ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

Αναμνήσεις του Δ. Αρχοντάκη από την οδό Μίνωος

0

Επιστολή του τ. δημάρχου Δημήτρη Αρχοντάκη, προς τον συνταξιούχο δάσκαλο και συντάκτη του «Ρέθεμνος» Μαρίνο Γαλανάκη, με θέμα δημοσιευμένο άρθρο του δεύτερου για την οδό Μίνωος στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου.

«Αγαπητέ Μαρίνο

Φαίνεται ότι αληθεύει πως όσο η προοπτική του μέλλοντος λιγοστεύει, τόσο το μυαλό στρέφεται προς το παρελθόν. Διάβασα στο «Ρέθεμνος» το δημοσίευμά σου με την «ανθρωπογραφία» της οδού Μίνωος (1947 – 1953) με συγκίνηση, πρέπει να πω. Εγώ έζησα από την άλλη μεριά, τη δυτική, της οδού Μίνωος, στην οδό Κόρακα αριθ. 5, τα γυμνασιακά μου χρόνια (1950 – 1956). Πήγα 11 χρονών στο σπίτι του θείου μου Βασίλη Φωτάκη, που αργότερα το αγόρασε ο Μανώλης Παπαμιχελάκης και τώρα μένει εκεί με τα παιδιά του. Ο θείος Βασίλης και η Θεία Πόπη είχαν μια κόρη, τη Θεοδώρα, σύζυγο τώρα του Ανδρέα Βαρδάκη.

Επίτρεψέ μου να προσθέσω, έστω και αργοπορημένα, στις ωραίες αναμνήσεις σου και μερικές δικές μου. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι στην οδό Μίνωος, ακριβώς απέναντι από το άνοιγμα της οδού Κόρακα, είχε ένα μικρό παντοπωλείο ο Γιάννης ο Λουκογιαννάκης και κατοικούσε στον όροφο με τη σύζυγό του Χαρίκλεια, τον γιο του Μάρκο, γεωπόνο σήμερα, και την κόρη του Μαρία, πτυχιούχο υπάλληλο στον Δήμο Νίκαιας. Στον δεύτερο όροφο έμενε ο καθηγητής Λίβας με την οικογένειά του.

Δίπλα, απέναντι από το σπίτι του Σταύρου Λουκάκη, έμενε ο Βαγγέλης Καλαϊτζιδάκης, ο τεχνίτης ντριπλέρ του «Αστέρα», ο επιλεγόμενος «Δερβίσης», με τη σύζυγό του Νίκη και την αδελφή της Στρατία, η οποία αργότερα μετακόμισε στην Αθήνα. Από τα παιδιά τους βλέπω τον Σταύρο.

Για την Παρασκιό έμαθα από το δημοσίευμα σου ότι ήταν από τις Μέλαμπες, Τσιράκη το γένος. Προσθέτω ότι την είχε βαφτίσει ο θείος της γιαγιάς μου Γιαννακάκης, ανώτερος αξιωματικός της Αστυνομίας.

Στο σπίτι της κυρά-Αργυρώς, που φωτογράφησες, έμενε μαζί με τον Χαρίτο, Φραγκάκη νομίζω, και ο Γιώργος Κοκολάκης, που ζει σήμερα στη Μύρθιο Ρεθύμνου. Και δίπλα στο σπίτι του Βρετού έμεναν τα αδέρφια Αρμένηδες, που το επίθετό τους ήταν Σεκελιάν. Η αδελφή τους ήταν μανταρίστρα και ο αδελφός του Μάρκου ο Καραμπέτ επιδιόρθωνε παπούτσια στο ημιυπόγειο του σπιτιού τους, σ’ ένα υποτυπώδες τσαγκάρικο.

Στην οδό Κόρακα τώρα, δίπλα στο σπίτι του Βρετού, το γωνιακό, έμενε ο Αχιλλέας Τσομπανάκης, δημοτικός υπάλληλος και για ένα διάστημα Αρχιμουσικός του Δήμου, με τη σύζυγό του Σεβασμία και τα πολλά παιδιά τους, το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν ο Δημήτρης. Δίπλα τους έμενε η χήρα Σκαρέα με την κόρη της Έλσα, και τους γιούς της τον Στέλιο και τον μικρότερο Γιάννη. Όταν μετακόμισαν στην Αθήνα, έμεινε εκεί ο Πέτρος Εισαγγελέας, με τη γυναίκα του Δέσποινα, ο ταλαντούχος επιθετικός του «Κεραυνού», επιλεγόμενος «Κοριός». Το γωνιακό ακίνητο ήταν της Μποτόγλαινας και είχε είσοδο από την οδό Μελισσηνού.

Απέναντι από το σπίτι μας, δίπλα στης κυρά-Αργυρώς, έμενε ο Νίκος Αμπατζής με τη σύζυγό του Νεφέλη και τα παιδιά τους Δήμητρα, Μανώλη και Μαρίτσα. Δίπλα έμενε ο Γιάννης Καλαφατάκης, οπλουργός, με τη σύζυγό του Μαριγώ, χωρίς παιδιά.

Δίπλα τους έμενε ο Μαρίνος Δρανδάκης, λιμενεργάτης, με τη σύζυγό του κυρά-Κατίνα και τα παιδιά τους, τον Ανδρέα, μαραγκό, την Τασούλα, την Καίτη και την Παγώνα.

Και στο γωνιακό δίπλα τους έμενε ο κυρ-Αναστάσης ο γαζοζάς με τη σύζυγό του Καλλιόπη, χωρίς παιδιά επίσης. Στα ύστερά τους τους φρόντισε η οικογένεια Καλέμη, νομίζω.

Να πω ακόμη ότι η οδός Κόρακα υδρευόταν από μια κοινόχρηστη βρύση στην πλατεία Κατεχάκη, το «Πλαταιάκι», απ’ όπου αρχίζει ο ανηφορικός δρόμος που οδηγεί στη Φορτέτζα. Η βρύση αυτή ήταν στο τοίχο του σπιτιού του Στέλιου Καλπάκη, του χαλκωματά, και έχω απ’ αυτήν όλες τις αναμνήσεις που περιγράφεις για τη βρύση στην οδό Μίνωος. Ατελείωτες ώρες αναμονή.

Έζησα με τους γείτονες αυτούς έξι χρόνια σε κλίμα ανθρώπινης επικοινωνίας, αγάπης και οριακής φτώχειας, και τα βιώματά μου από την κοινή ζωή μαζί τους αποτέλεσαν αργότερα ισχυρό κίνητρο, που προστέθηκε στην αρχαιολογική μου αντίληψη για τη διάσωση της Παλιάς Πόλης, για να αξιωθούμε με τους συνεργάτες μου να αλλάξουμε προς τα καλύτερο τη ζωή τους. Αλλά οι περισσότεροι είχαν ήδη φύγει από τη ζωή.

Τώρα τα βήματά μου με φέρνουν καμιά φορά στην οδό Κόρακα, Μίνωος και γύρω και περνώ αργά ανακαλώντας στη μνήμη μου τις μορφές των ανθρώπων και διάφορα περιστατικά 65 χρόνων.

Σ’ ευχαριστώ για την αναδρομή.»

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ