Της Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη Φιλολόγου,
Ιστορικού M.Sc.
Βαδίζοντας προς τη Μεγάλη Εβδομάδα κι έχοντας προετοιμαστεί τις έξι εβδομάδες της Αγίας Τεσσαρακοστής, αναμένουμε τα Άγια Πάθη και την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου μας. Εισερχόμενοι την Κυριακή των Βαΐων στις δαφνοστολισμένες εκκλησίες και μονές, θα συνοδέψουμε τον Κύριο στη θριαμβευτική Του πορεία στα Ιεροσόλυμα. Για να Τον ακολουθήσουμε, όμως, στην πορεία Του προς την άνω Ιερουσαλήμ, θα πρέπει να διατελούμε σε πνευματική εγρήγορση, σαν κι αυτή που επέτρεψε στις φρόνιμες παρθένες να εισέλθουν στον «κεκοσμημένο Νυμφώνα».
Η συμμετοχή μας στις κατανυκτικές Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας μας προετοιμάζει για τον πασχάλιο εορτασμό, το κορυφαίο γεγονός της Χριστιανοσύνης. Ωστόσο, η αποδοχή του χαρμόσυνου μηνύματος της κατάργησης του θανάτου, προϋποθέτει τη δική μας βιωματική παρουσία στη λειτουργική και πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Να αποκτήσουμε πνεύμα αγαπητικό και συγχωρητικό προς τους συνανθρώπους μας, να αποκτήσουμε επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, να νιώσουμε συντριβή για τα λάθη μας, να σηκώσουμε με πίστη κι ελπίδα το δικό μας σταυρό, μιμούμενοι την αγαπητική ταπεινοφροσύνη και την εκούσια σταυρική θυσία του Λυτρωτή μας.
Η επίμονη προσκόλληση κι η μανιώδης αναζήτηση των επίγειων θησαυρών λειτουργούν ανασταλτικά στην ανοδική πνευματική μας πορεία, στο «άνω σχώμεν τας καρδίας». Η απελπισία λόγω ματαίωσης των επίγειων προσδοκιών μάς κόβει τα φτερά, που μας ταξιδεύουν στον πνευματικό ουρανό. Ένα πολύ ωραίο παράδειγμα, που επικαλούνται συχνά ψυχολόγοι, επισημαίνει: αν πάρεις ένα ποτήρι νερό, για να πιείς, θα σηκώσεις ένα μικρό βάρος, που φυσικά θα καταναλωθεί ευθύς. Αν το ίδιο αντικείμενο το κρατήσεις πολλή ώρα, θα νιώσεις το χέρι σου να κουράζεται, σταδιακά θα μουδιάσει και τελικά θα παραλύσει. Σκοπός του εγχειρήματος είναι να αποδείξει πως δεν έχει σημασία το απόλυτο βάρος, καθώς το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά η χρονική διάρκεια, αφού όσο περισσότερο το κρατάω, τόσο βαρύτερο γίνεται. Τα προβλήματα της ζωής μας είναι σαν το ποτήρι το νερό, όσο περισσότερο τα κουβαλάμε μέσα μας και βασανίζουν το μυαλό μας, σταδιακά μας φθείρουν ψυχολογικά και τελικά μας καταπλακώνουν.
Η αναστάσιμη πορεία μάς καλεί να σπάσουμε αυτά τα δεσμά, όπως έγραψε κι ο Γ. Βερίτης «Πλάκες, που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου!». Μας καλεί στην κοσμική άρνηση, στην υπέρβαση. Προϋπόθεση η σταυρική εμπειρία. Χωρίς Σταυρό δεν υπάρχει Ανάσταση. Και σταυρός δεν είναι μόνο οι δοκιμασίες της ζωής. Πρωτίστως και διαρκώς θα πρέπει να σταυρώνουμε τα δυσώδη πάθη μας. Η αμαρτία μάς απομακρύνει από τον Θεό, επιφέρει ψυχική ταραχή, δυσχεραίνει τις διαπροσωπικές σχέσεις, αναστέλλει την προσωπική εξέλιξη. Η μετάνοια επιφέρει εσωτερική γαλήνη, φωτίζει την ύπαρξή μας κι η ευεργετική της επίδραση απλώνεται στον περίγυρο. Αυτή είναι η διαδικασία της συσταύρωσης, που οδηγεί στην προσωπική μας Ανάσταση. Κι όταν επέλθει αυτή, τότε δε θα αργήσει κι η Ανάσταση του έθνους μας. Σωτήρας είναι ένας, ο Χριστός μας, κι εθνοσωτήρες είναι μόνο εκείνοι που εφαρμόζουν τον Θείο Λόγο της Αγάπης.
Λαμπρός οδοδείκτης στην αναστάσιμη πορεία μας αποτελεί το εξαίσιο πόνημα του πολυγραφότατου συγγραφέα, θεολόγου και διευθυντή του 3ου Γυμνασίου Ρεθύμνου, Ιωαν. Κανιολάκη, «Θείου Έρωτος Ιεραί Ακολουθίαι», που την περασμένη Κυριακή παρουσιάστηκε στο «Σπίτι του Πολιτισμού». Η εκτίμηση που χαίρει από κορυφαίους ακαδημαϊκούς των Θεολογικών Σχολών καθιστά περιττή την όποια δική μου μνεία, πέρα από την προτροπή της μελέτης του. Ο τίτλος και μόνο αποκαλύπτει το μεγάλο ευεργέτημα του βιβλίου προς την πνευματική μας ανάταση, το οποίο συμπυκνώνεται στην ευχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας στο χαιρετιστήριο προλόγισμά του: «να καλλιεργήσομε τον θείο έρωτα προς τον Νυμφίο της ψυχής μας, τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας και να κραταιώνεται διαρκώς μέσα μας η ανυπόκριτη και αληθινή αγάπη, ως κένωση, θυσία και προσφορά, που καθιστά τον άνθρωπο αληθινά ελεύθερο και αιώνιο!».
Καλή αναστάσιμη πορεία !
