Η πληροφορία της πτώσης του ελικοπτέρου ΠΝ 28 του Ναυτικού στη νήσο Κίναρο τα ξημερώματα της Πέμπτης 11 Φεβρουαρίου με έχει αναστατώσει και με έχει καταβάλει ψυχολογικά αυτές τις μέρες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μετά από 20 χρόνια (όπου έπεσε το ΠΝ 21 στα Ίμια 31/1/2006) θα επαναλαμβανόταν η ίδια δυσάρεστη είδηση της απώλειας τριών συναδέλφων, με τους οποίους πετούσαμε μαζί μέχρι το 2012. Τον Κυβερνήτη Υποπλοίαρχο Τάσο Τουλίτση, τον είχα συγκυβερνήτη για αρκετά χρόνια και τον ήξερα πολύ καλά. Ήταν ένας έξυπνος, χαμογελαστός συνάδελφος (αρκετά μικρότερός μου) ικανός πιλότος, καλός αξιωματικός και νιόπαντρος. Ο Συγκυβερνήτης Υποπλοίαρχος Κώστας Πανανάς, που ήταν ο μικρότερος, τον γνώριζα λιγότερο (γιατί είχαμε πετάξει λίγες φορές) ήταν ευγενικός, ήρεμος, συναδελφικός παντρεμένος με ένα μικρό παιδί και έγκυος η σύζυγός του στο δεύτερο. Όσο για τον Ανθυπασπιστή Ευαγγέλου Ελευθέριο πάντα τον συναντούσα χαμογελαστό και πρόθυμο, παντρεμένο με ένα μικρό παιδί. Όλοι τους νέοι 35άρηδες με τη ζωή όλη μπροστά τους. Όμως η πτήση αυτή ήταν μοιραία. Δεν θα σταθώ στο τι συνέβη. Θα σταθώ στην απώλεια τους την ώρα του καθήκοντος. Ένα καθήκον που μπορεί να σου αφαιρέσει τη ζωή, να σε πάρει μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα, τα παιδιά σου, την οικογένειά σου, τους φίλους και τους συναδέλφους σου. Μπορεί να σου στερήσει τα όνειρα, τις αγάπες, τις αγκαλιές των παιδιών σου. Όλα αυτά σκεφτόμουν και εγώ όταν έφευγα μακριά για ασκήσεις, αποστολές ή και καθημερινές πτήσεις. Όταν όμως μπαίνουν οι κινητήρες του ελικοπτέρου μπροστά, τα πάντα παγώνουν, στεναχώριες, εκνευρισμοί και κάθε είδους συναισθήματα. Εάν θες να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις ένα με το αεροσκάφος σου, αυτό το άψυχο σιδερένιο αντικείμενο, που όμως θα σε κρατήσει ζωντανό, εφόσον το χειριστείς ανάλογα. Τότε πρέπει να ξεχάσεις ότι το παιδί σου είναι άρρωστο, ο πατέρας σου στο νοσοκομείο, ότι χρωστάς στην τράπεζα ή οτιδήποτε άλλο.
Η ζωή σου είναι κυριολεκτικά στον αέρα. Στις νυχτερινές πτήσεις η προσπάθεια, η προετοιμασία, το άγχος και η ψυχολογική φόρτιση 10πλασιάζεται. Το σκοτάδι και ιδιαίτερα όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δυσμενείς μοιάζει με βασανιστήριο που πρέπει να υποστείς για να φέρεις σε πέρας την αποστολή σου. Γι’ αυτό έχεις εκπαιδευτεί, γνωρίζοντας ότι η κάθε πτήση μπορεί να είναι και η τελευταία. Οι ιπτάμενοι και ιδιαίτερα των Ε.Δ. το κατανοούν και όταν επιλέγουν αυτό το επάγγελμα γνωρίζουν ότι το τίμημα μπορεί να είναι η ίδια τους η ζωή. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπεις τους φίλους σου να διασκεδάζουν και δεν μπορείς να πιείς ούτε ένα ποτήρι κρασί ή να ξενυχτήσεις, αλλά αντιθέτως πρέπει να διαβάσεις, να ηρεμήσεις, να κοιμηθείς για να είσαι έτοιμος για την επόμενη πτήση. Ο πιλότος του Ναυτικού (με γνώσεις καπετάνιου και ιπταμένου) πρέπει να συνδυάσει τις γνώσεις της θάλασσας και του αέρα, γιατί το ελικοδρόμιο της Φρεγάτας που επιχειρεί είναι μικρό σε διαστάσεις, δεν είναι σταθερό και μετακινείται. Άρα η ζωή σου εξαρτάται από το μέσο, τις ικανότητες σου και τη συνεργασία με το πλοίο που σε υποστηρίζει (Κέντρο Επιχειρήσεων, Προσωπικό Καταστρώματος Ελικοδρομίου και Γέφυρα του Πλοίου) για να επιστρέψεις σώος. Σήμερα θρηνούν οι οικογένειες των αξιωματικών, το Πολεμικό Ναυτικό, οι Ένοπλες Δυνάμεις και όλη η Ελλάδα, αποδεικνύοντας ότι τα σύνορα της πατρίδας και τα εθνικά συμφέροντα φυλάσσονται «μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός» για να μπορούν οι υπόλοιποι να εκφράζονται και να δρουν με ασφάλεια εντός της Ελληνικής Επικράτειας. ΤΑΣΟ, ΚΩΣΤΑ, ΛΕΦΤΕΡΗ είστε ΑΘΑΝΑΤΟΙ στη μνήμη μας!
