Έχουμε πόλεμο. Δεν το κατάλαβες; Μας τον έχουν κηρύξει.
Όπως τον είχαν κηρύξει και τότε.
Είναι οι διαφορές δυο διαφορετικών 28… Της 28ης Οκτωβρίου 1940 και της 28ης Ιουνίου 2015.
Τότε οι άνθρωποι, οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους με κέφι και τραγούδι, χωρίς φόβο, να υπερασπιστούν την πατρίδα, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία. Απέναντι στα όπλα.
Τώρα οι καταναλωτές, οι Έλληνες, βγήκαν στους δρόμους πηγαίνοντας στα ΑΤΜ και στα σούπερ μάρκετ. Απέναντι στο όπλο του χρήματος.
Σκεφτείτε μήπως αυτές οι δυο εικόνες, αυτές οι διαφορές 75 χρόνων, δίνουν την απάντηση στο πρόβλημα. Ο άνθρωπος και ο καταναλωτής. Μας εκπαίδευσαν καλά να είμαστε αντί πολίτες, άτομα. Αντί άνθρωποι, καταναλωτές.
Μας εκπαίδευσαν να έχουμε μπροστά το όραμα ενός σπιτιού με την πισίνα του. Κι ας μην είχαμε λεφτά. Οι τράπεζες ήταν εδώ για τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια, τα αυτοκινητοδάνεια. Το άκοπο χρήμα που μας έδιναν, δεσμεύοντας ζωές και ανθρώπους.
Διαλάλησαν ότι η «σύγχρονη ανθρώπινη υποδομή» στηρίζεται στο ακριβό αυτοκίνητο, στο καλό σπίτι, στην επίδειξη. Όχι στη δημιουργία, τη γνώση τον πολιτισμό.
Μας έμαθαν ότι πρέπει να συναλλασσόμαστε για τα αυτονόητα, όπως την ανάγκη για εργασία, για περίθαλψη, για εκπαίδευση. Και το μετέτρεψαν σε προσωπική συναλλαγή, για το ρουσφέτι, το διορισμό, το δάνειο. Για τις παράνομες επιδοτήσεις, όχι μόνο στον αγροτικό αλλά και στον επιχειρηματικό κόσμο, παντού.
Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα μάς έκανε συνενόχους του, για να μας τιμωρήσει σκληρά στη συνέχεια. Χωρίς να τα έχουμε φάει μαζί. Όμως δίναμε λευκές επιταγές με κριτήριο το προσωπικό, το ιδιοτελές, και όχι το κοινό συμφέρον. Αναδεικνύοντας όχι τον άξιο και χρήσιμο για την κοινωνία, αλλά ίσως το λαμόγιο και ανάξιο, για το προσωπικό μας. Αυτόν που μας έταζε.
Η ΕΕ μας είπε να ξεριζώσουμε τα αμπέλια και να πάρουμε επιδοτήσεις. Και στη συνέχεια μας κατηγόρησε ότι δεν παράγουμε. Και μας τιμώρησε βάρβαρα, για πράγματα που οι πολιτικές της μας παρότρυναν και προκάλεσαν.
Αυτή ήταν η πρώτη μας ήττα. Αλλάξαμε το αξιακό μας σύστημα. Τις αξίες του ανθρώπου, τις ανάγκες του.
Μας πολέμησαν με όπλο το χρήμα, αφού μας έμαθαν ότι αυτό και ο εαυτούλης μας είναι οι αληθινές «αξίες» στη ζωή.
Τώρα χρειάζεται να πούμε ένα μεγάλο όχι. Γιατί, αν σκύψουμε και πάλι το κεφάλι, οι σφαλιάρες θα είναι πιο δυνατές από την αρχή, όταν μας αιφνιδίασαν και δεν καταλάβαμε.
Κι εσύ που τρέμεις μήπως θυμώσουμε την Ευρώπη, εσύ που βγαίνεις στα κάγκελα επειδή μπορεί να πούμε όχι, ένα όχι αξιοπρέπειας, εσύ που αγανακτείς γιατί δεν μπορείς να πάρεις τα χρήματά σου από την τράπεζα, στο κλείσιμο της οποίας δεν κατάλαβες ότι οδήγησαν, με τους εκβιασμούς τους, αυτοί που θαυμάζεις, αυτοί των οποίων "κατανοείς" τη βαρβαρότητα που αξιώνουν και πάλι, σκέψου ότι άλλοι, πολύ πριν από τη σημερινή Δευτέρα, όλα αυτά τα πέντε χρόνια είδαν:
-Τα παιδιά τους να έχουν την απόγνωση των 20 τρυφερών χρόνων τους, γιατί δεν είχαν δουλειά, ή έβρισκαν απασχόληση με 200-300 ευρώ μαύρα.
-Τους γονείς τους να δακρύζουν γιατί τους κόπηκε κι άλλο η σύνταξη και θα έμεναν χωρίς φάρμακα αυτό το μήνα. Γιατί δεν είχαν χαρτζιλίκι για τα εγγονάκια.
-Το γείτονα να αυτοκτονεί, μετά που έχασε τη δουλειά ή έκλεισε το μαγαζί.
-Τα νέα παιδιά, εργαζόμενους, ανέργους, επιστήμονες ή όχι, να ψάχνουν λεφτά για το εισιτήριο της μετανάστευσης, για μια προοπτική.
-Παιδιά 10 χρόνων να λιποθυμούν στην τάξη γιατί είχαν να φάνε μέρες.
-Ανθρώπους να προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και να πηγαίνουν κρυφά να πάρουν ένα γάλα για το μωρό από τα συσσίτια.
-Παππούδες και γιαγιάδες να ψάχνουν δίπλα από τον κάδο, στις γειτονιές του Ηρακλείου, μήπως κάποιος ευαίσθητος και αλληλέγγυος πολίτης τούς άφησε ένα πακέτο με λίγο ψωμί και λίγο φαγητό. Να ψάχνουν έξω από τα καταστήματα τροφίμων μήπως κάποιοι αλληλέγγυοι καταστηματάρχες ή εργαζόμενοι άφησαν ένα καφάσι με χτυπημένα μήλα για να διαλέξουν.
Άκουσαν κλάματα μωρών, κραυγές μεγάλων, οργή, αγωνία, πόνο, για ό,τι μας επέβαλαν.
Συ δεν το έζησες, επειδή δεν έφτασε ακόμα σε σένα. Επειδή το ΑΤΜ ήταν γεμάτο. Για να μην αγωνιάς, το ετοιμάζουν και για τους υπόλοιπους. Και σε σένα, δηλαδή.
Είδες και κατάλαβες όμως να καταλύεται η Δημοκρατία, η Εθνική Κυριαρχία, να ξεπουλιέται η Πατρίδα, να εξευτελίζονται, με λόγια και έργα, οι Έλληνες από τους "αφέντες" αυτής της Ευρώπης.
Αδερφέ, θα φυλάξουμε τα Τείχη της Πόλεως ή δεν προλαβαίνουμε λόγω ΑΤΜ;
(Η αναφορά στα ΑΤΜ γίνεται ως μια γενικότερη αντίληψη, όχι φυσικά για την ανάγκη κάποιου να τραβήξει χρήματα, αναγκασμένος να στηθεί στις ουρές. Άρα όχι για όλο αυτό τον κόσμο που είναι έξω από τα ΑΤΜ)
