Της Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη
Φιλολόγου, Ιστορικού M.Sc.
Και τα δύο φαινόμενα που απειλούν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες, το μεταναστευτικό κι η έξαρση της βίας, έχουν μία κοινή βάση: την υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής. Τα στοιχεία για την πληθυσμιακή αλλοίωση πολλών ευρωπαϊκών πόλεων είναι συγκλονιστικά. Επίσημη έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας αποκάλυψε πως, ήδη τον Οκτώβριο του 2014, ένας στους έξι κατοίκους της Αθήνας, είναι ξένοι εκτός ΕΕ, πρώην λαθρομετανάστες. Αλλά αυτοί είναι μόνο οι καταγεγραμμένοι. Υπολογίζεται από την ΕΛΑΣ πως υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι τόσοι, χωρίς άδεια παραμονής.
Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής αποφασίστηκε η λήψη κάποιων μέτρων που θα ενισχύσουν τη συνεργασία μεταξύ των χωρών προέλευσης και των χωρών διαμετακόμισης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά δεν καταπολεμούν τη ρίζα του προβλήματος. Οι ορδές των προσφύγων, που έχουν κατακλύσει τις χώρες της Ευρώπης, αποτελούν αναμενόμενη συνέπεια των χρόνιων πολεμικών συγκρούσεων στις χώρες της Μ. Ανατολής και στη Β. Αφρική. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός επιτάχυνε αυτή τη μεταναστευτική ροή, καθώς οι βιαιότητες που συνοδεύουν τις εχθροπραξίες ώθησαν τους λαούς των χωρών αυτών να εγκαταλείπουν μαζικά και με κάθε μέσο τις πατρίδες τους.
Τα συμφέροντα που διακυβεύονται σ΄ αυτές τις χώρες υψίστης γεωπολιτικής σημασίας έχουν εντείνει τα παιχνίδια διαπλοκής κι έχουν πυροδοτήσει την ισλαμική τρομοκρατία, οδηγώντας στον αφανισμό ή στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές. Αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν προβούν σε συνεργασία με σκοπό τη σταθεροποίηση της κατάστασης στη Μ. Ανατολή και πάταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας, τότε οποιαδήποτε άλλα μέτρα, θα διαιωνίζουν το υφιστάμενο πρόβλημα, αυξάνοντας τους κινδύνους για πληθυσμιακή αλλοίωση των χωρών υποδοχής, με όλες τις αρνητικές συνέπειες στην οικονομία και στον πολιτισμό των τοπικών κοινωνιών.
Όσον αφορά, την έξαρση της βίας, θα ήθελα να αναφέρω τα συγκλονιστικά στοιχεία μιας άλλης πρόσφατης έρευνας, που διεξήγε η σχολική σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής και διδάκτορας Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ελένη Δ. Τρίγκα. Από την ανάλυση των δεδομένων, που συγκεντρώθηκαν από τη συμμετοχή 119 νηπιαγωγών, προκύπτει πως ο σχολικός εκφοβισμός ξεκινά από το νηπιαγωγείο! Σύμφωνα με την έρευνα αυτή ως βασικός παράγοντας που συμβάλει στην εμφάνιση αυτού του φαινομένου, ακόμα και στην προσχολική ηλικία, είναι οι ανεπαρκείς συναισθηματικοί δεσμοί γονέων και παιδιών. Η διαπίστωση αυτή αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το ρόλο της οικογένειας στην αντιμετώπιση του φαινομένου.
Αναμφίβολα, ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, το άγχος των μαθητών, οι ανεπαρκείς κοινωνικές δομές αυξάνουν τις εκδηλώσεις βίας, αλλά το σχολείο δεν είναι ο γενεσιουργός χώρος. Η ανατροφή του παιδιού αρχίζει από την εγκυμοσύνη. Το άγχος κι η στεναχώρια που βιώνει μία έγκυος, ταράσσουν το έμβρυο. Στη συνέχεια, μεγαλώνοντας το βρέφος επηρεάζεται καθοριστικά από την προσωπικότητα και τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι γονείς στο πλαίσιο της οικογενειακής τους ζωής. Αν υπάρχει ατμόσφαιρα ειρήνης κι αγάπης στο σπίτι, τότε δημιουργείται ένα αίσθημα ασφάλειας στην ψυχή του παιδιού, κι έτσι αυτό δεν αναπτύσσει παραβατική συμπεριφορά.
Θα πρέπει, λοιπόν, ο κάθε υποψήφιος γονιός να γνωρίζει πως η οικοδόμηση της ηθικής και διανοητικής μόρφωσης του παιδιού συντελείται από τη βρεφική ηλικία, οπότε να μην προβαίνει σε αρνητικές πράξεις (ψέματα, φωνές) νομίζοντας πως το νήπιο δεν καταλαβαίνει, να μην υιοθετεί μια πολύ ελαστική συμπεριφορά, επειδή το παιδί είναι μικρό, για αντιληφθεί όρια και κανόνες και, κυρίως, να μην παραμελεί την κάλυψη της ανάγκης του παιδιού για επαφή μαζί του, με τη δικαιολογία της κούρασης ή της έλλειψης χρόνου. Η οικογένεια είναι ο χώρος, όπου καλλιεργούνται οι αρχές, που θα διέπουν μετέπειτα και την κοινωνική συμπεριφορά του παιδιού.
Ας βάλουμε, λοιπόν, την αγάπη ως κυρίαρχο παράγοντα μίας αληθινής κι ειλικρινούς κοινωνικότητας και θα δούμε πως και τα παιδιά μας θα έχουν μία υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη, αλλά κι εμείς θα αποκτήσουμε μία συναισθηματική πληρότητα, που θα μας θωρακίσει έναντι όλων των κοινωνικοοικονομικών δυσχερειών, που ταλανίζουν τη ζωή μας.
