Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
http://www.thrapsaniotis.gr/
Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε με αγωνία την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου που είχε ως κατηγορούμενο τον πρώην υπουργό Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου σχετικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Υπενθυμίζω σχετικά, ότι κάποια στιγμή, όταν ανακάλυψαν πως τα πράγματα ήταν δύσκολα για την Ελλάδα, έφτασε στα χέρια της κυβέρνησης η περίφημη λίστα Λαγκάρντ, η οποία περιείχε μέσα από τα αρχεία τράπεζας της Ελβετίας, τα ονόματα μεγαλοκαταθετών που έβγαλαν τα χρήματα τους από τη χώρα, αφορολόγητα.
Και ήταν αυτό μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα να «ανασάνει» οικονομικά, να γεμίσει τα άδεια ταμεία της και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αντί να χρειάζεται να προσφύγει στην τρόικα για δανεισμό με όλα τα δεινά που ακολούθησε η υποχρεωτική υπογραφή μνημονίων, με περικοπές σε κοινωνικές παροχές, μισθούς, συντάξεις, αύξηση της ανεργίας και ότι άλλο επαχθές αφορούσε τον ελληνικό λαό.
Αρνήθηκαν να τη χρησιμοποιήσουν… Η λίστα «χάθηκε» ανάμεσα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου. Από το έκτακτο τεύχος του περιοδικου ΗΟΤ DOC, πριν τρία χρόνια, μάθαμε το περιεχόμενο των ονομάτων. Αργότερα, μάθαμε επίσης πως ο κατάλογος δεν ήταν πλήρης… Κάποιοι πρόφτασαν να κάνουν αντίτυπα απ’ όπου έλειπαν συγκεκριμένα ονόματα, τα οποία, προφανώς, ήθελαν να προστατεύσουν… Η ιδιοτέλεια ήταν πολύ προσωπική καθώς αναφέρονταν σε συγγενείς τους.
Στο διάβα του χρόνου άλλαξε εκείνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και ουδείς αναζήτησε πολιτικές ευθύνες… Ποιος να το κάνει; Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ συμμάχησε με τη Νέα Δημοκρατία και αναζωογονήθηκε η λήθη ως προς τη λίστα Λαγκάρντ. Είχαν βλέπεις πολύ δουλειά με το να νομοθετούν ενάντια στα πλατιά λαϊκά στρώματα του ελληνικού λαού. Πού να τους μείνει χρόνος;
Με την πολιτική αλλαγή που προέκυψε, ύστερα από τις εκλογές της 25ης Γενάρη η μέχρι τότε συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ, αντικαταστάθηκε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πολλοί πίστεψαν ότι ενδεχομένως θα αποδοθεί δικαιοσύνη για την προκλητική αυτή υπόθεση…
Όταν μάλιστα είδαν να παραπέμπεται στο ειδικό δικαστήριο η υπόθεση Παπακωνσταντινου, διέκριναν κάτι πολύ σοβαρό, το είχαν δει και τη δεκαετία του ’80 με την υπόθεση Κοσκωτά και νόμισαν ότι κάτι μπορούσε να γίνει.
Η απόφαση του δικαστηρίου την περασμένη εβδομάδα μας προσγείωσε όλους: Ποινή φυλάκισης ενός έτους με τριετή αναστολή, κατά πλειοψηφία! Ο πρώην υπουργός κρίθηκε ένοχος για το αδίκημα της νόθευσης δημοσίου εγγράφου, καθώς έκανε μεν λαθροχειρία στη λίστα Λαγκάρντ, αφαιρώντας τα ονόματα τριών συγγενών του προσώπων (εξαδέλφων), αλλά έπεσε στα μαλακά αφού το κακούργημα μετατράπηκε σε πλημμέλημα. Για το αδίκημα της απόπειρας πλαστογραφίας ο πρώην υπουργός κρίθηκε αθώος. Και του επεστράφη το ποσό των 30.000 ευρώ που του είχε κρατηθεί ως εγγύηση…
Τώρα εγώ, όπως και ο ελληνικός λαός, νομικοί δεν είμαστε, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε στοιχειωδώς πως μια τέτοια απόφαση είναι προκλητικά άδικη και μεροληπτική. Και μας κάνει να αμφιβάλουμε για το πόσο αντικειμενική και αδέκαστη είναι η κρίση ενός τέτοιου υψηλόβαθμου δικαστηρίου.
Το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε καθώς την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, μια άνεργη γυναίκα που συνελήφθη να πουλά κουλούρια χωρίς να διαθέτει την απαιτούμενη άδεια τιμωρήθηκε για το… φοβερό αδίκημα με το πρόστιμο των 5.000 ευρώ. Και μη θεωρήσετε μικρή την ποινή, μάλλον εξοντωτική είναι για έναν άνεργο που δεν έχει να αντιμετωπίσει τα χρειώδη…
Νομίζω ότι γίνεται φανερό πως δεν κάνουμε κριτική στην απόφαση του ειδικού δικαστηρίου. Προφανώς θα συνεκτίμησε γεγονότα και καταστάσεις, από νομική άποψη, που εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Όμως απαιτούμε από τη δικαιοσύνη να είναι αδέκαστη για να έχει το σεβασμό μας. Όχι να είναι αλλού υπερβολικά αυστηρή και αλλού υπερβολικά επιεικής. Από την ηθική άποψη το θέτουμε. Και η ισορροπία είναι το καλύτερο που μπορεί να προκύψει… Τουλάχιστον δεν θα προκαλούσε…
