Η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στην παρατεταμένη λιτότητα των μνημονίων αναζωπυρώθηκε με την εκλογή του Τσίπρα στην πρωθυπουργία και το κοστολογημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 25 Ιανουαρίου 2015.
Η σύγκρουση της ελληνικής δημοκρατίας με την οικονομική δημοκρατία της ΕΕ κράτησε 5 περ. μήνες, μέχρι 5 Ιουλίου. Ενώ στο ξεκίνημα της σύγκρουσης η ελληνική δημοκρατία μπήκε δυνατά και με όρεξη για να επισημάνει αρχιτεκτονικά λάθη οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης, στην πορεία ξέμεινε από δυνάμεις από το κατενάτσιο της οικονομικής δημοκρατίας της ΕΕ.
Η ήττα φαινόταν αναμενόμενη και τότε ο Τσίπρας μέσω του προτεινόμενου δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου, προσπάθησε να νομιμοποιήσει την ήττα της πολιτικής του, ελπίζοντας σε ένα ΝΑΙ της λογικής. Για κακή του τύχη όμως, ο κόσμος συνεπαρμένος από την ελπίδα για μια ανεξάρτητη και περήφανη εθνική πολιτική, ψήφισε ένα καθαρό ΟΧΙ.
Ο Βαρουφάκης του ζήτησε να ξαναμπεί στην αρένα για την τελευταία μάχη, αλλά αυτός ήδη είχε συμφωνήσει με τους δανειστές ότι σε δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα θα έφερνε συμφωνία. Και πράγματι κράτησε το λόγο του κι έφερε το 3ο μνημόνιο με τις ευλογίες όλης της αντιπολίτευσης πλην ΚΚΕ και ΧΑ.
Ο τότε ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να παρουσιάζει κρίση ταυτότητας κι ένα κομμάτι του (ΛΑΕ) αποχωρεί, διεκδικώντας συνέπεια λόγων και πράξεων χωρίς όμως να αναφέρει ξεκάθαρα στον κόσμο τις συνέπειες του εναλλακτικού του σχεδίου. Αυτό το πλήρωσε ακριβά στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, μένοντας εκτός Βουλής.
Ο Τσίπρας γνωρίζοντας επ΄ακριβώς τι σημαίνει εξειδίκευση της 3ης μνημονιακής συμφωνίας, όπως ακριβώς γνώριζαν και όλα τα παραπάνω πολιτικά κόμματα που την ψήφισαν (-εκτός του κοσμάκη) προσφεύγει σε εκλογές με την ελπίδα να αποφύγει, η για πρώτη φορά Αριστερά, να πιει όλο το πικρό ποτήρι, χάνοντας την εξουσία. Αλίμονο γι αυτόν, πάλι ο κόσμος τον εμπιστεύτηκε.
Κι έτσι φτάσαμε σήμερα, με τη κυβέρνηση να προσπαθεί, να σώσει ότι μπορεί από το κοινωνικό της προφίλ, την αντιπολίτευση να κάνει χαρούμενα πολιτικά μνημόσυνα και τον κόσμο να βρίσκεται στους δρόμους, βάλλοντας αδιακρίτως κατά του πολιτικού προσωπικού, το οποίο θεωρεί συλλήβδην αναξιόπιστο και αναποτελεσματικό. Η κοινωνική έκρηξη είναι προ των πυλών χωρίς αυτή να φαίνεται να τρομάζει την οικονομική δημοκρατία της ΕΕ.
Και τούτο, γιατί ήδη έχουν ετοιμαστεί για λογαριασμό μας εναλλακτικά σενάρια, προς γνώση και συμμόρφωση. Το λυπηρόν είναι ότι ίσως αναγκαστούμε να προτείνουμε εμείς ένα απ΄αυτά, όταν μήνες πριν το εξορκίζαμε!
Ο Γιάνης Βαρουφάκης σε πρόσφατη δημόσια ομιλία του σχετικά με την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης τόνισε
“...Το πρόβλημα είναι πως για όσο καιρό η οικονομική και η πολιτική σφαίρα παραμένουν διαχωρισμένες, ο αυτοματισμός κάνει τις κοινωνικές συγκρούσεις βαθύτερες.
Πρέπει λοιπόν να ανασυνθέσουμε, να ξαναενώσουμε την οικονομική και την πολιτική σφαίρα, και μάλιστα εκδημοκρατίζοντας αυτή την ενοποιημένη σφαίρα, αν δε θέλουμε να καταλήξουμε με μια υπερ-απολυταρχία που θα ελέγχει τα πάντα και που θα κάνει το Matrix, την ταινία, να μοιάζει με ντοκιμαντέρ...” και συνεχίζει “... Όταν προσπαθείς να κρατήσεις ζωντανό ένα οικονομικό σύστημα που αρχιτεκτονικά δεν μπορεί να επιζήσει, μέσω πολιτικής βούλησης και αυταρχισμού, μπορεί να καταφέρεις να το παρατείνεις, αλλά όταν συμβαίνει η αλλαγή συμβαίνει πολύ απότομα και καταστροφικά...”.
Εκτιμώ ότι αβίαστα τίθενται δύο ερωτήματα προς τον καθένα μας, που οι απαντήσεις τους θα καθορίσουν τη μακροζωία ή μη, της ελπίδας του ελληνικού λαού για περαιτέρω θυσίες με ορατό αντίκρυσμα στο άμεσο μέλλον.
Το πρώτο ερώτημα, με δεδομένες τις ατομικές και συλλογικές θυσίες που θα υποστούμε, είναι: Οι όποιες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να γίνουν εντός της οικονομικής δημοκρατίας της ΕΕ ή εκτός αυτής;
Οι πλειοψηφία των επαιόντων περί των οικονομικών ισχυρίζονται ότι οι θυσίες εντός ΕΕ θα είναι λιγότερο επώδυνες απ΄ότι εκτός.
Το επόμενο ερώτηµα είναι: µε πόσο λάθος τρόπο θα τις εφαρµόσουμε, µε πόση καθυστέρηση και µε πόση παραπληροφόρηση, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε άρθρο του, ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης.
Νομίζω ότι έχουμε το περιθώριο να είμαστε ακόμα αισιόδοξοι.
