι’ αυτούς η πρόσφατη λαϊκή εντολή που άλλαξε την κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά οφείλουμε να ακολουθήσουμε τις δεσμεύσεις της προηγούμενης.
Και υπήρχε, πράγματι, έκδηλο το ενδιαφέρον, επειδή όπως τόνιζε προεκλογικά η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, έχει δεσμευτεί να δώσει πίσω στους Έλληνες, ολόκληρη τη ζωή τους. Γιατί, όπως σοφά λένε κάποιοι, «μισή ζωή, ζωή δεν είναι…».
Έτσι για πρώτη φορά όλα αυτά τα έξι μνημονιακά χρόνια, αντιληφθήκαμε τι σημαίνει διαπραγμάτευση και τι υπαγόρευση εντολών. Όπως σε κάθε διαπραγμάτευση είναι βέβαιο ότι θα γίνουν συμβιβασμοί, αλλά οι συμβιβασμοί αυτοί θα πρέπει να είναι επωφελείς, όχι μόνο για τους Ευρωπαίους, αλλά και για τους Έλληνες. Απλά πράγματα, κατανοητά.
Το Μαξίμου διαμηνύει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά συμφωνία, εφόσον η άλλη πλευρά επιμένει άκαμπτα στο μνημόνιο. Μάλιστα κατήγγειλε τους Ευρωπαίους εταίρους για υπαναχώρηση στα μέχρι στιγμής συμφωνηθέντα.
Αν βάλουμε τώρα στο κάδρο την πρόταση και στήριξη μαζί με τους συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, αλλά και μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας από τοα σπλάχνα της οποίας προέρχεται πολιτικά ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν μας κάνει εντύπωση η εκλογή του στην πρώτη σύγκληση γι’ αυτό το θέμα με 233 ψήφους.
Προσπαθώ με ψυχραιμία να κατανοήσω το περιεχόμενο των διαμαρτυριών σχετικά με την αντίδραση ανθρώπων που κινούνται στο γενικότερο χώρο της Αριστεράς και τη θεωρούν κακή επιλογή. Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ. Θεσμικά, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να είναι ενωτικός… Και ανεξάρτητα από το αν έχει ή όχι προνόμια, κάποιος έπρεπε να καταλάβει αυτόν τον θώκο για να λειτουργήσει το πολίτευμα.
Αν μη τι άλλο οφείλει να είναι πέρα και έξω από την ενεργό πολιτική και να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της πατρίδας του. Και η Ελλάδα, όπως και οι πολίτες, περνάνε δύσκολα… Ο καθένας που ζει εδώ, είναι σε θέση να το αντιληφθεί αυτό. Το βλέπει από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα πράγματα, στην καθημερινότητα του.
Ίσως, ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου, είναι σε θέση να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση που να βοηθά… Κάτι που όχι μόνο δεν είδαμε από τους προηγούμενους κατοίκους του προεδρικού μεγάρου, αλλά εξαντλούνταν σε ρεβεράντζες προς τους κυβερνώντες προκειμένου να ενθυλακώσουν μια ιδιαίτερα σεβαστή αποζημίωση σε μηνιαία βάση για πέντε συναπτά έτη, όση είναι η θητεία τους.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτό το όχι και τόσο ευτελές σημείο αναφοράς. Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πριν ορθώσει το ανάστημα του προς τα έξω, ας αποποιηθεί του μισθού του (ο Προκόπης έχει να ζήσει, αυτός και η οικογένεια του, τρεις ζωές…) και ας δείξει με τη στάση του αυτή, ότι καταλαβαίνει τους φτωχούς υπηκόους του Έλληνες πολίτες που έχουν πληρώσει τόσα και τόσα ως εργαζόμενοι και συνταξιούχοι… Έχει μια κλασική ευκαιρία να δείξει έμπρακτα τη διαφορά. Θα το κάνει; Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε αν συμβεί. Και φυσικά, αν προκύψει, θα το επισημάνουμε έντονα…
