Ξεκινάω να γράψω, αλλά το μυαλό μου κολλάει. Σκέφτομαι, "τι να γράψω για μια τέτοια κατάσταση;". Όμως συνεχίζω γιατί το θέλω και η θέληση μου αυτή τα υπερνικά όλα. Γράφοντας χωρίς να σκέφτομαι πολύ, παρά μόνο ότι μου έρχεται στο μυαλό, το διατυπώνω αυθόρμητα. Συγχωρέστε με λοιπόν αν δε σας αρέσει οτιδήποτε. Δεν είναι δυσάρεστο μόνο αλλά και βασανιστικό να "φεύγουν" από κοντά μας άνθρωποι από τον καρκίνο. Πόσο μάλλον νέοι. Μια αρρώστια που τείνει να εξελιχθεί σε γρίπη στις μέρες μας. ΓΙΑΤΙ; Έχουμε καταλάβει, αν αυτό είναι που θέλεις να μας δείξεις, ότι η ζωή είναι σκληρή, πολλές φορές αδυσώπητη, φτάνει επιτέλους!
Να ξέρεις... ότι μπορεί να μη σε γνώρισα όσο η οικογένεια σου, αλλά με δίδαξες, με τη φυγή σου. Μου έμαθες να εκτιμώ τα απλά και καθημερινά πράγματα στη ζωή μου. Να εκμεταλλεύομαι την κάθε στιγμή με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Με έκανες να καταλάβω πως όλα τα καθημερινά προβλήματα που εμείς αποκαλούμε "ζωή", δεν είναι προβλήματα και δεν είναι η πραγματική ζωή. Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Είμαι σίγουρος πως θα προσέχεις την οικογένεια σου από εκεί ψηλά, όπως είμαι σίγουρος ότι θα προσέχουν κι εσένα όλοι οι άγγελοι του ουρανού. Εγώ με τη σειρά μου θα ευχηθώ να είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που φεύγει από αυτή την αρρώστια. Κι αν επιτέλους έχει ανακαλυφθεί αυτό το φάρμακο που μας θεραπεύει πλήρως, εύχομαι , οι άνθρωποι, να μην έχουμε καταντήσει τόσο αλαζόνες, "επιχειρηματίες" και αναίσθητοι που μας νοιάζει μόνο το κέρδος. Δεν το αξίζει κανείς. Η αμοιβαία αγάπη, εκτίμηση και ο σεβασμός, είναι αυτά που σπανίζουν στην εποχή μας και μας κάνουν διαφορετικούς. Και όχι μόνο σε θέματα υγείας.
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας που η σιγή επιβάλλεται. Μια σιγή που κάνει τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο και που μπροστά της όλα τα μικρά καθημερινά "προβλήματα" μοιάζουν γελοία και μηδαμινά. Καλό ταξίδι.
Υ.Γ: Το μικρό αυτό κείμενο είναι αφιερωμένο σε κάθε "άγγελο" που φεύγει από κοντά μας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου.
Μιχάλης Ρομπογιαννάκης
