ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Περνάνε γρήγορα τα χρόνια, τα μαλλιά μας ασπρίζουν -στην καλύτερη περίπτωση- ή πέφτουν -στη χειρότερη- τα μάτια μας έχουν δει πολλά, η ιστορία της ζωής μας θα μπορούσε να γίνει ταινία, οι παππούδες μας «έφυγαν», οι γονείς μας γέρασαν ή «ταξίδεψαν» κι εκείνοι, τα μυαλά μας «έπηξαν» ή έπρεπε να έχουν πήξει, τα παιδιά μας μεγάλωσαν, οι προσδοκίες μας «κόντυναν», τα όνειρά μας παρέμειναν όνειρα, ο βίος μας έγινε υποχρέωση, οι επισκέψεις μας αραίωσαν, οι έξοδοί μας περιορίστηκαν, οι διασκεδάσεις μας λιγόστεψαν, η υπομονή μας στέρεψε, η αγωνία μας για την τύχη των απογόνων μας μεγάλωσε και οι ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο ψαλιδίστηκαν.
Αιώνιοι έφηβοι σαράντα και πλέον χρόνια, μεσόκοποι και όρθιοι, ακούραστοι κι αβάρετοι παλεύουμε να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε, να μάθουμε από τους μεγαλύτερους, να διδάξουμε τους νεότερους, να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας, να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να τη στύψουμε σαν λεμόνι, να μην της αφήσουμε ούτε μια σταγόνα. Η αισιοδοξία δεν μας άφησε ποτέ κι ας έμενε πολλές φορές ολομόναχη να παλεύει τα βάσανα και τις στεναχώριες. Τέσσερις και πλέον δεκαετίες έχουν δει τα μάτια μας πολλά και τα αυτιά μας έχουν ακούσει περισσότερα. Πενήντα παρά κάτι χρόνια ζήσαμε στη χώρα μας πολλά γεγονότα που μας έδωσαν εμπειρίες, διδάγματα, παθήματα, μαθήματα. Δικτατορίες, δημοκρατίες, εθνάρχες, σωτήρες, λαοπλάνους, εκσυγχρονιστές, υπεύθυνους, ανεύθυνους, δημαγωγούς, ολίγιστους, ανίκανους, επικίνδυνους, παράλογους και εντεταλμένους. Κι όταν η Δημοκρατία κινδύνευε ελάχιστοι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, λίγοι μπόρεσαν να εκφέρουν λόγο πειστικών αιτιάσεων, πολλοί αγνοούσαν τη σοβαρότητα των καταστάσεων κι ακόμα περισσότεροι κρατούσαν σταθερό το διάστημα των ασφαλών αποστάσεων.
Μια ζωή ολόκληρη βαρεθήκαμε να μας υπόσχονται, να μας παραπλανούν, να μας κοροϊδεύουν, να μας χαϊδεύουν τα αυτιά, να παίζουν με την υπομονή μας, να τσακίζουν το κορμί μας, να ματώνουν την ψυχή μας. Άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, γόνοι ζάπλουτων προγόνων, απόγονοι πολιτικών ταγών, φιλόδοξοι χαμηλών δυνατοτήτων και υψηλών εντάσεων, κενόδοξοι πολιτικάντηδες και νεοέλληνες γιάπηδες, περιθωριακοί εξουσιομανείς και ιατρικά αποδεδειγμένα ψυχασθενείς, θορυβώδεις τενεκέδες και πομπωδώς εμφανείς στα βάθρα τους, καλοπερασάκηδες καλών οικογενειών και οκνηροί υιοί ξεπεσμένων ευγενών, άμυαλοι ομιλητές και πονηροί ακροατές. Το τέλος γνωστό, το παραμύθι χωρίς δράκο, η σοβαρότητα απούσα, η μαγκιά έκδηλη, η λογική χαμένη, οι κάτοικοι σαστισμένοι και η χώρα ακυβέρνητη.
Κοντά μισόν αιώνα η ιστορία επαναλαμβάνεται με εκνευριστικά προβλέψιμο τρόπο. Πλαστή ευημερία και χειροπιαστή λιτότητα. Ένα έθνος που αναζητά 200 χρόνια μετά την ίδρυσή του ρόλο και ταυτότητα. Οικονομικοί κύκλοι χωρίς αρχή και τέλος, σπιράλ ύφεσης, προσμονή ανάπτυξης, δανεικά χρήματα και σημαδεμένη τράπουλα. Ένα κράτος που απαιτεί σεβασμό χωρίς να κατοχυρώνει αξιολόγηση και ποιότητα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας του. Μια κοινωνία που νόμιζε πως το χρήμα αρκούσε για να σώσει τα παιδιά της και κατόρθωσε τελικά να καταστρέψει τα εγγόνια της. Μια παρασιτική δράκα τσιμπουριών που ανοιγοκλείνουν τις κουρτίνες και κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο. Επαγγελματίες της πολιτικής και της επικοινωνίας στο προσκήνιο. Λίγοι κι άκαπνοι ψηλά, πληρωμένοι χειροκροτητές πιο κάτω, βολεμένοι κρατικοδίαιτοι πιο κάτω και μια μάζα δύσμοιρων στον πάτο που φαίνεται να επιβιώνει, αλλά οι άνθρωποι που την απαρτίζουν είναι νεκροί και άθαφτοι. Σαράντα και πλέον χρόνια-από τότε που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας- ζούμε με όνειρα που ξεθώριασαν, με ελπίδες που μας πούλησαν, με λόγια που μας πίκραναν. Κοντά μισόν αιώνα έφηβοι, εραστές, πότες, ζεσταινόμασταν τα καλοκαίρια και κρυώναμε τους χειμώνες. Κι εγώ έλεγα πως τούτοι δω, οι καινούριοι μας αφέντες δεν μοιάζουν σε τίποτα με τους παλιούς. Έκανα λάθος. Αυτοί τους ξεπέρασαν όλους.
