Του Χαράλαμπου Ν. Κοκονά
Ποια δικαιοσύνη μπορεί να διορθώσει το έγκλημα και να δώσει πίσω στον Βαγγέλη Γιακουμάκη τη ζωή που του αφαιρέθηκε; Ποιος μπορεί να διορθώσει τη μαύρη ζωή που έζησε ο Βαγγέλης; Είκοσι χρόνια τη γεύτηκε σαν πικρό καρπό στο στόμα του. Σαν ένα τεράστιο αμόνι στην ψυχή του – ένα αμόνι βαρύ από άγχος, φόβο, θλίψη.
Ο Βαγγέλης, δυστυχώς, δε ζει πια. Και καμιά δικαιοσύνη δε θα γεμίσει την απώλεια στην ψυχή της μάνας και του πατέρα του. Ποιος θα τιμωρήσει τώρα τους ενόχους; Θα φάνε 5 χρόνια φυλακή; Θα φάνε 10; Ισόβια; Να τους εκτελέσουμε στην ηλεκτρική καρέκλα, όπως έσπευσαν κάποιοι να προτείνουν; Ποιος αδέκαστος άνθρωπος, δικαστής, μπορεί τώρα να τιμωρήσει ποιόν ένοχο; Ποιος είναι πιο αναμάρτητος μέσα σε μια κοινωνία που εκτρέφει νταήδες, που απορρίπτει στο περιθώριο της τους «Βαγγέληδες» και τους συμπονά – δήθεν φιλεύσπλαχνα – όταν γίνει το κακό; Μια κοινωνία που δημιουργεί δίκτυα γνωριμιών τα οποία εξασφαλίζουν ασυλία, που ψηφίζει βουλευτές οι οποίοι «κουκουλώνουν», που κάνει τους γείτονες να κλείνουν τα πατζούρια και να σιωπούν και συστήνει στους ανθρώπους να κοιτάνε τη δουλίτσα τους;
Είναι αργά για τέτοιου είδους δικαιοσύνη! Ο Βαγγέλης χάθηκε… Τώρα θα φάμε μερικές μέρες επικαιρότητας με το θέμα, το οποίο ενδεχομένως θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα, ενώ είναι ζήτημα αν οι ένοχοι θα καταλήξουν στα δικαστήρια. Το ποιος σκότωσε τον Αλέξ στη Βέροια, δεν το μάθαμε ποτέ. Η κοινωνία έχει τρόπο να ξεχάσει και τον Βαγγέλη. Αν πραγματικά, όμως, θέλουμε δικαιοσύνη ουσιαστική, θα πρέπει να βιώσουμε όλοι το χαμό του Βαγγέλη σαν ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπό μας. Και να μάθουμε από αυτόν.
Θα πρέπει να ταρακουνηθεί όλη χώρα, να φτάσει η έρευνα μέχρι τέλους και να φέρει στο φως όχι μόνο εκείνον ή εκείνους που σκότωσαν τον Βαγγέλη, αλλά όλους τους ηθικούς αυτουργούς και τους μετέχοντες. Τον βουλευτή που παρενέβη, τους καθηγητές οι οποίοι «κουκούλωσαν», τους αστυνομικούς που έκαναν τα στραβά μάτια, τους φοιτητές που χαχάνιζαν και δε μιλούσαν και άνοιξαν δειλά τα στόματά τους όταν έφτασαν οι κάμερες. Τους γονείς και τους δασκάλους που εξέθρεψαν δολοφόνους και θύματα, όλους εμάς που βλέπουμε, ακούμε, αλλά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Αν πραγματικά θέλουμε δικαιοσύνη, πρέπει να το πάρουμε από την αρχή αλλιώς. Να δημιουργήσουμε επιτέλους μια παιδεία που θα φτιάχνει ανθρώπους οι οποίοι δε θα διακρίνονται σε άριστους και μη. Σε δυνατούς και αδύναμους. Σε όμορφους και άσχημους. Σε in και out. Σε δικτυωμένους και σε ασήμαντους. Σε πετυχημένους και σε αποτυχημένους. Όσο η ζωή θα μετριέται έτσι, τόσο θα υπάρχουν νταήδες και Βαγγέληδες.
Όμως, τη γαλήνη που έψαχνες φίλε Βαγγέλη, έπρεπε να τη βρεις στη ζωή. Όχι στο θάνατο παλικάρι μου, όχι έτσι λεβέντη μου… Καλή στρατιά Βαγγέλη, πήγαινε στους καλούς, οι αγκαλιές είναι ανοιχτές…
