Το παιχνίδι παίζεται ακόμα, τα βάσανα δικά μας. Αυτή η παράσταση των Ευρωπαίων… μου θυμίζουν… (το άντε ρε μαμά) του Βασίλη. Να εκδικηθούμε δεν μπορούμε; Μα τι άλλο να μας κάνουν, μας χρεώνουν ακόμα και νεκρούς και ναυαγούς και ζωντανούς. Χρεώνουν και μας μετρούν σαν κεφάλια και κεφάλαια. Το να εκδικηθείς από πού ν’ αρχίσεις και με ποιον να τα πρωτοβάλεις, όχι πως δεν μπορείς, αλλά περίμενε λίγο γιατί σιμώνει!
Ένα γνωμικό λέει για την πολιτική: «Αν δεν ξέρεις καλά να λες ψέματα, να κάνεις απάτες και κλεψιές, παρακολουθήσετε καλά την πολιτική», και για το θάρρος λέει: «Θα κατορθώναμε πολύ περισσότερα πράγματα, αν δεν θεωρούσαμε πολλά ως ακατόρθωτα!»
Αν βγω σε μια σκηνή επιθεώρησης, θα φώναζα, «Νοσταλγώ μια νέα ζωή, έστω την παλιά μου… να γελώ και όχι να παραμιλώ!» Εδώ είναι η επιθεώρηση, κανείς να μη την χάσει. Κύριε περάστε έξω. Εγώ; Ε! Ας το διάβολο. Άντε πάμε, εδώ σας θέλω, να την πάρουμε αυτή που (χάσαμε). Ξεχάσαμε να ’μαστε Έλληνες. Ρε κατάντια – χρειάζεται περηφάνια. Πεινασμένος λαός δεν προσέχει εις την λογική, ούτε ενδιαφέρεται δια την δικαιοσύνη, ούτε υποχωρεί στις παρακλήσεις.
Ένας λαός σαν τον Ελληνικό! Πόσες φορές, θα αναζητά, την ελευθερία του. Πόσες φορές θα ακούν ακόμη ότι, ποιοι φίλοι αναγνώστες νομίζω, ότι δεν υπάρχει δρόμος σκοτεινός όταν γνωρίζεις την πορεία για την ελευθερία!
Αυτές οι φάτσες πόσο ειρωνικά μας κοιτούν. Εγώ σαν νέος που το καταλαβαίνω, τίποτα τέτοιο άλλο να έχω ζήσει. Δεν θυμάμαι. Τι περιμένει όμως να ζήσει και ο δικός σου πιτσιρίκος. Το να θέλεις να φτάσεις εκεί. Σκέψου ότι είχες ξαναπάει.
Το να θέλει να σε πνίξει. Κάντον να κολυμπήσει.
Διαβαίνω, συναθροίζομαι, συζητώ, ανταλλάσσω λέξεις και προτάσεις. Κι όλοι μας θέλουμε να γίνουμε (μέχρι δήμιοι) αν είναι δυνατόν. Απογοήτευση, εκνευρισμός, θηλιές, αδιέξοδα, ταπείνωση!!! Τι να ρισκάρουμε, τι να ξεπουλήσουμε, τι να χαρίσουμε. Αυτή η ΕΟΚ, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και πόσοι άλλοι, είναι πολύ μεγάλοι. Αλλά είναι οι άλλοι, που δεν σ’ αγαπούν, που δεν σε θέλουν. Σε πνίγουν. Δεν υπάρχει ούτε ένα, ούτε κάτι, που δεν έχει σημασία για τούτο το μεγαλύτερο λαό του, του, του Έλληνα.
ΥΓ. Φεγγάρι πάρε κλίση πάνω στο παρεκκλήσι,
σταμάτα λίγο να σου πω, πω, πω, πω!!!!
Ένα φεγγάρι χρειάζεται!!!
Ο γνωμων
Μπάμπης Τσικινάς
