ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

«Στο ταμείο» του Εμμανουήλ Ακουμιανάκη

0

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.

E-mail: [email protected]

http://soixantedix.blogspot.com/

Όλοι έχουμε πέσει έξω σε κάποιες εκτιμήσεις μας. Για την εξέλιξη ορισμένων γεγονότων, για την πολιτική κατάσταση, για τον καιρό, για τους ανθρώπους. Όλοι έχουμε εκτεθεί επειδή πιστέψαμε κούφια λόγια, επειδή κάναμε την ελπίδα μας βέβαιη  πραγματικότητα, επειδή αρκεστήκαμε σε εντυπώσεις και σε εντυπωσιασμούς. Κι ήταν πολλοί εκείνοι οι άνθρωποι, που όταν τους συναντήσαμε για πρώτη φορά μας έδωσαν την αίσθηση πως ήρθαν για να μείνουν. Συγκαταβατικοί, δοτικοί, καλόβολοι και με μια γνώριμη οικειότητα που γκρέμιζε κάθε μας άμυνα, που μας έκανε να δινόμαστε κι εμείς σχεδόν ανεπαίσθητα, σαν υπνωτισμένοι νυχτοβάτες  ενός ονείρου, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Με μια ονειρεμένη μοναδικότητα που σου δίνει η κάθε στιγμή που περνάς μαζί τους, φιλικά, επαγγελματικά, ερωτικά, δεν έχει και καμιά μεγάλη σημασία. Πιστεύεις πως είσαι τυχερός που βρήκες ανθρώπους που απλά τα χνώτα σας ταιριάζουν, που δεν σε φορτώνονται, που σε σέβονται, που στην τελική αντιλαμβάνονται τι θες πριν μιλήσεις, που απλά δε σε κουράζουν.

Έτσι λοιπόν. Ξαφνικά και απροειδοποίητα. Αθόρυβα και απρόσμενα. Μέσα στην παράξενη ησυχία και στην ασυνήθιστη γαλήνη. Έρχεται εκείνο το δυνατό χαστούκι και ξυπνάς από το λήθαργο, πετάγεσαι από τον ύπνο και κοιτάζεις το όνειρο σπασμένο σε χιλιάδες κομμάτια στο πάτωμα.  Καμιά συμφορά και καμιά δυσάρεστη έκπληξη δεν σου χτυπά ποτέ την πόρτα.  Προδίνεσαι, πληγώνεσαι, απορείς, αρνείσαι και χάνεις χιλιόμετρα εμπιστοσύνης που διέσχισες για ανθρώπους που δεν θα έκαναν ούτε ένα βήμα για σένα. Σαν ένα ποτήρι που έσπασε και σε κάνει να φοβάσαι να πατήσεις ξυπόλυτος πάνω στα γυαλιά αφού ξέρεις πως θα ματώσουν τα πόδια σου, πως θα καρφωθεί σαν βέλος εκείνο το κοφτερό θρύψαλο στη φτέρνα σου, ναι σε αυτή που χρόνια τώρα ευλαβικά προστάτευες γιατί το υπόλοιπο κορμί σου πίστευες πως ήταν άτρωτο. Και παραμένεις στο κρεβάτι χωμένος κάτω από τα κλινοσκεπάσματα, κουλουριασμένος σε μια στάση εμβρύου να κάνεις πως κοιμάσαι. Και σκέφτεσαι πως εκείνα τα κενά διαστήματα ανάμεσα στις λέξεις της ζωής σου είναι αυτά που δίνουν μορφή, βάρος και διαστάσεις στο είναι σου. Και ότι θυμάσαι χαίρεσαι, ότι επιθυμείς σου λείπει κι ότι αγαπάς το χάνεις.

Κι αρχίζεις να χρεώνεις εσένα και να φωνάζεις «ζήτω εμείς». Στην αρχή η ταραχή και ο θυμός δεν σε άφηναν να ρίξεις καμιά ευθύνη πάνω σου. Πέταγες την ευθύνη από τους ώμους σου, δεν σκέφτηκες ποτέ  πως για ότι έγινε φταις κι εσύ, ή μάλλον μόνο εσύ. Γιατί δεν νοιάστηκες, δεν πρόβλεψες, δεν υπολόγισες σωστά, δεν υποψιάστηκες καν. Να κάνεις το αυτονόητο, να συνηθίσεις να κινείσαι σε εκείνο το κενό μεταξύ εμπιστοσύνης και επιφυλακτικότητας, μεταξύ υποψίας και ευήθειας. Κι έτσι κλείνεσαι στον εαυτό σου, χάνεις την αυτοεκτίμησή σου, κλονίζεται η αυτοπεποίθησή σου, η θεωρία σου πως όλοι είναι καλοί μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο μετατρέπεται σε δόγμα πως όλοι είναι εν δυνάμει εχθροί σου μέχρι να αποδείξουν πως δεν είναι.  Και συνηθίζεις σιγά-σιγά, αργά μα σταθερά στην ιδέα πως εκείνο το δυσβάσταχτο κενό που υπάρχει μέσα σου δημιουργήθηκε για να καταλάβεις πως εκεί που οι «φίλοι σου» πάντα χωρούν, εσύ μονίμως περισσεύεις.

Τα άδεια βαρέλια κάνουν πιο πολύ θόρυβο από τα γεμάτα. Γέμισε ο τόπος ξεγάνωτους τενεκέδες. Ψεύτικα διαμάντια γύρω μας παντού, συναναστροφές με εξοχότητες, μεγαλειότητες και ματαιότητες. Μεγάλωσες, δεν μπορείς  να κάνεις πλέον παρέα τοξικούς ανθρώπους, δεν γίνεται ακόμα να αγνοείς προσβολές, δεν ανέχεσαι πια να πατάς στα  κολλώδη σαλιαρίσματα διπρόσωπων ανθρώπων.  Στο ταμείο πληρώνεται ο λογαριασμός, στο τέλος της διαδρομής φαίνονται οι φίλοι. Νισάφι πια με εκείνους τους γελαστούς και μια τελεία εδώ με εμάς τους γελασμένους.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ