ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΡΕΘΥΜΝΟ

Μαρία Καντιφέ: «Πρέπει όλοι να φροντίσουμε τον Πολιτισμό, για να συνεχίσει να υπάρχει»

0

Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΤΙΦΕ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΝΟΥΣΟ ΚΛΑΔΟ

 

Η Μαρία Καντιφέ είναι ηθοποιός με μεγάλη καριέρα στο Ελληνικό Θέατρο και σπουδαία εμπειρία δίπλα σε κορυφαίους της υποκριτικής τέχνης αλλά και ως πρωταγωνίστρια.

Έχοντας θητεύσει για πολλά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο και σε κεντρικές σκηνές της Αθήνας, θα περίμενε κάποιος να παραμένει και να συνεχίζει την πορεία της μέσα σε ένα χώρο, τον οποίο γνωρίζει καλά και κυρίως τον αγαπά.

Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο, άφησε πίσω της όποια δραστηριότητα είχε στην πρωτεύουσα και επέλεξε να επιστρέψει στο Ρέθυμνο και να συνεχίσει την δημιουργική της πορεία μέσα από την ίδρυση και λειτουργία ενός σχολείου για όσους επιθυμούν να αποκτήσουν θεατρική παιδεία.

Ήταν μια επιλογή, η οποία πολλούς εξέπληξε.

Για όσους όμως την γνωρίζουν καλά, μάλλον ήταν μια αναμενόμενη επιλογή καθώς «οι εκπτώσεις» στην ποιότητα και η ημιμάθεια δεν της ταιριάζουν. Οπότε, όταν ένιωσε, ότι τα δεδομένα που διαμόρφωσε η οικονομική κρίση άλλαξαν τις προτεραιότητες στον χώρο που η ίδια υπηρετούσε, επέλεξε να συνεχίσει να βαδίσει τον δύσκολο δρόμο των ποιοτικών επιλογών μέσα στον δικό της οριοθετημένο χώρο ύπαρξης και όχι τον εύκολο δρόμο υποκουλτούρας που υποβάλλεται και επιβάλλεται όταν κυριαρχεί το χρήμα και όχι τα ιδανικά του πολιτισμού.

Μιλώντας στην εφημερίδα μας αναλύει τους λόγους που επέλεξε να επιστρέψει στο Ρέθυμνο, πόλη, στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και βέβαια έκανε τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα καθώς υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Θεατρικού Περίπλου».

Μιλάει για το Σχολείου Θεάτρου, αναφέρεται στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου, εκφράζεται ελεύθερα και αφήνει τη δική θεώρηση των πραγμάτων να γίνει εύγλωττη και ευανάγνωστη.

Περισσότερα στην συζήτηση που ακολουθεί!

 

375360_310699549032076_131832578_nΤον τελευταίο χρόνο επέλεξες να αφήσεις το «Κλεινόν Άστυ» και να δραστηριοποιηθείς στο Ρέθυμνο. Ποιοι λόγοι σε οδήγησαν να αφήσεις τις μεγάλες σκηνές που υπηρετούσες έως σήμερα και να ανοίξεις νέους δρόμους στην καριέρα σου;

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα επιστρέψω στο αγαπημένο Ρέθυμνο. Το απολάμβανα τα καλοκαίρια όπως και όλες τις φορές που χρειάστηκε -και που φυσικά μπορούσα- να βοηθήσω σε κάτι την ομάδα μου... τον Θεατρικό Περίπλου ή οποιαδήποτε άλλη θεατρική ή μη δραστηριότητα εδώ. «Ποτέ μη λες...ποτέ» έτσι δε λένε; Και πόσο δίκιο έχουν!

 

Το θέατρο για μένα ήταν πάντα ένας τρόπος έκφρασης και απίστευτης δημιουργίας...Το μυαλό μου και η ψυχή μου γεννούσαν μέσα σ΄αυτό, ιδέες, συναισθήματα, καινούριες ματιές και δρόμους στα πράγματα αλλά και στην ίδια μου τη ζωή. Είναι το επάγγελμα που κάνω και μου δίνει χαρά!!!

Η κρίση των καιρών και η κατάσταση της χώρας μας άρχισε να αλλάζει τα πράγματα, τους ανθρώπους και την έκφρασή τους, άρχισε να τους κάνει κυνηγούς του χρήματος και όχι των αξιών μέσα από τις σχέσεις ή μέσα από την τέχνη. Άρχισε να θαμπώνει τα όνειρα και τις καθαρές σκέψεις και σκοπούς. Έφτασε να μην έχει σημασία πια αν είσαι καλός σε κάτι, αλλά πόσο οικονομικός και βολικός είσαι...

Ακόμα και ένα κρασί, μια χαμογελαστή κουβέντα με ένα φίλο έγινε πολυτέλεια για την Αθήνα. Τα σχέδια για το μέλλον και η χαρά που τα συνοδεύει, έγιναν ουτοπία... Η ελπίδα νικήθηκε από την αγωνία και το χαμόγελο από συνοφρυωμένα πρόσωπα. Τα μάτια που διψάνε να μάθουν, αντικαταστάθηκαν από «ξερόλες ημιμαθείς» και ανθρώπους που πρέπει να πείσουν τον άλλον για αυτό που δηλώνουν, παρά να αποδείξουν την αξία αυτού που πραγματικά είναι μόνο με το έργο τους. «Αχ βρε ρομαντική Μαρία!!!» θα μου πεις... ναι, το παραδέχομαι, όμως αυτόν τον ρομαντισμό τον έχει το Ρέθυμνο, τον έχει η επαρχία γενικότερα. Μπερδεμένο; Λερωμένο; Επηρεασμένο; Τον έχει όμως. Τα παιδιά του Θεατρικού Περίπλου, -που τόσα χρόνια στηρίζουν την ομάδα αυτή με αληθινή αγάπη και νοιάξιμο- μου θύμισαν τι σημαίνει σχέσεις, τι σημαίνει λαχτάρα για μάθηση και καλυτέρευση τι σημαίνει αυτοθυσία για αυτό που ποθώ και ονειρεύομαι. Και τους ευχαριστώ, γιατί αυτά τα παιδιά, είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους που βρίσκομαι τώρα εδώ και μιλάω μαζί σας...!

 

 

Έχεις δημιουργήσει ένα σχολείο θεάτρου στο Ρέθυμνο. Ποιοι είναι οι στόχοι σου μέσα από αυτό;

 

Παρακολουθώντας τα θεατρικά «πράγματα» της πόλης και τους ανθρώπους που προσπαθούν μέσα απ΄ αυτά, ήμουνα σίγουρη ότι αυτό που χρειάζονται είναι: παραπάνω εκπαίδευση, γνώσεις, εξάσκηση, διάβασμα, φροντίδα και ανάλυση από κάποιους ανθρώπους με κατάρτιση και κυρίως εμπειρία σ΄ αυτό το αντικείμενο. Επίσης χρειάζονται αρκετό δημιουργικό χρόνο, για να γίνουν όλα αυτά, και να μην συνοδεύονται από την αγωνία για το ανέβασμα μιας παράστασης. Υπάρχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον για το σχολείο αλλά και για το θέατρο γενικότερα, ειδικά από νέους ανθρώπους. Πιστεύω σ΄ αυτούς και στην ικανότητα που έχουν να ονειρεύονται. Μην ξεχνάμε ότι εδώ, στην ίδια πόλη μ΄ αυτούς, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, την εφηβεία μου, το ψάξιμό μου για αυτά που με ενδιέφεραν, εδώ ήρθα κι εγώ αντιμέτωπη με τα δικά μου όνειρα. Σίγουρα οι ομάδες που κι εγώ ήμουνα μέλος τους πριν τη δημιουργία του θεατρικού Περίπλου ήταν μια αρχή. Όμως για μένα, δεν ήταν αρκετή. Δεν ήθελα να γίνω τόσο καλή όσο μπορούσε αυτή η εμπειρία κι αυτοί οι άνθρωποι να μου διδάξουν μόνο. Ήθελα να γίνω τόσο καλή όσο μπορούσα. Κι αυτό εδώ δεν ήταν εφικτό. Όμως το να φύγεις από την πόλη σου για κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εύκολο κι αν η δουλειά σου, η οικογένεια και οι φίλοι σου βρίσκονται εδώ, είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει. Κι όλο αυτό, μένει ένα όνειρο που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Το ξέρουμε καλά όλοι, ότι τα προβλήματα της επαρχίας είναι αυτά και μπορούν να εμποδίσουν ταλέντα να ανθίσουν, ανθρώπους να εκφραστούν, να νιώθουν χρήσιμοι, δημιουργικοί, χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Στόχος μου λοιπόν είναι, αυτοί οι άνθρωποι να έχουν το δικό τους σχολείο που θα τους πει σωστά, αναλυτικά και με φροντίδα τα πράγματα που χρειάζονται για να σταθούν πάνω στη σκηνή αλλά και πίσω απ΄ αυτήν, να έχουν το δικό τους χώρο που θα τους δίνει τη δυνατότητα με υπομονή και γνώση να ψάξουν μέσα τους και να περπατήσουν το δρόμο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, να έχουν το δικό τους κύκλο ατόμων που θα τους ενώνει ένας κοινός σκοπός, καθαρός και πάνω απ΄ όλα ανθρώπινος γεμάτος από την ποιότητα που η ίδια αυτή η τέχνη μπορεί να δώσει.

 

249962_310703382365026_302313083_nΟραματίζεσαι να έχει μέλλον αυτό το σχολείο; Είναι κάτι που επιθυμείς να το καθιερώσεις ως μια μόνιμη σχολή;

 

Ναι, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το Σχολείο Θεάτρου του Θεατρικού Περίπλου θα έχει μέλλον. Κι αυτό γιατί οι ίδιοι οι μαθητές-εκπαιδευόμενοι, μου το δείχνουν καθημερινά με το ενδιαφέρον τους και την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ εξέλιξή τους. Η μεγάλη συμμετοχή κι αυτή τη χρονιά σε εγγραφές, οι σχέσεις που δημιουργούνται, η συζήτηση που γίνεται κι από ανθρώπους που ακόμα δεν το έχουν αποφασίσει να συμμετέχουν αλλά μιλάνε και ρωτάνε για όταν θα μπορούν, ή και μόνο για όλα αυτά τα καλά που έχουν ακούσει, με κάνει να πιστεύω ότι: Ναι! Τελικά είχα δίκιο!

Μια μόνιμη σχολή ναι... αλλά όχι με τον τρόπο των Αθηναϊκών δραματικών σχολών που λίγο πολύ –με κάποιες εξαιρέσεις - έχουν καταλήξει κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.

Πιστεύω στη διάρκεια αυτού του σχολείου γιατί ξέρω ότι ο τρόπος που σκύψαμε πάνω στους μαθητές ήταν μόνο για να τους οδηγήσουμε σ΄ένα σωστό δρόμο με εκπαιδευτές πραγματικά με γνώσεις, εμπειρία και τριβή πάνω σ΄αυτό που λέμε θέατρο. Κι όχι μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε κάτι προς συζήτηση.

 

 

Από την εμπειρία του πρώτου έτους του σχολείου ποια είναι η άποψη που έχεις σχηματίσει για τις δυνατότητες των νέων ανθρώπων του Ρεθύμνου να υπηρετήσουν την τέχνη του ηθοποιού;

 

Πιστεύω πολύ στο ισχυρό «θέλω» ενός ανθρώπου, στην επιμονή, τη σεμνότητα, τη διαθεσιμότητά του. Πολύ! Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο. Αν όμως αυτό δεν βοηθηθεί με την «τεχνική» αυτής της δουλειάς, θα αναλωθεί σε υπερβολές, και είναι σίγουρο ότι θα πέσει στην παγίδα της «μανιέρας» δηλαδή θα παίζουν συνεχώς τα ίδια πράγματα και δυστυχώς με τον ίδιο τρόπο. Αυτό θα παλέψουμε τώρα στο δεύτερο έτος και θα προετοιμάσουμε το καινούριο πρώτο, με τις βασικές γνώσεις που χρειάζεται κανείς, και που δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα σε ένα σεμινάριο περιορισμένων ωρών. Είμαι ενθουσιασμένη και πραγματικά συγκινημένη με τους μαθητές μου. Η δουλειά και η εξέλιξή τους είναι απίστευτη!!

 

 

375252_310698389032192_859894376_nΓενικότερα ποια είναι η άποψη σου για το ντόπιο καλλιτεχνικό δυναμικό;

 

Πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι γεμάτοι ανησυχίες αλλά και ενδιαφέρον στο να σκύψουν σ΄αυτό που λέγεται θεατρική πράξη, και να τα καταφέρουν πολύ καλύτερα από αναγνωρισμένους και επαγγελματίες ηθοποιούς. Πραγματικά!

Ανησυχώ όμως και πραγματικά στενοχωριέμαι γι αυτούς που θεωρούν ότι αυτά που ξέρουν είναι αρκετά!!!

Γνωρίζουμε όλοι ότι η μελέτη και η ανακάλυψη, δεν τελειώνουν ποτέ. Κι ό,τι καινούριο βρίσκει κανείς ψάχνοντας, βοηθάει το προηγούμενο που ήξερε, ν΄ανθίσει και τελικά να φέρει τους πολυπόθητους καρπούς. Αλίμονο αν τελειώνοντας μια σχολή, ακούγοντας έναν δάσκαλο, ή παίζοντας σε μια ομάδα, νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ψάχνουμε... ψάχνουμε... ψάχνουμε. Γι αυτό κι εγώ όταν τέλειωσα τη δραματική σχολή, δεν σταμάτησα!! Παρακολούθησα σεμινάρια πιο ειδικά: χορού (μοντέρνου, παραδοσιακού), ορθοφωνίας, τραγουδιού (ρεμπέτικο, παραδοσιακό, όπερα), σωματικής έκφρασης, δημοτικό τραγούδι-ποίηση (εκφορά του λόγου και αντιμετώπιση του έμμετρου), υποκριτικής με άλλους δασκάλους, σκηνοθεσίας, μακιγιάζ κλπ κλπ κλπ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τώρα έχω σταματήσει. Ακόμα και τώρα, σ΄αυτό το Σχολείο Θεάτρου, μαθαίνω και εξελίσομαι μέσα από τους ίδιους τους μαθητές, απ΄τις ιδέες τους, απ΄ τις προτάσεις τους και συνεχίζω να διαβάζω και να μελετάω δρόμους , τεχνικές, ματιές κι απόψεις. Δεν μπορεί μαθαίνοντας να τραβάω μια ίσια γραμμή σ΄ ένα χαρτί να νομίζω πως είμαι ζωγράφος.... έτσι δεν είναι;

Μπαίνουμε δυστυχώς οι άνθρωποι πίσω από τον τίτλο που έχουμε πάρει με τα χρόνια (του «παλιού», του «καλού», του «διοργανωτή») ζούμε με την αγωνία μήπως τον χάσουμε αυτόν τον «σημαντικό τίτλο» κι έτσι σταματάμε να είμαστε μαθητές. Άρα... σταματάμε να γινόμαστε καλύτεροι.!!!

 

 

Ποιες είναι οι διαπιστώσεις σου για την σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή στο Ρέθυμνο;

 

Λείπω αρκετά χρόνια και ό,τι καινούριο συνέβαινε δεν κατάφερνα να το παρακολουθώ και κάποιες φορές ούτε καν να το μάθω. Τώρα που είμαι πια αρκετά κοντά στα «εδώ» πράγματα έχω να πω ότι, είναι συγκινητικό και ενθαρρυντικό το πόσες ομάδες υπάρχουν στο Ρέθυμνο, πόσες ωραίες δουλειές γίνονται με μεράκι και απίστευτη φροντίδα. Πόσο οι νέοι αλλά και οι άνθρωποι που τόσα χρόνια προσπαθούν, έχουν αλλάξει την πόλη μας και την έχουν μετατρέψει σε πόλη με πολλές κι αρκετά αξιόλογες παραγωγές.

Έλειπες αρκετά χρόνια. Θεωρείς ότι το Ρέθυμνο συνεχίζει να αποτελεί «πόλη των τεχνών και των γραμμάτων»;

 

Ναι είμαι σίγουρη γι΄ αυτό! Ίσως μάλιστα τώρα, περισσότερο από παλιά. Με έναν σύγχρονο τρόπο, με καινούριες ματιές και αρκετά τολμηρές κινήσεις και ατομικές προσπάθειες, αισθάνομαι, ότι ο κόσμος του Ρεθύμνου, αγαπάει την ιστορία του, τη γλώσσα, τα μνημεία, το παρελθόν του. Δημιουργεί,   παίρνοντας καινούριες εμπνεύσεις απ΄ αυτά, αντί να τα αγνοεί και να τα σνομπάρει.

 

11102628_430753957102810_7878185619427159998_n

Ποιες προτάσεις θα είχες για αναβάθμιση του «πολιτιστικού γίγνεσθαι» στο Ρέθυμνο, τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο;

Αυτός   ο τόπος, αυτή η χώρα γενικότερα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι η τέχνη, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά κρατάει το λαό δυνατό, ενεργό, ξεχωριστό και κατά συνέπεια δημιουργικό. Να καταλάβουμε ότι κάθε παραγωγή δεν είναι ευκαιρία προβολής του εαυτού μας αλλά πνευματικό ψωμί για εμάς , τα παιδιά μας και τους συνανθρώπους μας κι έτσι να δώσει πια το κράτος ή ο κάθε τοπικός άρχοντας χώρο για λίγη οικονομική ενίσχυση και σ΄ αυτό που λέγεται πολιτισμός. Είναι τόσο πρόθυμοι οι ιδιώτες, οι απλοί άνθρωποι με τα μαγαζιά τους, τις επιχειρήσεις τους να βοηθήσουν - όπως μπορούν - την κάθε ομάδα, που πραγματικά το λιγότερο που μπορώ να πω είναι, ότι είναι βαθιά συγκινητικό απ΄ την πλευρά τους. Πρέπει όλοι να φροντίσουμε τον Πολιτισμό, για να συνεχίσει να υπάρχει!

Ετοιμάζεις κάποια παράσταση; Θα σε δούμε κάπου το χειμώνα;

Στο φιλόξενο και παραγωγικό χώρο του Θεατρικού Περίπλου, γίνονται όπως και κάθε χρόνο, πολλά πράγματα. Εκτός από το Σχολείο Θεάτρου και τη σωστή προετοιμασία των εκπαιδευτών του που -εκτός από μένα και το Θωμά Καντιφέ- είναι αγαπητοί και εκλεκτοί (Μάρθα Φριντζίλα, Παναγιώτης Τσεβάς, Πασχάλης Τσαρούχας, Ταξιάρχης Χάνος, Αθανασία Κώστα κ.α.) βοηθάω στο ανέβασμα της «Ειρήνης» του Αριστοφάνη από την παιδική μας σκηνή σε σκηνοθεσία Θωμά Καντιφέ, την πρωτοχρονιά θα κάνω ένα θεατρικό αναλόγιο , με διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και στην κεντρική σκηνή την Άνοιξη θα παίξουμε το υπέροχο έργο του Αντώνη Δωριάδη «΄Ενα παράξενο απόγευμα» με τον αγαπητό συνάδελφο και φίλο, Αντώνη Παλιεράκη σε σκηνοθεσία και πάλι του Θωμά Καντιφέ.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον και που σκέφτεσαι να επικεντρώσεις την δυναμική σου;

Θα ‘θελα να έχω υγεία και μαζί με τις δουλειές που προανέφερα, να               απολαμβάνω τη ζωή, τη φύση, την οικογένειά μου, το μεγάλωμα του παιδιού μου, τον υπέροχο τόπο μας, και να συνεχίσω να συνεργάζομαι με ωραίους σεμνούς ανθρώπους, ψάχνοντας την αλήθεια, στο θέατρο, στη ζωή, στις σχέσεις και στα όνειρά μας. Αλλά πραγματικά ο ουσιαστικός μου στόχος και η επικέντρωση της δυναμικής μου, είναι να γίνομαι –όσο μπορώ- καλύτερος άνθρωπος...!

 

 

 

1001678_379387535496610_339141196_nΗ Μαρία Καντιφέ είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

Ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο το 1986 και μέχρι την ίδρυση του Θεατρικού Περίπλου εξέφραζε την καλλιτεχνική της ανησυχία μέσα από διάφορες θεατρικές ομάδες πολιτιστικών συλλόγων. Ασχολήθηκε με τη μουσική και το τραγούδι καθώς και με την οργάνωση θεατρικών παραστάσεων.

Έχει κάνει μαθήματα χορού στη σχολή Ισίδωρου Σιδέρη, φωνής και τραγουδιού με τους τραγουδιστές της όπερας Τάση Χριστογιαννόπουλο και Χριστόφορο Σταμπόγλη και έχει πάρει μέρος σε σεμινάρια σωματικής και υποκριτικής έκφρασης στο Μέγαρο Μουσικής. Επίσης παρακολούθησε σεμινάρια με το Μίνω Βολανάκη, με τον οποίο στη συνέχεια είχε τη χαρά να βρεθεί δίπλα του ως βοηθός του στα έργα «Ψίλλοι στ’αφτιά», Φειντώ, «Ο χρόνος και το δωμάτιο», Μπότο Στράους, «Ο χορός του θαάτου», Στρίντμπεργκ, «Αντιγόνη», Σοφοκλή.

Από το 1994 έως το 2014 ανέπτυξε σημαντική θεατρική δραστηριότητα στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, σε μεγάλους ιδιωτικούς θιάσους και για επτά συναπτά έτη στο Εθνικό Θέατρο συνεργαζόμενη με τους κορυφαίους σύγχρονους Έλληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες όπως η Λυδία Κονιόρδου, ο Κώστα Τσιάνος, ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, ο Τηλέμαχος Μουδατσάκης, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο Σωτήρης Χατζάκης και πολλοί άλλοι.

Εργάστηκε, επίσης στο ραδιόφωνο ως μουσικός παραγωγός και στην τηλεόραση ως παρουσιάστρια με την Σοφία Βόσσου και έχει πολλές ώρες διδασκαλίας σε θεατρικά σεμινάρια στην Αθήνα και στο Ρέθυμνο.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ