Της Βλασίας Μιχαηλίδου - Τριπολιτάκη
Φιλολόγου, Ιστορικού M.Sc.
Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε. Το πρόβλημα είναι πως κάποιες φορές είναι επαναλαμβανόμενα, αδικαιολόγητα, απερίσκεπτα. Επειδή το πάθημα, δεν μας έγινε μάθημα. Επειδή ο εγωισμός συσκοτίζει το νου. Κάποτε τα λάθη αυτά αποβαίνουν μοιραία, επειδή δεν υπάρχουν περιθώρια αποκατάστασης, επειδή το πλήγμα που έχουν επιφέρει είναι ανεπανόρθωτο.
Ουδείς τέλειος, πλην του πανσόφου Δημιουργού μας, από τον οποίο θα πρέπει να επιζητούμε διαρκώς τη φώτιση και το έλεος, για να πορευόμαστε με σύνεση και σταθερότητα. Αλλά, δυστυχώς, στον δρόμο της απώλειας, που βαδίζουμε, έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε και πού κατευθυνόμαστε.
Λάθη στις προσωπικές μας σχέσεις με φίλους, που μας προδίδουν, που μας ανταγωνίζονται, που μας εγκαταλείπουν στα δύσκολα. Έχουμε συνηθίσει να επενδύουμε σε φιλίες που βασίζονται σε όμορφα πρόσωπα, σε trendy hobbies, σε προβολή κι όχι σε συναισθήματα και πνευματικές αναζητήσεις.
Λάθη στις οικογενειακές μας σχέσεις, που οδηγούν σε διαζύγια, σε παιδικές τραυματικές εμπειρίες, σε ψέματα, σε καυγάδες, υστερίες, ζήλιες, εκτρώσεις, ναρκωτικά, βία. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε, μόνο να μιλάμε ακατάσχετα. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε, μόνο να απαιτούμε. Οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να εμπνεύσουν στους μικρότερους τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη, δεν κατανοούν, αλλά επιβάλλουν κι απαγορεύουν. Η γονεϊκή στοργή περιορίζεται στην αγορά ηλεκτρονικών συσκευών, ο παιδικός ενθουσιασμός εξαγοράζεται με το πιο εξελιγμένο smartphone.
Λάθη στις πολιτικές μας επιλογές, που σύρουν τη χώρα μας σε βαθύτερη ύφεση και τη διασύρουν διεθνώς. Λάθος το 43%, που δεν προσήλθε στην κάλπη, λόγω απογοήτευσης. Η αυτοδυναμία της αποχής απαξιώνει τη δημοκρατία, καθώς ενισχύει το πρώτο κόμμα και αλλοιώνει τη λαϊκή ετυμηγορία. Οι μισοί Έλληνες δεν ψήφισαν κι έτσι ο πρώην πρωθυπουργός, μόλις με το 19% του εκλογικού σώματος, ανέλαβε το πηδάλιο της Ελλάδας, την εντολή να διαχειριστεί κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις με μεγάλο κοινωνικό κόστος.
Δικαιολογημένα οι Times έγραψαν για «κουρασμένους» ψηφοφόρους, αλλά είναι αδικαιολόγητη η πεποίθηση πως η αποχή αποτελεί πολιτική στάση. Αυτή είναι η αντίληψη που μεθοδευμένα έχει προωθήσει η ισοπεδωτική κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης, προκειμένου οι πολίτες να είναι άβουλα όντα, χωρίς πολιτική κρίση, χωρίς εθνική ταυτότητα, χωρίς αξίες. Η αποχή συνιστά φυγομαχία.
Λάθος το 7%, που κατέγραψε το πολιτικό κόμμα, το οποίο έχει παραπεμφθεί σε δίκη για συνέργεια σε εγκληματικές πράξεις, το οποίο έχει απερίφραστα δηλώσει στο παρελθόν τις ναζιστικές καταβολές του και τελικά βγαίνει, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, δικαιωμένο για τις ακραίες πρακτικές που υιοθετεί. Για άλλη μία φορά, το οργισμένο συναίσθημα των ψηφοφόρων, που γέννησε η αγανάκτηση για την κατάρρευση της κοινωνίας, έδωσε βήμα στη βίαιη δράση, στον αυταρχισμό και στη ρητορεία του μίσους.
Λάθος οι πανηγυρισμοί, που και πάλι διαδέχτηκαν τις ανακοινώσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων. Αν υπήρχε έστω κι ο ελάχιστος σεβασμός απέναντι στις εκατοντάδες ψυχές προσφύγων που χάθηκαν στις θάλασσες της χώρας μας, στους χιλιάδες βιοπαλαιστές που βρίσκονται σε απόγνωση, στους βαριά ασθενείς που εξουθενώνει το καταρρέον δημόσιο σύστημα υγείας, στους αναπήρους που δοκιμάζονται από την αναλγησία ενός ανύπαρκτου κοινωνικά κράτους, θα έπρεπε οι νικητές των εκλογών κι οπαδοί τους να μην έχουν τη διάθεση ούτε να χαμογελάσουν.
Θα έπρεπε οι νεοεκλεγμένοι ταγοί να σηκώνουν τα χέρια, όχι για να ζητωκραυγάσουν, αλλά για να ανασκουμπωθούν στη δουλειά, να συντάξουν το περιβόητο εθνικό σχέδιο σωτηρίας και να υλοποιήσουν, επιτέλους, τις υποσχέσεις για πάταξη της διαφθοράς. Να τεθούν άνθρωποι ευθύνης στους υπουργικούς θώκους. Όχι άλλους μπαλτάδες στην εκπαίδευση, όχι σουρεαλιστικές κυρίες που βλέπουν τους βασανισμένους πρόσφυγες ως ανέμελους τουρίστες.
Έχει χυθεί πολύ αίμα, έχει χαθεί πολύς χρόνος, έχουν εξανεμιστεί χρήματα, όνειρα κι ελπίδες. Όχι, άλλα λάθη πια!
