Παρακολούθησα τον Λεβέντη, καλεσμένο στο Mega την Κυριακή πρωί, όπου έκανε την πολιτική τοποθέτηση του κόμματος του για το ασφαλιστικό και ταυτόχρονα περιέγραψε την εικόνα που απεκόμισε από το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
Από τα λεγόμενά του, μόνο αυτός και ο Τσίπρας πήγαν διαβασμένοι, οι δε λοιποί της αντιπολίτευσης προσήλθαν...για να αρνηθούν τον πολιτικό τους εαυτό.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Τσίπρας προκάλεσε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με πρόσχημα το προσφυγικό αλλά κατά βάθος ήθελε να εκμαιεύσει τις απόψεις τους σχετικά με το ποιοτικό (κοινωνικό) κούρεμα των συντάξεων, μιας και στο πρόβλημα του προσφυγικού δεν υπάρχουν διαφορές όσον αφορά τις αιτίες και την αντιμετώπιση του, μέσω ΕΕ.
Δυστυχώς για το ασφαλιστικό τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα. Ο κρατικός προυπολογισμός έπαψε να είναι ο κύριος αιμοδότης του, με τη συνυπογραφή του 3ου μνημονίου από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και τη θέση του αναλαμβάνουν οι ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και ασφαλισμένων. Θεωρητικά ακούγεται λογικό, πρακτικά όμως σε μια οικονομία με πάνω από 26% ανεργία και μια ανάπτυξη σε επίπεδο ευχολογίου, μπορεί να εξελιχθεί σε “αυτοκτονικό”.
Εάν δε επιχειρηθεί και οριζόντιος εξορθολογισμός στο συνταξιοδοτικό για την κάλυψη του δεδομένου ελλείμματος τότε η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής πρέπει να θεωρείται βέβαιη.
Η επίλυση αυτής της δύσκολης κοινωνικής εξίσωσης, υπό τις παρούσες συνθήκες, ανάγεται στον κοινωνικά δίκαιο τρόπο κατανομής του δεδομένου ελλείμματος.
Οι θέσεις των πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης, εκτός του Λεβέντη, ήταν όχι άλλο κούρεμα των συντάξεων, γενικά και αόριστα, αν και γνωρίζουν πολύ καλά ΟΛΟΙ, ότι έπαψε πια το επιθυμητό να είναι και εφικτό. Δεν παρέλειψαν δε να επισημάνουν, με ιδιαίτερη πολιτική ευχαρίστηση, ότι το πολιτικό κόστος, των όποιων συνταξιοδοτικών περικοπών, θα βαραίνει τη συγκυβέρνηση ισχυριζόμενοι ότι δεν έχουν καμμιά διάθεση να γίνουν συνένοχοι σε αυτό, ξεχνώντας ηθελημένα ότι υπήρξαν ένοχοι (-ΠΟΤΑΜΙΟΥ) στη δημιουργία του προβλήματος.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί, όπως ανέφερε ο Λεβέντης, ότι ο Τσίπρας παραδέχτηκε το λάθος της στάσης της παράταξης του, όταν επιχείρησε ο Γιαννίτσης το 2001 να ακουμπήσει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων του ασφαλιστικού.
Οποία όμως πολιτική υποκρισία! Δεν έχουν αντιληφθεί μετά τις πρόσφατες διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις ότι ο κόσμος τρυπάει συνειδητά τέτοια πολιτικά σωσίβια κι αν μη τι άλλο έπαψε να τρώει κουτόχορτο;
Η θέση του Λεβέντη για το ασφαλιστικό ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή. Το κούρεμα πρέπει να γίνει ΜΟΝΟ στις μεγάλες συντάξεις που τις προσδιόρισε πάνω από 1.500 ευρώ και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό το ποσό να αποτελεί τη μεγαλύτερη σημερινή συνολική σύνταξη μέχρι να έρθει η ανάπτυξη. Προχώρησε δε και ένα βήμα παραπάνω. Μηδένισε τις συντάξεις σε όσους διαθέτουν καθαρό ετήσιο εισόδημα από 36.000 ευρώ και άνω (τουλάχιστον 3.000 ευρώ/μήνα καθαρά).
Πρόταση ριζοσπαστική αλλά έχει ηθική βάση προκειμένου να μην περικοπούν συντάξεις μέχρι των 1.000 ευρώ, που αποτελούν τα 2/3 των χορηγουμένων συντάξεων. Είναι μια πρόταση συζητήσιμη σε ένα πραγματικό, κι όχι προσχηματικό, διάλογο ευθύνης πολιτικών αρχηγών.
Τέλος, το κλίμα στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, όπως το περιέγραψε ο Λεβέντης, ήταν παρόμοιο με εκείνο της παλιάς ελληνικής ταινίας με πρωταγωνιστή το Ντίνο Ηλιόπουλο.
“Μια ωραία ατμόσφαιρα”! όπου ο Θεοδωράκης έστελνε συνεχώς μηνύματα, η Φώφη ισχυριζόταν ότι σαν αντιπεριφερειάρχης είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο με το ΠΑΣΟΚ (ευτυχώς οι συνεργάτες της ήταν απ΄έξω και δεν άκουγαν), ο Πλακιωτάκης ζητούσε βοήθεια από τη Ρηγίλης (συγνώμη Συγγρού ήθελα να πω, αν και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί σε λίγο να παίζουν και τα δύο) για να καταγραφούν οι απόψεις του, ο Λεβέντης επέμενε σε οικουμενική κυβέρνηση και στα 9 σημεία για ψήφο ανοχής και ο Τσίπρας με τον Καμμένο αν και ενοχλημένοι από τη γενική στάση των υπολοίπων, ένοιωθαν πολιτικά ανακουφισμένοι ότι τουλάχιστον πραγματοποίησαν μια εξωκοινοβουλευτική προσπάθεια συνεννόησης (συναίνεσης) πριν προχωρήσουν “μονομερώς”στην κυβερνητική πρόταση προς ψήφιση
... Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα!
