ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Κάποτε η ζωή ήταν αλλιώς. Με λιγότερα χρήματα, λιγότερες ανάγκες, λιγότερη πληροφορία και λιγότερο άγχος. Οι άνθρωποι ήταν λιγότερο κυνικοί, περισσότερο ειλικρινείς κι ακόμα περισσότερο ευγενείς. Πριν από λίγα μόλις χρόνια η ζωή ήταν αλλιώς, ο λόγος μετρούσε, η φιλία ήταν ιερή, η συγγένεια αναγνωριζόταν, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου ήταν κατανοητός και η ειλικρίνεια ήταν ορατή όταν κοίταζες τον άλλο στα μάτια. Οι άνθρωποι είχαν την αίσθηση του «ανήκειν», ταύτιζαν τι ζωή τους με συγκεκριμένες επιλογές και πρόσωπα, έβαζαν το κοινό πάνω από το ατομικό συμφέρον, πίστευαν στο καθαρό μέτωπο, ζούσαν τις χαρές και τις λύπες των δικών τους ανθρώπων, έδιναν χρώμα και τόνο στις δημόσιες τους εμφανίσεις και πρόσεχαν περισσότερο τις φραστικές τους τοποθετήσεις. Κάποτε τα πράγματα ήταν όντως αλλιώς.
Στο διαχρονικό ερώτημα που βάζει η ζωή στον άνθρωπο σχετικά με το που ανήκει, οι απαντήσεις ποικίλλουν. Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται έχει προορισμό. Έρχεται στη ζωή για να προσθέσει κάτι, για να πιάσει το νήμα από εκεί που οι προκάτοχοί του το άφησαν. Κάθε μωρό που έρχεται σε αυτή τη ζωή είναι ένας εν δυνάμει άνθρωπος που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ή ένα μέρος του. Κάθε παιδί στον πλανήτη προσωποποιεί το νέο, το καινούριο, τη φρεσκάδα, την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Οι προσδοκίες είναι ψηλές στους νέους ανθρώπους γιατί θεωρητικά ο χρονικός ορίζοντάς τους είναι μεγαλύτερος. Και όταν η γνώση μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, όταν οι προκαταλήψεις και οι εμμονές σπάνε, όταν το παρελθόν γίνεται οδηγός γνώσης και όχι πιστό φωτοαντίγραφο του πριν, τότε ο κόσμος προχωρά με αισιοδοξία και ελπίδα για το αύριο. Ποτέ το πριν δεν είναι καλύτερο από το μετά κι αν κάποια φορά αυτό συμβαίνει, τότε κάτι έγινε λάθος.
Οι άνθρωποι σχεδιάζουν, υπόσχονται, οραματίζονται, υλοποιούν, επιτυγχάνουν και φυσικά αποτυγχάνουν. Πονάνε, παλεύουν, μάχονται, αγωνίζονται, ματώνουν. Οι άνθρωποι γίνονται θηρία ανήμερα πολλές φορές όταν αδικούνται. Και ναι, ο κόσμος είναι άδικος από τη φύση του, δεν είναι όμορφος κι αγγελικά πλασμένος. Όταν αυτή η συνθήκη γίνει αποδεκτή, τότε ο κάθε υπεύθυνος προσπαθεί να μετριάσει την αδικία, ο κάθε νομοθέτης παύει να νομοθετεί επιλεκτικά, ο κάθε ηγέτης εξυψώνεται στις συνειδήσεις των υπηκόων του παλιότερα, των ψηφοφόρων του πιο μετά, των πολιτών της χώρας του σήμερα. Κι εν πάση περιπτώσει το ζητούμενο δεν ήταν πάντα η κατανόηση, η επεξήγηση, η διασαφήνιση του τρόπου με τον οποίο το σύστημα λειτουργεί. Το ζητούμενο ήταν και είναι η αντοχή σε καταστάσεις αδικίας, σε περιπτώσεις σύγκρουσης ή ακόμα σε εκφάνσεις ομαδικής παράκρουσης.
Εκεί όπου. Εκεί όπου σε σέβονται και σε εκτιμούν για αυτό που είσαι. Εκεί που δεν νιώθεις την ανάγκη να προσποιείσαι. Εκεί όπου ο χρόνος σταματά, η καρδιά χτυπάει γρήγορα, το σώμα χαλαρώνει, η αγκαλιά ανοίγει, η ψυχή αγαλλιάζει, το πνεύμα ανυψώνεται. Εκεί όπου νιώθεις την ζεστασιά της ανθρώπινης ψυχής, την απόλαυση των απλών πραγμάτων, την ομορφιά της άδολης συζήτησης, την φρεσκάδα του νου, τα αστέρια του ουρανού. Εκεί όπου η αγάπη είναι διάχυτη, η διχόνοια είναι κατάκοιτη και η μιζέρια νεκρή. Εκεί όπου δεν πάνε οι πολλοί, μακριά από το συρφετό, στη γωνία, στην εξοχή, στην ερημιά στην ησυχία. Εκεί που αδειάζεις την ψυχή σου, πετάς τα ρούχα σου, κατανοείς τη γύμνια σου, συνειδητοποιείς την προσωρινότητά σου. Εκεί που βρίσκεις τον ήλιο μέσα σου κι απλώνεις παντού το φως. Εκεί που δίνεις στον εγωισμό σου χαιρετίσματα. Εκεί όπου δεν αποκεφαλίζεις τον αγγελιοφόρο. Εκεί όπου αγαπάς και σε αγαπούν. Εκεί ανήκεις.
