Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπεγράφη στις 12 Φεβρουαρίου 1945 ανάμεσα στην αντιπροσωπεία του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και την αντίστοιχη «εθνική» αντιπροσωπεία, υπό την εποπτεία των Βρετανών.
Δίκαια θεωρείται πως αυτή η Συμφωνία αποτέλεσε μια κρίσιμη ήττα για την ελληνική αντίσταση, που αναπτύχθηκε με την ηρωική πάλη των εργατών και των φτωχών αγροτών μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ενάντια στις δυνάμεις της γερμανο-ιταλικής κατοχής και τους έλληνες αστούς συνεργάτες της και κορυφώθηκε με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944. Μια συμφωνία που όχι μόνο πρόδωσε τον τιτάνιο αγώνα του λαού μας ενάντια στο φασισμό αλλά επέτρεψε στους εγγλέζους να αγκαλιάσουν τους δοσίλογους να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και να επιβάλουν τον εμφύλιο με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε μέχρις τα σήμερον. Η αριστερά όσες φορές βρέθηκε μπροστά στην εξουσία και δεν έδειξε αποφασιστικότητα να υπακούσει τα κελεύσματα του λαού ήταν καταστροφική και για την ίδια μα πολύ περισσότερο για το λαό .Θα αναφέρω μόνο πολύ λίγα παραδείγματα, της Χιλής, της Ισπανίας του 1936,της Ιταλίας του ιστορικού συμβιβασμού του Μπερλίγκουερ, και της δικής μας Βάρκιζας. Θα με ρωτήσετε γιατί κάνω αυτές τις ιστορικές αναφορές, νομίζω ότι δεν χρειάζονται εξηγήσεις.
Αρκεί μια απλή ματιά στην πιο καυτή ευρωπαϊκή επικαιρότητα για να πεισθούμε ότι προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του στρέφουν τα βλέμματα και επενδύουν τις ελπίδες τους όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες! Πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο αλλά συνάμα και τόσο χειροπιαστό ώστε να ταράσσει κιόλας τον ύπνο των «Ευρωπαίων εταίρων» και να θορυβεί τους κάθε λογής «από πάνω» μέσα αλλά και έξω από τη γηραιά μας ήπειρο!
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του έχουν φορτωθεί –σε χρόνο ρεκόρ- με μια πρόσθετη, τεράστια και ιστορική ευθύνη. Με την ευθύνη να ανταποκριθούν στις προσδοκίες όλων εκείνων των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών που ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νέα ελληνική κυβέρνηση με την ενσάρκωση των ελπίδων τους να βγουν επιτέλους από την ατέλειωτη νύχτα της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας. Στο βαθμό μάλιστα που αυτές οι προσδοκίες τείνουν πια να εκφράζονται και στους δρόμους, βάζοντας σε κίνηση τουλάχιστον μια εμπροσθοφυλακή όλων αυτών των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών, γίνεται φανερό ότι επείγει για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη κυβέρνησή του να αναλάβουν τις ευρωπαϊκές ευθύνες τους, που μοιάζουν όλο και περισσότερο με ένα αληθινό καθήκον: Εκείνο της συστηματικής και μεθοδικής ενθάρρυνσης, δικτύωσης ή ακόμα και συντονισμού των κάθε λογής λαϊκών αντιστάσεων στη λιτότητα, που ήδη εκδηλώνονται ή που πρόκειται να εκδηλωθούν σε βορρά και νότο, ανατολή και δύση της ηπείρου μας. Κατά την γνώμη μου σε ένα πράγμα δεν πρέπει να κάνει πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ στη διαγραφή του χρέους.
Η Ελλάδα μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων για μια πενταετία με τον λαό να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ. Ο λαός πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία, το πληρώνει χωρίς να το οφείλει και ενώ μόνο από το 1993 και μετά έχει ήδη καταβάλει πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους και χρεολύσια για την αποπληρωμή του.
Η συνέχιση της εξυπηρέτησης αυτού του δημόσιου χρέους από την Ελλάδα σημαίνει ότι μόνο μέσα στο 2015 θα πρέπει να καταβληθούν σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους για τόκους και χρεολύσια πάνω από 22 δισ. ευρώ. Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει μέχρι το 2030 να έχε καταβάλει σε τοκογλύφους πάνω από 340 δισ. ευρώ. Σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει «φόρου υποτελής» σε «φίλους» και «εταίρους» δανειστές στο διηνεκές και χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς η λιτότητα να ακολουθεί κατά πόδας τα λαϊκά στρώματα.
Αποτελεί λαϊκή απαίτηση η Ελλάδα να βγει από τη μέγγενη της τρόικας. Αλλά το «τέλος τρόικα» δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα λιγότερο από τον τερματισμό της τοκογλυφικής αφαίμαξης του λαού από την τρόικα. Σήμερα πάνω από το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας δεν είναι παρά το χρέος που προκύπτει από τα λεγόμενα «δάνεια» της τρόικας. Και λέμε λεγόμενα «δάνεια» καθώς πάνω από το 90% αυτών των «δανείων» και των περίφημων δόσεων δεν ήρθαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Επέστρεψαν ξανά στους δανειστές ή κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζιτών, τα βάρη των οποίων πληρώνει ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί. Κάτι που πρέπει να αναδειχθεί και να γίνει αντιληπτό και από τους άλλους λαούς της ΕΕ για το παραμύθι ότι έδωσαν χρήματα για την Ελλάδα, τα χρήματα τους πήγαν στις τράπεζες των τοκογλύφων και ποτέ δεν πέρασαν τα σύνορα της Ελλάδας.
Η ουσία επομένως είναι ότι: Αυτό το χρέος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι του λαού. Αυτό το χρέος είναι δημιούργημα ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Είναι δημιούργημα των θαλασσοδανείων τους, των φοροαπαλλαγών τους, των φοροδιαφυγών τους, των λεόντειων συμβάσεων με το κράτος μέσω των οποίων άρμεγαν το δημόσιο ταμείο, των εξοπλισμών (και ενίοτε των μιζών) που επιδιδόταν το πολιτικό τους σύστημα κοκ.
Για να υπάρξει προοπτική σε αυτό τον τόπο, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από την άρνηση πληρωμής αυτού του χρέους. Ειδάλλως θα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθεστώς κοινωνικής χρεοκοπίας. Για να έχει προοπτική ο λαός μας δεν έχει άλλο δρόμο από το να αποφασίσει να διεκδικήσει και να επιβάλλει την απόφασή του να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το απομύζησαν. Ειδάλλως θα βρίσκεται διαρκώς υπό την δαμόκλεια σπάθη της «επιτήρησης», της «εποπτείας» και του… λιτού βίου.
Υπάρχει όμως και ένας ακόμα σημαντικότατος λόγος που κάνει αυτό το ευρωπαϊκό καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του να είναι εξαιρετικά επείγον. Είναι που ο χρόνος αρχίζει να πιέζει ασφυκτικά καθώς οι κάθε είδους πιέσεις και εκβιασμοί των «ευρωπαίων εταίρων» αυξάνονται επικίνδυνα και το μόνο ουσιαστικό ατού που διαθέτει η κυβέρνηση Τσίπρα στη διαπραγμάτευση-αντιπαράθεσή της με αυτούς είναι η αλληλεγγύη των «από κάτω», η ενεργός υποστήριξη όλων εκείνων των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών που προσβλέπουν στο ΣΥΡΙΖΑ και επενδύουν στη κυβέρνησή του για να αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό της λιτότητας!
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κάνει ούτε βήμα πίσω γιατί θα φέρει μεγάλη απογοήτευση όχι μόνο στους ‘Έλληνες εργαζόμενους αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο όπως είδαμε να εξελίσσονται μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των λαών της Ευρώπης και όχι μόνο.
Πρέπει οι διαδηλώσεις να απαιτήσουν να υλοποιηθεί η διαγραφή μεγάλου μέρους του επονείδιστου χρέους, και όπως υποσχόταν προεκλογικά ότι θα γινόταν λογιστικός έλεγχος του χρέους.
Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρήσει στις πιέσεις και συμβιβαστεί ο λαός δεν πρέπει να απογοητευτεί πρέπει να συνεχίσει την πάλη του μέχρι την δικαίωση του και να μην ξεχνά ότι:
ΔΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤOΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ
ΗΛΙΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
