Είναι Κυριακή και παίρνουμε το τραίνο για Λονδίνο. Αφήνουμε τη μικρή πόλη μας, μαζί με δεκάδες άλλες οικογένειες που αποφάσισαν να δουν τα αξιοθέατα της μεγαλούπολης. Τα βαγόνια δεν είναι γεμάτα με σιωπηλούς επαγγελματίες σήμερα. Πάλλονται από φωνές παιδιών που παίζουν επιτραπέζια παιγνίδια, και με κλάματα μωρών που δεν είναι ακόμα έτοιμα για περιπέτειες.
Σήμερα, η πλησιέστερη σε μας Ελληνική εκκλησία είναι η Αγία Σοφία του Λονδίνου. Μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι, περπατάμε τον πολυσύχναστο Moscow Road, με το Ελληνικό παντοπωλείο, το εστιατόριο ‘Σαντορίνη’ και το καφέ ‘Byzantium’. Είναι η μέρα που ακούμε τους περαστικούς να μιλάνε Ελληνικά. Μεγάλη υπόθεση.
Μετά τη Θεία Λειτουργία περνάμε μέσα από το Hyde Park. Οι κάτοικοι της πολυτελούς περιοχής έχουν βγάλει τους σκύλους τους βόλτα ή είναι ξαπλωμένοι στο γρασίδι, γύρω από τη Στρογγυλή Λίμνη. Εκατοντάδες πάπιες και λιγοστοί κύκνοι, είναι θαμώνες του νερού αυτή την ηλιόλουστη Κυριακή του Σεπτέμβρη. Διανύουμε ένα ‘Indian Summer’ όπως λένε εδώ, ή ένα ‘γαϊδουροκαλόκαιρο’ όπως λέμε εμείς εκεί…
Προορισμός μας είναι το μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου. Μια μαρτυρία ύπαρξης του τεράστιου πλούτου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του 19ου αιώνα.
Κατά την έξοδο μας από το Hyde Park, μόλις πριν την ιστορική αίθουσα συναυλιών του Albert Hall, το βλέμμα σταματάει στο καλογυαλισμένο, μπρούτζινο άγαλμα του Πρίγκηπα Αλβέρτου, του συζύγου της βασίλισσας Βικτωρίας. Πάνω σε ύψωμα, προστατευμένος από ένα περίτεχνο θόλο, κάθεται ο άντρας για τον οποίο θρήνησε η βασίλισσα, έως και το δικό της θάνατο. Στη βάση του, την ‘Μετόπη του Παρνασσού’, παρελαύνουν 169 διακεκριμένοι συνθέτες, αρχιτέκτονες, ποιητές, ζωγράφοι και γλύπτες. Σε κάθε γωνία, στη βάση του λοφίσκου, αλληγορικά αγάλματα, αφιερωμένα στις Βρετανικές αποικίες των περασμένων αιώνων: Ασία, Αφρική, Ευρώπη και Αμερική.
Μετά από την επίσκεψη στο μουσείο, παίρνουμε τον υπόγειο για την Leicester Square. Ψάχνοντας κάτι, όχι εξονυχιστικά ακριβό, για να φάμε, περνάμε μπροστά από δύο σύγχρονους καλλιτέχνες, που ετοιμάζονται να δώσουν παράσταση. Έχουν γεμίσει τη πλατεία με πυροσβεστήρες. Προχωράμε. Η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την περιέργεια μας.
Συνειδητοποιώ όμως ότι η μεγαλούπολη αυτή, δεν είναι μόνο δημιουργός καλλιτεχνικών ονείρων. Ταυτόχρονα, είναι και τέρας που τα καταβροχθίζει.
Ουρές καλλιτεχνών περιμένουν υπομονετικά τη δική τους σειρά. Μια ευκαιρία.
Μερικοί είναι νέοι. Τα πρόσωπα τους λάμπουν από αισιοδοξία.
Άλλοι είναι γερασμένοι. Ίσως φαίνονται μεγαλύτεροι απ’ ότι πραγματικά είναι. Τα πρόσωπα τους είναι μαραμένα. Κούραση και απογοήτευση.
Λίγο πιο πέρα, οι ‘αγιοποιημένοι’ καλλιτέχνες της ‘Μετόπης του Παρνασσού’, στο μνημείο του Πρίγκηπα Αλβέρτου, χαμογελούν στη ζωντανή μετόπη της Leicester Square.
'Υπομονή...Ίσως έρθει και η δική σας σειρά,’ είναι σαν να λένε. ‘Ίσως μετά θάνατον’….
