Γράφει ο Αθανάσιος Τσολιάς Δημοσιογράφος
Επί σχεδόν μία ώρα, αναζητούσα στο internet πληροφορίες για τον φόβο που βιώνουμε σε σχέση με την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα που αυτή γεννά σε όλους μας. Επιθυμούσα να δανειστώ, αν όχι να κλέψω, κάποιες πληροφορίες που να έχουν μια εγκυρότητα, μια επιστημονικότητα, απαραίτητα στο μυαλό μου στοιχεία, τα οποία θα μου επέτρεπαν να στηρίξω το άρθρο μου, να αναπτύξω πάνω σε αυτά το κείμενό μου. Μάταια όμως. Για μία ακόμη φορά, διαπίστωσα πως η τεχνολογία - δίχως καμία προσπάθεια απαξίωσης, από πλευράς μου, της προσφοράς της στην λειτουργικότητα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου - είναι ικανή να προσφέρει ένα τεράστιο όγκο γνώσεων, μα όχι την ουσία του θέματος, αυτήν την ανθρώπινη διάσταση που κρύβεται πίσω από τις αμέτρητες θεωρητικές και συχνά άχρηστες αναφορές.
Αποφάσισα να ρισκάρω και να γράψω τις προσωπικές μου απόψεις για τον φόβο. Να τον ορίσω, σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες και παραστάσεις στην ως τώρα ζωή, αποκαλύπτοντας την οπτική μου απέναντι στα πράγματα.
Φόβος και αβεβαιότητα για το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας. Επειδή δεν γνωρίζουμε αν αύριο θα έχουμε δουλειά, χρήματα, αν θα χρεωκοπήσουμε ως έθνος ή ως προσωπικότητες. Αν θα μας δώσουν οι Ευρωπαίοι ή δεν ξέρω εγώ ποιοι χρήματα, για να μπορούμε να πάμε στο σούπερ - μάρκετ και να αγοράσουμε τορτελίνια με γέμιση τέσσερα τυριά ή τον καινούργιο στιγμιαίο καφέ με άρωμα καραμέλα.
Φόβος και αβεβαιότητα για το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας. Επειδή δεν γνωρίζουμε αν αύριο θα προλάβουμε να αγοράσουμε μισοτιμής το παντελόνι που είδαμε στην βιτρίνα ή θα πρέπει να στερηθούμε για μία ακόμη φορά την Σαββατιάτικη έξοδό μας στα μπαράκια και τις λαχταριστές πίτες με γύρο κοτόπουλο και μπόλικη σως.
Με μεγάλη μου δυσαρέσκεια αντικρίζω μέρα τη μέρα, όλο και συχνότερα, νέους ανθρώπους με ιδιαίτερη μόρφωση και ευαισθησίες, να μιλούν για το πόσο προβληματισμένοι είναι για το μέλλον, το πόσο διστάζουν να κάνουν οικογένεια, για το πόσο κουρασμένοι αισθάνονται να προσπαθήσουν. Αξιόλογες, καλλιεργημένες προσωπικότητες που, ενώ διαθέτουν πνευματική καλλιέργεια και ηθική συνείδηση, αδυνατούν να μετουσιώσουν τη θεωρία σε πράξη. Που βολεύονται να αναλώνονται σωματικά και ψυχικά μέσα στην αγκάλη του σπιτιού, ξεροσταλιάζοντας μπροστά την οθόνη ενός υπολογιστή.
Η εποχή, κατά την οποία οι λέξεις από την πολυχρησία έχουν χάσει το νόημά τους, επιτάσσει αισιοδοξία και δράση. Απαιτεί να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο διαθέτουμε για να επιτύχουμε το προσωπικό και κοινό όφελος. Η εποχή την οποία ζούμε μας ζητά, σιγοψιθυρίζοντας, τη θυσία ή όπως λέει ο Πορτογάλος Ποιητής Φερνάντο Πεσσόα : «Να θέλεις λίγα / Θα τα έχεις όλα / Τίποτα να μη θέλεις / Θα είσαι ελεύθερος / Ο ίδιος ο έρωτας που νιώθουν για μας / μας απαιτεί, μας καταπιέζει / Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ακέραιος / Τίποτε δικό σου μην υπερβάλλεις ή να μη διαγράφεις / Να είσαι όλα σε κάθε πράγμα / Να βάζεις όλα σε όσα είσαι / Και στο ελάχιστο που κάνεις / Έτσι σε κάθε λίμνη ολόκληρη η σελήνη λάμπει, γιατί ζει ψηλά».
