H προπαγάνδα στα ΜΜΕ υπέρ του «ναι», γιατί αυτό που τάχα κρίνεται την Κυριακή είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, έχει πάρει τόσο άγρια μορφή που αν για λίγο αφαιρεθείς θα νομίζεις πως ο όρος Grexit έχει ζωή λίγων μόνο ημερών. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτή η απειλή επικρέμαται πολύ πριν την προηγούμενη Παρασκευή ή την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα η εμφάνιση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα είχε συνέπεια μία διόλου αμελητέα ομάδα Ευρωπαίων αξιωματούχων να επιθυμεί εξαρχής τη θωράκιση της ευρωπαϊκής οικονομίας μέσα από την αποβολή της τοξικής χώρας-μέλους από την ευρωζώνη.
Ο λόγος που η άποψή τους αυτή δεν πραγματοποιήθηκε είναι ότι μειοψηφούσε έναντι των Ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι θεωρούσαν ότι μία ελληνική έξοδος άμεσα θα έβλαπτε τη σταθερότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας, ενώ μεσομακροπρόθεσμα θα μπορούσε να οδηγήσει στο ξήλωμα της ευρωζώνης. Αυτός ο συσχετισμός δύναμης, καθώς και το ότι οι συνθήκες δεν προβλέπουν τρόπο αποβολής κάποιου μέλους της ευρωζώνης είναι που έκρινε την τύχη της Ελλάδας και αυτά είναι που θα την κρίνουν και μετά την Κυριακή, και ουδόλως το «όχι» του ελληνικού λαού.
Άρα η πρεμούρα του συμπλέγματος ΜΜΕ, οικονομικών και πολιτικών καθεστωτικών δυνάμεων να νοηματοδοτηθεί η διακύβευση της Κυριακής στη σχέση της χώρας με την ευρωζώνη στοχεύει μόνο στην καλλιέργεια του φόβου για να αποσπάσουν το «ναι» των πολιτών στην κάλπη; Η απάντηση είναι ναι, αλλά όχι μόνο. Ο δεύτερος στόχος είναι να μη συζητηθεί το γεγονός ότι ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κάποιος για την κυβέρνηση, την τακτική της, τη διαπραγμάτευση και το δημοψήφισμα, από τη στιγμή που αυτό προκηρύχθηκε, το «όχι» είναι περίπου μονόδρομος. Κι αυτό γιατί η επικράτηση του «ναι» θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα - κι αυτό δεν είναι ούτε ενδεχόμενο ούτε εκτίμηση ούτε προϊόν επαγωγικής σκέψης αλλά βέβαιο και αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Ένα «ναι» από τον ελληνικό λαό θα σημάνει την παντελή αποστέρηση της χώρας από κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα. Αν ο λαός πει «ναι» σε αυτή τη συμφωνία και άρα «ναι» στις περικοπές συντάξεων, εργασιακών δικαιωμάτων, προστασίας στη μικρομεσαία επιχείρηση και αγροτική παραγωγή και τέλος ναι σε κατασχέσεις κατοικιών και εξώσεις, τότε οι δανειστές θα προτείνουν νέα μνημόνια που θα κάνουν τα παλιά να φαίνονται παροχές σε εργαζόμενους και μικρομεσαίους. Αχαλίνωτη η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα θα ξεσπάσει στις πλάτες των Ελλήνων και η νομιμοποιητική της βάση θα είναι ότι αυτό θέλει ο λαός. Όποια ελληνική κυβέρνηση διαπραγματευτεί με τους θεσμούς είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε Ποτάμι, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ακόμη και ο Στουρνάρας ο ίδιος να είναι, όποτε πάει να αρθρώσει ένα όχι θα εγκαλείται για συμπεριφορά που αντίκειται στην ψήφο των πολιτών.
Και μην κάνει το λάθος να πιστέψει κανείς πως οι θεσμοί θα είναι πιο μαλακοί απέναντι σε μια πιο φιλική σε αυτούς κυβέρνηση. Η διακύβευση του πειράματος της πιλοτικής εφαρμογής ενός άγριου νεοφιλελευθερισμού σε μία χώρα πριν εφαρμοστεί πανευρωπαϊκά είναι απείρως πιο σημαντική από το χτίσιμο του φιλολαϊκού προφίλ μιας φίλιας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα. Αν αμφιβάλλει κάποιος επ΄ αυτού ας εγκαλέσει στη μνήμη του τα πάθη του Σαμαρά για να κλείσει την πέμπτη αξιολόγηση που του στοίχισε την ίδια την εξουσία παρότι ήταν ένας απόλυτα συνεργάσιμος πρωθυπουργός.
Και οι αρνητικές συνέπειες του «ναι» δεν σταματούν στο ψαλίδισμα των φτερών των μελλοντικών κυβερνήσεων. Το «ναι» θα πετσοκόψει και τις δυνατότητες των εργαζόμενων και της νεολαίας για αντίσταση σε κάποιο ή κάποια βάρβαρα μέτρα, αφού η όποια κινητοποίηση θα είναι αναντίστοιχη με την ψήφο του λαού. Ακόμη και τα δικαστήρια θα έχουν έναν επιπλέον λόγο για να κρίνουν παράνομη και καταχρηστική μια κινητοποίηση.
Και βέβαια μετά από το «ναι» θα ήταν αφέλεια να περιμένει κάποιος ότι θα προστατευτεί από την επιθετικότητα των εταίρων πολιτικά, ότι η κυβέρνηση που θα συνεργαστεί για να περάσει κάποια δέσμη σκληρών μέτρων θα κινδυνεύει να απολέσει την εξουσία και άρα αυτό το ενδεχόμενο θα λειτουργεί ανασταλτικά για τη λήψη τους. Το «ναι» μετατρέπει σε επιστημονικής φαντασίας και αυτό το σενάριο, αφού σημαίνει και την αποδοχή των μέχρι σήμερα αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων με τον σχηματισμό κυβερνήσεων χωρίς εκλογές, από πρωθυπουργούς που δεν ήταν καν υποψήφιοι.
Εκτός αυτού το «ναι» θα σημάνει και την πολιτική «εξόντωση» των πολιτικών δυνάμεων που αντιστέκονται, οπότε οποιαδήποτε μελλοντική εναλλαγή στην εξουσία θα αφορά δυνάμεις και πρόσωπα με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Με άλλα λόγια επειδή στην πραγματικότητα το «ναι» δεν είναι «ναι στην ευρωζώνη», αλλά «ναι σε όλα», για να μην πω «ναι, ευχαριστώ», το «όχι» στη συμφωνία που προτείνουν οι δανειστές είναι και όχι σε ό,τι είχαν ώς τώρα επιβάλει και άρα μονόδρομος για να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η χώρα έτσι όπως την ξέραμε με τα κακά της αλλά και με τα καλά της.
