ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ναι, τώρα τελευταία την ακούμε συχνά αυτή τη λέξη. Πως εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας υπερήφανος λαός. Πως όταν εμείς φιλοκαλούσαμε «μετ΄ευτελείας» και φιλοσοφούσαμε «άνευ μαλακίας», οι άλλοι λαοί βρισκόταν ακόμη πάνω σε δέντρα και συνεννοούνταν με κραυγές και τσιριχτά. Πως εδώ γεννήθηκε ο πολιτισμός. Πως στη χώρα μας καλλιεργήθηκαν τα δημοκρατικά ιδεώδη, ξεπετάχτηκαν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, κατασκευάστηκαν μνημεία εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και υπήρξαν πνευματικοί άνθρωποι που με τα έργα τους άλλαξαν την ανθρωπότητα. Ακούμε πολύ συχνότερα ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας λαός μοναδικός, μια φυλή ανένταχτη, μια φάρα διαφορετική, ένα έθνος ιστορικό, μια χώρα με αρχές, με ιδεώδη, με αξίες. Και ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι αφού έχουμε την τύχη να ονομαζόμαστε Έλληνες, αφού έχουμε το προνόμιο να ζούμε στη γη που έζησαν ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Μέγας Αλέξανδρος. Και όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη πιστεύουμε ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοί τους. Μάλιστα πολλές φορές διαπιστώνουμε ότι έχουμε το ίδιο μέτωπο με εκείνους, τα ίδια χαρακτηριστικά και -γιατί όχι;- και το ίδιο μυαλό. Κι εφόσον χρόνια τώρα το ακούμε δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε να το πιστεύουμε. Αφού το λέμε εμείς και το έλεγαν και οι παππούδες μας, πάει και τελείωσε. Αναμφίβολα έτσι είναι.
Ναι φίλες και φίλοι αναγνώστες. Όλα αυτά πράγματι υπήρξαν στα βάθη του παρελθόντος. Τα μοναδικά έργα τέχνης, οι σπάνιοι πάπυροι με πνευματικά έργα, οι αρχαίες πόλεις που αναδύθηκαν μέσα από τις ανασκαφές των αρχαιολόγων και η τέχνη της οικειοποίησης όλων αυτών από ένα εσμό αναλφάβητων γυρολόγων. Κανείς δεν αμφισβητεί την αρχαία Ιστορία σε αντίθεση με την νεότερη που κατά καιρούς σβήνεται και ξαναγράφεται υπό το πρίσμα μιας άλλης οπτικής και υπό τα συμφέροντα της σημερινής εποχής. Και πάντα το διακύβευμα είναι ένα: η υπερηφάνεια που νιώθουμε όταν ακούμε αφηγήσεις για τα επιτεύγματα των άλλων. Εκείνων των αρχαίων που υμνούμε και εκείνων των λίγων σύγχρονων που ζηλεύουμε. Εκείνων που μέχρι χτες δεν μιλάγαμε και σήμερα που «έγιναν κάποιοι» λέμε ότι μέχρι χτες παίζαμε σφαλιάρες ο ένας στον άλλο. Εκείνων που βρέθηκαν ψηλά στην διοικητική ιεραρχία μεμιάς γιατί «άλλαξε η κατάσταση». Κι εκείνων των οποίων το ρόλο δεν έπαιζε κανείς και τώρα συνωστίζονται όλοι για να παρακολουθήσουν την χιλιοπαιγμένη πλην όμως νέα, φρέσκια, ολοκαίνουργια παράσταση. Και όλων ημών και υμών που μιας και δεν μας έδωσαν κανένα σπουδαίο ρόλο στην ταινία, αποφασίσαμε να συμπαραταχτούμε σθεναρά πλάι στους φερέλπιδες της νέας κατάστασης.
Υπερηφάνεια και προκατάληψη θα έλεγε κάποιος. Και δεν μιλώ για την Jean Austen στο ομώνυμο βιβλίο της. Μιλώ για όλους εμάς που αισθανόμαστε υπερήφανοι χωρίς ποτέ να έχουμε κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μας. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που χρησιμοποίησαν τον κόπο και το αίμα των άλλων για να δείχνουν σπουδαίοι. Εστιάζω σε όσους δεν ίδρωσαν ποτέ, δεν διάβασαν παρά ελάχιστα και εντελώς αποσπασματικά και σήμερα λένε κάτι «τσιτάτα» του τύπου: «Εμείς έτσι είμαστε και σε όποιον αρέσουμε, εμείς ζούμε εδώ στην Ελλάδα και είμαστε υπερήφανοι, γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Δεν υποκύπτουμε, δεν εκβιάζουμε, δεν εκβιαζόμαστε. Μέχρι την μεγάλη κυβίστηση. Και μετά το ευχάριστο στα αυτιά σερβίρισμα στο εσωτερικό σας υποσχόμαστε αίμα δάκρυα και ιδρώτα. Κι αφού αφήσουμε την προκατάληψη στην άκρη, θα ψάξουμε για τη χαμένη μας περηφάνια σε εκείνο το σαδομαζοχιστικό τρίγωνο, εκεί κάπου μεταξύ Αθήνας, Βερολίνου και Βρυξελλών. Μπορεί εν πάση περιπτώσει τα γεγονότα να συνωμοτήσουν και να βρεθεί μια λύση στο τέλος. Καλή δύναμη στους Έλληνες.
