Της Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη
Φιλολόγου, Ιστορικού M.Sc.
Δεν είναι πάντα κακό να βρίσκεσαι εκτός τόπου και χρόνου. Ενίοτε, έχεις ανάγκη να ταξιδέψεις με τα φτερά του ονείρου σε μία ζωή απαλλαγμένη από βάρη της καθημερινότητας, που σε ταλανίζουν. Από τους νέους πάντα αναμένουμε να οραματιστούν και να σχεδιάσουν ένα καλύτερο μέλλον, να αναβαθμίσουν την κοινωνία μας. Να αφήσουν τη σκέψη τους να περιστραφεί στην ανοιχτή σπείρα του χρόνου και, γονιμοποιώντας την εμπειρία του παρελθόντος, να στοχαστούν λύσεις για τα αδιέξοδα που στενεύουν τη ζωή μας.
‘Όταν προσεύχεσαι με θέρμη, βρίσκεσαι εκτός τόπου και χρόνου, με το νου να ταξιδεύει στην Ουράνια Πολιτεία, με την καρδιά να αποζητά τα αγαθά της μεταθανάτιας ζωής. Αυτή η προσευχητική υπέρβαση, η επικοινωνία με τον άχρονο και πανταχού παρόντα Δημιουργό συμβάλει στην πνευματική ανάταση, τροφοδοτεί την ανθρώπινη ψυχή, ώστε να αντέξει τις δοκιμασίες της επίγειας ζωής. Το χριστιανικό κήρυγμα θυσιαστικής αγάπης μοιάζει, βέβαια, ουτοπικό στο σημερινό άνθρωπο, που δυσκολεύεται να αγαπήσει τον συνάνθρωπό του, τα παιδιά του, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του. Ωστόσο, μόνο αυτή η αγάπη προσδίδει λυτρωτικές διαστάσεις, που αγγίζουν τον άνθρωπο όχι μόνο στη μεταφυσική του προοπτική, αλλά και σ’ αυτή ακόμα την ενδοκοσμική του παρουσία.
Αυτή η χωροχρονική υπέρβαση δε θα πρέπει να συνιστά φυγή από την πραγματικότητα και, πολύ περισσότερο, από τις ευθύνες που επωμίζεται ο καθένας μας. ‘Όσο μάλιστα πιο υψηλή θέση ευθύνης κατέχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη μίας ρεαλιστικής διαχείρισης των θεμάτων που προκύπτουν. Πόσο οδυνηρό για τον ψυχισμό του μικρού παιδιού είναι να αποζητά τη συντροφιά του γονιού, κι εκείνος να το αποφεύγει, λέγοντας πως πρέπει να διευθετήσει τις εργασίες του, να ολοκληρώσει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, να μεριμνήσει για τις κοινωνικές του επαφές. Όταν ιεραρχούμε λάθος αξίες και προτεραιότητες στη ζωή μας, τότε βρισκόμαστε εκτός τόπου και χρόνου, σε σχέση με απαιτήσεις που πρέπει να ανταποκριθούμε, εισπράττοντας αργότερα ένα βαρύ τίμημα για το ετεροχρονισμένο ενδιαφέρον μας. Όλα εκείνα τα παιδιά που επέλεξαν τη φυγή με όχημα μία ένεση ηρωίνης, μια κοφτερή λεπίδα, ένα χάπι είχαν βιώσει αδιαφορία κι έλλειψη στήριξης.
Ωστόσο, πολύ πιο καταστροφικές είναι οι συνέπειες, όταν βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου μία πολιτική ηγεσία. Τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος πανηγυρίζουν για την αξιολόγηση, που θα κλείσει με δυσβάστακτα για όλους τους πολίτες μέτρα. Δεν βάλαμε «κόφτη» μόνο στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αλλά και στην ελπίδα για ανάκαμψη της ζωής μας. Έχουν σχέση με την πραγματικότητα οι εξωφρενικές αυξήσεις φόρων σε αναιμικά εισοδήματα, οι περικοπές σε ανήμπορους συνταξιούχους κι αναπήρους; Μήπως δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου η δήλωση του κυβερνητικού εταίρου «πετύχαμε την έξοδο της Ελλάδος από την εποχή των μνημονίων και των δανειστών»;
Πόσο ακόμα προτίθεται ο πρωθυπουργός να καλλιεργεί αυταπάτες στον ελληνικό λαό, για να διατηρήσει τη θέση του; Καλλιέργησε έναν ονειρικό κόσμο, για να υφαρπάξει την ψήφο και συνεχίζει με τις ανεδαφικές προσδοκίες να δημιουργεί φαντασιώσεις για την ανάπτυξη που έρχεται καλπάζοντας. Μπορεί ποτέ να έρθει η ανάπτυξη, αν δεν αποκατασταθεί η ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, αν δεν δημιουργηθεί ένα σταθερό και λογικό φορολογικό πλαίσιο; Αν δεν δοθεί ώθηση σε παραγωγικούς τομείς, μπορεί ποτέ να δημιουργηθεί πραγματικό πλεόνασμα; Ή μήπως αναφέρεται στην ανάπτυξη που προσφέρει στη χώρα μας ο Αγωγός Φυσικού Αερίου TAP με τις νέες θέσεις εργασίας και τις προοπτικές, που προσδίδει αυτή η αλλαγή στον ενεργειακό χάρτη; Τα οφέλη για την ελληνική οικονομία θα είναι πράγματι πολλά, αλλά αυτό δεν το χρεώνεται η «αριστερή» πολιτική, που υπονόμευε τις κινήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία αγωνίστηκε για να περάσει ο αγωγός αυτός από την Ελλάδα, ώστε να την καταστήσει «παίκτη» στο ενεργειακό τοπίο.
Η επίμονη ναρκισσιστική συμπεριφορά των κυβερνώντων καταρρίπτει ακόμα και το άλλοθι της αρχικής άγνοιας, που υπαγόρευσε επιπόλαιες επιλογές κι οδήγησε σε κλείσιμο τραπεζών, σε επονείδιστα μέτρα, στη γιγάντωση της λαϊκής αγανάκτησης. 15 μήνες αργότερα δεν υπάρχει εκ μέρους τους καμιά μεταμέλεια. Αντιθέτως, η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού "Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα" αποκαλύπτει μία υποκριτική στάση, που επιδιώκει τη συγκάλυψη των ψεύτικων υποσχέσεων. Όταν τον περασμένο Ιούνιο, με περισσή οίηση αναρωτιόταν ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στη Βουλή «ποιος βουλευτής θα ψήφιζε ποτέ την περικοπή του ΕΚΑΣ» και στη συνέχεια, όχι μόνο το κόβει, αλλά ζητά από τους χαμηλοσυνταξιούχους κι επιστροφή χρημάτων για την αναδρομική ισχύ του νόμου, τότε δε μιλάμε για αυταπάτες, αλλά για μεγαλειώδη απάτη!
