Μία παράσταση που μας μάγεψε με την ερμηνεία της η Μαρία Καντιφέ.
Πρόκειται για το γνωστό διήγημα του Γ. Βιζυηνού το οποίο αν και δεν είναι θεατρικό έργο από τη φύση του, έχει τόσα θεατρικά στοιχεία τα οποία αξιοποιήθηκαν μέσα από τη διασκευή του χαρισματικού σκηνοθέτη Θωμά Καντιφέ και δημιούργησαν πάνω στη σκηνή ένα θεατρικό έργο ισάξιο με κάθε θεατρικό μονόλογο, χωρίς να πειραχτεί ο λόγος του μεγάλου λογοτέχνη. Ο θεατρικός μονόλογος με τη λαϊκή, ιδιωματική γλώσσα του Βιζυηνού, με λέξεις καθόλου συνηθισμένες και εύκολες, ιδιαίτερα στην εποχή μας, ήταν φοβερά δύσκολος. Έδωσε όμως μια ευκαιρία, στη Μαρία Καντιφέ, η δύσκολη ερμηνεία του έργου, να παρουσιάσει το θεϊκό δώρο που διαθέτει και την κατατάσσει επάξια στη χορεία των μεγάλων τραγωδών. Άρχισε την ερμηνεία της η Μαρία σ’ ένα λιτό σκηνικό, ένα μανουάλι με κεριά, μια σκάφη, μια λεκάνη, ένας μαστραπάς με νερό και ο φωτισμός χαμηλός. Μέσα στη μυστηριακή αυτή ατμόσφαιρα, η ταλαντούχα καλλιτέχνης ιερουργούσε με τις κινήσεις του σώματος, με τη δραματική φωνή και με το τραγούδι νανούρισμα, ξεδίπλωνε το ταλέντο της και μας έφερνε δάκρυα στα μάτια.
Όσο κυλούσε το έργο βλέπαμε στο πρόσωπο της Μαρίας, ανάγλυφη μπροστά μας τη φιγούρα της μητέρας του Βιζυηνού με την τραγική ιστορία της, το παρελθόν και το μέλλον της, τις συνθήκες που ζούσε, τις ενοχές και τις τύψεις για ένα αμάρτημα που δεν διέπραξε συνειδητά. Ζει με τα φαντάσματα της και περιμένει το Γιώργη να γυρίσει. Ξαναζεί στιγμές της ζωής της ταξιδεύοντας μέσα από τα λόγια και τη σκέψη του παιδιού της.
Απόλαυσα την παράσταση για τρίτη φορά. Ευχαριστώ πολύ το Θωμά, τη Μαρία Καντιφέ και όλους τους παράγοντες για την καλλιτεχνική απόλαυση ψυχής που μου προσέφεραν.
Δεν είναι πρώτη φορά που ενθουσιάστηκα, έχω παρακολουθήσει στο Θεατρικό Περίπλου υπέροχες παραστάσεις Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, από την ίδρυσή του ως σήμερα. Σχετικά με το ρεπερτόριο λέει ο ταλαντούχος σκηνοθέτης.
«20 χρόνια…πως πέρασαν…πόσοι πέρασαν. Θα ‘θελα για πολλά πολλά ακόμα χρόνια να περάσουν κι άλλοι κι όλοι μαζί θα ‘θελα να ονειρευόμαστε και να ζούμε θεατρικά.
Να χανόμαστε στα μονοπάτια του Τσέχωφ.
Στα μαγεμένα κάστρα του Σαίξπηρ.
Στο φεγγάρι του Λόρκα.
Να μπαίνουμε σε γυάλινους κόσμους, όπως του Τένεσι Ουίλιαμς.
Να παλεύουμε με τα παθήματα των ηρώων του Μολιέρου.
Να αποπροσανατολιζόμαστε με τη λαγνεία του Όσκαρ Ουάιλντ.
Να σαστίζουμε με τα ερωτηματικά του Ιονέσκο και τις ψυχογραφίες του Στρίντμπεργκ.
Να μοιραζόμαστε την ποίηση των προγόνων μας με το κοινό.
Να ανοίγουμε θεατρικά παράθυρα στην Ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία.
Να δημιουργούμε υποταγμένους αυριανούς θεατές.
Να υποστηρίζουμε ότι το θεατρικό είναι αγωγή της ψυχής και κοιτώντας κάτω στην πλατεία, να νιώθουμε ότι γευόμαστε όλοι μαζί τη μαγεία της τέχνης του θεάτρου.
Θα ‘θελα…»
Εύχομαι Θωμά να πραγματοποιηθούν όσα από τα «θέλω σου» δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Εύχομαι οι παραστάσεις που θα ετοιμάζεις να είναι ισάξιες των προηγούμενων. Θερμά συγχαρητήρια!
Σχετικά με τη δημιουργία του Θεατρικού Περίπλου η βαθυστόχαστη Μαρία Καντιφέ λέει: «Καμία φορά κοιτάζω αυτά τα παιδιά, το Θωμά, τη Μαρία, τους Μανώληδες…του τότε και νιώθω μιαν ατελείωτη γλύκα και συμπάθεια γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί δεν έτρεξαν με μηχανές προς το θάνατο, γιατί ήθελαν να «αισθανθούν», δεν ταξίδεψαν με άρρωστα πια τα κορμιά τους σε ψεύτικους κόσμους ναρκωτικών, γιατί ήθελαν να «λυτρωθούν» δεν εκμεταλλεύτηκαν τους άλλους για να «νιώσουν σημαντικοί» και στο τέλος να τιμωρηθούν. Όχι! Αλλά δημιούργησαν, έγιναν ομάδα κατασκεύασαν, ασκήθηκαν, έψαξαν την ψυχή τους, άλλαξαν τις σκέψεις τους, διόρθωσαν ή προσπάθησαν – θέλησαν – να διορθώσουν…τα λάθη τους, έπλασαν ρόλους, σχέσεις, ζωή, έργο, πολιτισμό! Κι έφτιαξαν το Θεατρικό Πελίπλου».
Τι όμορφα λόγια! Πόσο ωραία μηνύματα δίνουν στη νεολαία!
Θερμά συγχαρητήρια
Ευγενία Ζαμπετάκη Σπαντιδάκη
Συνταξιούχος δασκάλα
