ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Σε ορισμένους ανθρώπους δεν ταιριάζει η λύπηση, δεν έχει θέση ο οίκτος, δεν βρίσκει χώρο η συμπόνια. Σε κάποια άτομα η λύπη είναι ατομική υπόθεση, η παρηγοριά υπάρχει μόνο ως αναγκαία απόθεση και η μοναξιά είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Στα πρόσωπα που πραγματικά πονάνε η περηφάνια έχει εξέχουσα θέση, η απομόνωση γίνεται σεβαστή ανάγκη, η ψυχή σφαδάζει και το πρόσωπο υποκρίνεται. Η ελπίδα μερικές φορές φαίνεται να έχει χαθεί, ο κόσμος παίρνει ξαφνικά ένα μαύρο χρώμα, η άρνηση γίνεται κραυγή και η παραφροσύνη παραμονεύει. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις το ράγισμα της καρδιάς κάνει το αίμα που κυκλοφορεί στις αρτηρίες να παγώνει, τα μαλλιά να ασπρίζουν σε μια νύχτα, το απότομο γήρας να εμφανίζεται και η όποια αισιοδοξία να εξαφανίζεται. Και τέλος υπάρχει σε ορισμένα ανθρώπινα όντα αυτό που ονομάζουμε αξιοπρέπεια: στο πένθος, στην απώλεια, στην οδύνη, στον ξενιτεμό, στον έρωτα, στο θάνατο.
Αυτά που πονάνε δίνουν το στίγμα, δείχνουν το δρόμο, ορίζουν την πορεία μας, καθορίζουν πολλές φορές τη ζωή μας. Αυτά που μας «σπάνε» δεν εμφανίζονται ποτέ στους πολλούς, σπάνια στους λίγους και πολλές φορές στον εαυτό μας. Μερικές φορές κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μας και απορούμε με αυτό που βλέπουμε, αναρωτιόμαστε πως μας άλλαξε ο χρόνος, συνειδητοποιούμε πόσο μας χάραξε ο πόνος. Και τότε ζητάμε ένα είδωλο, ένα ομοίωμα σαν εκείνο του Dorian Gray στο αριστούργημα του Oscar Wilde, για να του φορτώσουμε τις ρυτίδες μας, τις αράχνες μας, τα γηρατειά μας εν τέλει, ώστε εμείς να κερδίσουμε την αθανασία και να μείνουμε νέοι για πάντα. «Ποτέ ξανά» ευχόμαστε, «για πάντα» ελπίζουμε. Μεγάλες κουβέντες στα χείλη μικρών και ασήμαντων ανθρώπων. Το «ποτέ» πάντα ξανάρχεται και το «πάντα» αποδεικνύεται τραγικά προσωρινό. Και κάθε φορά που κάνουμε εμείς σχέδια κάποιος από εκεί ψηλά γελάει.
Αυτά που λύνονται δεν πρέπει να κόβονται κι εκείνα που κόβονται μένουν για πάντα πληγωμένα. Οι εύκολες λύσεις μοιάζουν με μπαλώματα που αναδεικνύουν το σχίσιμο του παντελονιού, αποτελούν πρόσθετα υφάσματα ραμμένα στα ρούχα μας, γίνονται ενθυμήματα τραυμάτων και πονούν σαν αλάτι πάνω στις πληγές μας. Κάθε μας ευχή, κάθε μας επιθυμία και κάθε μας όνειρο αποτελεί ταυτόχρονα μια ολοκλήρωση που μας ανεβάζει και μας κατεβάζει, ένα τσίμπημα που μας τονώνει και μας καταστέλλει, ένα βοτάνι που μας ανασταίνει και μας σκοτώνει, ένα στόχο που μας κινητοποιεί και μας στοιχειώνει.
Αυτοί που αδιαφορούν προκλητικά, εκείνοι που κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα και όσοι βλαστημάνε χυδαία, είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Όπως και ο Antonio Gramsci (1891-1937) θα έλεγε: «Μισώ τους αδιάφορους γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους: το κλαψούρισμα αιώνιων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας από αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, για αυτό που έκανε και ειδικά για αυτό που δεν έκανε». Και δυστυχώς στο τέλος αυτό που θα μείνει και θα μας πληγώνει, δεν θα είναι τα λόγια των εχθρών μας, αλλά η σιωπή των φίλων μας.
