Άφησα τη βροχερή μιζέρια και τη μούχλα της Μεγάλης Βρετανίας, και μπήκα στο αεροπλάνο. Όταν βγήκα, όπως πάντα, με περίμενε ο γαλάζιος ουρανός, το άπλετο φως και η ζεστή καλοκαιρινή αύρα. Τίποτε δεν μαρτυρούσε κρίση. Οι Ηρακλειώτικοι δρόμοι έσφυζαν από ζωή, ώς συνήθως. Σύμφωνα με τον οδηγό του ταξί προς τον σταθμό των λεωφορείων, απλά άλλαξε η εθνικότητα των τουριστών. Οι Ρώσσοι έχουν πλέον αντικατασταθεί από Ισραηλινούς τουρίστες. Όλα έμοιαζαν ίδια. Όπως και στις συζητήσεις των επόμενων ημερών όμως, έβλεπα τα μάτια του συνομιλητή καρφωμένα στις επόμενες περικοπές και αυξήσεις φόρων, αλλά και μια αγωνία συνοδευόμενη από αμφισβήτηση.
Τα νέα μέτρα πέφτουν βαριά στις ήδη κουρασμένες πλάτες των Ελλήνων.
Στο ταξίδι προς το Ρέθυμνο, έβλεπα όλα τα γνωστά χωριά το ένα μετά το άλλο, περιτριγυρισμένα από ολόκληρες εκτάσεις ελιόδεντρων. Μερικά μάλιστα, ήταν τόσο γερασμένα, που είμαι σίγουρη ότι έχουν αντικρύσει τις επιδρομές των κατακτητών των περασμένων αιώνων.
Μπαίνοντας στο Ρέθυμνο, είδα ξανά τα σπίτια των προαστίων της πόλης. Αρκετά απ’ αυτά περιμένουν ακόμα τις καλύτερες ημέρες για να δουν ένα χέρι μπογιάς και μερικές επισκευές. Άλλα, χάσκουν ακόμα χωρίς τοίχους και παράθυρα, αναμένοντας μια ανάσα οικονομικής ανακούφισης για να ολοκληρωθούν. Προς το παρόν, το φαγητό πάνω στο τραπέζι έχει προτεραιότητα.
Η ιστορική, παλιά πόλη του Ρεθύμνου όμως, φοράει όπως πάντα τα καλά της και υποδέχεται τους καλοκαιρινούς επισκέπτες της. Τα παλιά κτίρια, τα βραδινά φώτα, τα όμορφα μαγαζιά, οι δελεαστικές μυρωδιές φαγητών και οι κατάμεστοι από ανέμελους περαστικούς δρόμοι, μου θυμίζουν ότι κατάγομαι από την ομορφότερη πόλη του κόσμου.
Καθώς απολαμβάνω ένα Ελληνικό καφέ στην παλιά πόλη, ρωτάω τον άκρως ‘φιλοκρητικό’ σύζυγο μου. Τι έχει αυτή η πόλη που δεν έχει Αγγλία?
Παίρνει βαθιά ανάσα και ξεκινά...
‘Φως και ζέστη’...
‘Φιλικοί άνθρωποι’...
‘Γατιά και σκυλιά παντού!’ Πετάγεται η φιλόζωη κόρη μου.
‘Ζωή,’ συνεχίζει ο σύζυγος.
‘Όμορφα βουνά!’ Πετάγεται ξανά η κόρη μου.
‘Συγγενείς και φίλους που ζουν κοντά,’ προσθέτει ο σύζυγος, καθώς θυμόμαστε τις ατέλειωτες ώρες οδήγησης για να δούμε τους Βρετανούς οικείους μας. Η μοναξιά και η απρόσωπη ζωή είναι ο βραχνάς του μέσου Βρετανού. Για να δεις ένα φίλο πρέπει να το προγραμματίσεις μια εβδομάδα πριν.
‘Τεράστια σημειωματάρια!’ Καταλήγει η κόρη μου.
Την κοιτάζουμε με απορία.
‘Οι τοίχοι,’ διευκρινίζει. ‘Όλοι σχεδόν είναι γραμμένοι και ζωγραφισμένοι.’
Τα συνθήματα στους τοίχους έχουν μπει στο πετσί του Έλληνα που σπάνια τα παρατηρεί. Εκτός κι αν είναι ο ιδιοκτήτης του τοίχου που όσες φορές κι αν τον βάψει, άλλες τόσες, κάποιος με έμπνευση και ένα κουβά θα τον ξαναγεμίσει με γραπτές κραυγές διαμαρτυρίας.
