Τα όνειρά τους για μια θέση στο Δημόσιο δεν υλοποιήθηκαν. Η Μαρία, η Αναστασία και ο Βρασίδας συμμετείχαν στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ τον Φεβρουάριο του 1998 και είδαν με ανακούφιση τα ονόματά τους στην τελική λίστα των επιτυχόντων. Σύντομα όμως, οι προσδοκίες τους για την πολυπόθητη πρόσληψη διαψεύστηκαν. Αντί να αναλάβουν καθήκοντα σε έναν κρατικό φορέα, κατέληξαν να «γράφουν υπερωρίες» έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, όπου κατασκήνωσαν με εκατοντάδες συνυποψηφίους τους για 260 ημέρες, διεκδικώντας την κατάργηση των «αντισυνταγματικών διατάξεων του διαγωνισμού» που «μπλόκαραν» τον διορισμό τους.
«Στην προκήρυξη του διαγωνισμού υπήρχαν οι εξής αντισυνταγματικοί περιορισμοί: η δυνατότητα επιλογής μιας μόνο νομαρχίας, δέκα φορέων και η ποσόστωση στα τεχνικά λύκεια 50%, με αποτέλεσμα να διοριστούν κάποιοι με 441 μόρια και επιτυχόντες με 650 μόρια να παραμείνουν αδιόριστοι στην κατηγορία μας», εξηγεί στην «Κ» η Αναστασία Μάρη, η οποία συμμετείχε σε ηλικία 32 ετών στον διαγωνισμό ως απόφοιτη Λυκείου.
Ακολούθησαν αμέτρητες κινητοποιήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ένας οκταετής δικαστικός αγώνας και η επίμονη αναζήτηση σταθερής εργασίας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αν και η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε το 2005 αντισυνταγματική την προκήρυξη του διαγωνισμού, οι ρυθμίσεις που ακολούθησαν δεν ευνόησαν παρά την πρόσληψη περίπου 500 επιτυχόντων.
Με απόφαση του ΥΠΕΣ
Η Μαρία, η Αναστασία και ο Βρασίδας δεν ήταν μεταξύ αυτών και σήμερα, 18 χρόνια μετά τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό του 1998, κλήθηκαν με απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης να καταθέσουν αιτήσεις για 2.135 διοικητικές θέσεις σε υπουργεία. Στην ίδια μοίρα και τα περίπου 1.500 άτομα που παραμένουν αδιόριστα. Την ίδια στιγμή, συνομήλικοί τους, επιτυχόντες στον ίδιο διαγωνισμό, κοντεύουν να θεμελιώσουν δικαίωμα σύνταξης…
«Από τότε που ιδρύθηκε το ΑΣΕΠ έχω λάβει μέρος σε περισσότερους από 70 διαγωνισμούς. Σκεφτείτε, παρότι πτυχιούχος ΤΕΙ, πήγα ξανά στην τρίτη τάξη του ΕΠΑΛ, αλλάζοντας ειδικότητα –από Οικονομίας και Διοίκησης σε αυτό της Λογιστικής– με στόχο να πάρω απολυτήριο με άριστα. Επίσης, απέκτησα πτυχίο στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και σε δεύτερη ξένη γλώσσα. Τα χρήματα που έχω δώσει σε παράβολα είναι τόσα πολλά, που όταν κάποια στιγμή επισκέφθηκα τα γραφεία του ΑΣΕΠ και είδα τα μαρμάρινα σκαλιά, σκέφτηκα ότι τα έχτισα κι εγώ με τα παράβολα που πλήρωνα», δηλώνει η κ. Μαρία Ντόκου. Τα 18 έτη που μεσολάβησαν από τον διαγωνισμό η κ. Ντόκου εργαζόταν περιστασιακά στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως μέσω προγραμμάτων stage. Σε παρόμοια θέση η κ. Μάρη. «Εχω κάνει αίτηση αρκετές φορές σε προκηρύξεις για οκτάμηνα και πεντάμηνα και με έχουν καλέσει μόνο μία φορά σε πεντάμηνο». Η πρόσληψη στο Δημόσιο φαντάζει –λένε– μονόδρομος για βιοποριστικούς αλλά και για ηθικούς λόγους.
«Ο κυριότερος είναι η δικαίωση σε έναν αγώνα χρόνων. Και φυσικά η μονιμότητα. Δεν μπορώ να αρνηθώ μια θέση για μόνιμη δουλειά σε μια περίοδο με μεγάλη ανεργία και ανασφάλεια», προσθέτει η κ. Ντόκου.
«Η δικαίωση όταν γνωρίζεις ότι στη θέση του Δημοσίου που έπρεπε να κάθεσαι εδώ και 18 χρόνια κάθεται κάποιος που έγραψε πολύ λιγότερο είναι πολύ μεγάλο βάρος», λέει ο κ. Βρασίδας Ζευγολατάκος. Ως πρόεδρος του Συλλόγου Αδιόριστων Επιτυχόντων του γραπτού διαγωνισμού του 1998 και ενορχηστρωτής των αγώνων έρχεται καθημερινά σε επαφή μέσω της επίσημης σελίδας του συλλόγου στο Facebook με δεκάδες υποψηφίους. Από τον «τοίχο» του Facebook δεν λείπουν και οι εντάσεις, καθώς κάποιοι βλέπουν αρνητικά το ενδεχόμενο να «ξενιτευτούν» σε άλλη πόλη, αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους. «Από τη στιγμή που πήραμε μέρος σε έναν πανελλήνιο γραπτό διαγωνισμό, είμαστε έτοιμοι για όλες τις θέσεις», δηλώνει ωστόσο η κ. Μάρη.
«Εχω δηλώσει όλες τις θέσεις. Θα δεχθώ την τοποθέτησή μου σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας, στα 50 μου, παρόλο που έχω παιδί μόλις 4,5 ετών», καταλήγει ο κ. Ζευγολατάκος, προετοιμασμένος να πληρώσει το «τίμημα» σε περίπτωση διορισμού.
